Dr Veljko Đurić Mišina: Nestankom komunističke Jugoslavije, sinovi i unučad komunističke elite su se svrstali uz Zapad

Teško je odgovoriti na pitanje ko stvara istoriju: narod, elita ili pojedinci! Zna se da kada strada narod, optužbe idu na pojedince!

Srpska istorija je prepuna pojedinaca zapamćenih po velikim delima: Sveti Sava, knez Lazar, starac Vujadin, Stojan Janković, Karađorđe, Miloš Veliki, vojvode s početka 20. veka, major Milan Tepić…

Istorija zna i za izdajnike koji su, zarad svojih interesa, prodali „veru za večeru“. Ne bih da ih pominjem! Ima o njima u „Gorskom vijencu“ vladike Petra II.

Komunističko etiketiranje za izdajstvo je politička kategorija i najčešće nema smisla sa istorijskom realnošću. Ne bih ni o takvim!

Elite, prvenstveno političke, pojavile su se među Srbima još u vreme kneza Miloša kada je grupica poželela da ograniči njegovu svevlast. A on je želeo, osim ostalog, da zaštiti Srbe od austrijskog cara i po cenu da se udruži sa Turcima. Na izvesne tadašnje evropske ponude Srbiji najbolje je reagovao pesnik Đura Jakšić stihovima pod naslovom „Jevropi“ objavljenim 1867. godine!

I socijalista Dimitrije Tucović pokušao je da okupi socijalističku elitu. Kada je Srbija 1914. godine bila napadnuta, Tucović se prijavio u dobrovoljce da brani narod i državu, mada nije morao kao treći sin u porodici.

I Ljubomir Micić, tvorac modernog umetničkog pravca „Zenitizam“ govorio je o Evropi kao hermafoditu. Malo ko ga je tada saslušao i shvatao!


Nekakva beograđanska elita koja se formirala u Kraljevini Jugoslaviji mirovala je tokom ratnih godina 1941–1944. izbegavši da se svrsta uz neku od zaraćenih strana. Kao da je čekala da čuje „Šta kaže radio London“! Dolaskom komunista na vlast, stara je gurnuta u ropotarnicu istorije a začela se nova elita kojoj je ideologija bila sveta: umesto Boga tu je drug Tito, umesto crkve tu je komitet, umesto…

Nestankom komunističke Jugoslavije, sinovi i unučad njihove elite su se svrstali uz Zapad, protiv sopstvenog naroda. I to nije ništa novo, jer je poznato da se elite reprodukuju u raznim formama i u različitom istorijskom kontekstu i pokušavaju da nametnu svoju ideologiju i sistem. Pa, ako prođe, prođe!

U ovim vremenima kao da su se udružili potomci onih koji su slušali radio London i komunistički naslednici: to su autošovinisti kojima je tuđe bolje od svog. Njihova ideološka osnova u ovim smutnim vremenima može se lako videti kroz priču: sankcije Rusiji i eto blagostanja koje će nam darivati Zapad kao nagradu!


Oni smatraju da mogu da oblikuju budućnost po svojim nazorima i pokušavaju da iskoriste upravo srpsku tragičnu prošlost, ne junačku i veliku.

Mada su pojedinci među njima završavali pravne nauke, na primer, Milan St. Protić, ipak vole da ih novinari oslovljavaju kao istoričare. Pomenuti je dogurao čak do ambasadora, ali su ga domaćini zamolili da se bavi nekim drugim poslom s obrazloženjem da ne vole da stranci nosi njihove, američke, simbole (reč je o šeširu i farmerkama).

Pomenuti Protić i njemu slični dele nam lekcije i danas, doduše uvijene u naročite oblande a koje se, na žalost, još uvek primaju u javnosti kao nesporna istina. O jednoj od sintagmi koje ta ološ-elita, kako ju je imenovano Slobodan Antonić, profesor Filozofskog fakulteta, upotrebljava dan-danas, bih pojasnio u nekoliko reči: „savezničko bombardovanje“! Naravno, uz podsećanje na određene događaje.


- Englezi su na Berlinskom kongresu 1878. godine bili protiv priznanja nezavisnosti Crne Gore i Srbije. Italijani su 1915. godine na albanskoj obali mnogo izdašnije pomogli srpsku vojsku nego Francuzi, a Srbi su voljom kralja Aleksandra naterani da vole one druge.
- Englezi su bili protiv otvaranja Solunskog fronta.
- Englezi su pomogli Hrvatima da 1939. dobiju Banovinu Hrvatsku (koja je bila osnova za Nezavisnu Državu Hrvatsku).
- Englezi su se olako odrekli generala Dragoslava Draže Mihailovića i naterali kralja Petra da se povinuje Josipu Brozu.

Iz tih godina ostali su duboki ožiljci. Reč je o angloameričkom bombardovanju bezbroj naselja u Crnoj Gori i Srbiji 1944. godine. Da pojasnim: i Mihailović i Broz su tražili bombardovanje nemačkih vojnih ciljeva, a Angloamerikanci su to rado prihvatili.


Ako su Angloamerikancima Nemci bili neprijatelji, zašto nisu gađali vojne ciljeve nego srpske bolnice, crkve, pijace, sela…. Čak su bacali i bombe sa ćiriličnim natpisom „Srećan uskrs!“

E, pa to nisu saveznici, to su neprijatelji!

PS: Ako idemo istim tragom, još uvek savremena ološ-elita nije ustvrdila da je i agresija na Srbiju 1999. godine bila savezničko bombardovanje. Ili su to već i kazali, ali ja to nisam pročitao!

Piše: dr Veljko Đurić Mišina, istoričar