ILIJA PETROVIĆ: Slovenci uporno protiv Srbije
Autor: Glas javnosti
Slovencima je JNA bila tek “usputna stanica na putu za Europu”. Na tom pre svega antisrpskom putu putu služili su se svim sredstvima uključujući i logore i ubijanje civila.
Kad su pre izvesnog vremena počele da mi iz Ljubljane pristižu elektronske poruke Međunarodnog instituta za bliskoistočne i balkanske studije (IFIMES, International Institute - ifimes@ifimes.org), morao sam se zapitati ko to meni pridaje međunarodni značaj, ni manje ni više nego studijski. Ne nalazeći sebe u svemu tome, naročito ne u bliskoistočnim zavrzlamama, sve to odmah sam brisao. I tako sve do 29. decembra upravo istekle godine, kada sam, u dokolici, iz uvodnih redova tek pristigle poruke saznao da IFIMES “redovno analizira događanja na Bliskom istoku, Balkanu i po svijetu”, te da je “povodom najnovijih napetosti, koje prijete novim sukobom... na Kosovu”, sačinio obimniju analizu “Kosovo 2022: Implementacija Briselskog i Vašingtonskog sporazuma – put ka trajnom miru i dugoročnoj stabilnosti”.
Kako je pošiljalac obećao da će poruka biti svedena na “najvažnije i najzanimljivije dijelove”, zavirio sam u njenu sadržinu i, za početak, “otkrio” studijsku (neko bi rekao: studioznu) konstataciju da je “posljednjih nekoliko godina primjetno odsustvo dijaloga između zvaničnog Beograda i Prištine”, za što “odgovornost ne snose samo učesnici dijaloga nego i posrednik EU i cjelokupna međunarodna zajednica, koja se pokazala inertnom i neefikasnom na Kosovu i Zapadnom Balkanu”.
Zna li se da je, na samom početku jula 1991. godine, usred jugoslovenske krize, ondašnji francuski predsednik Fransoa Miteran predložio “svojoj” takozvanoj međunarodnoj zajednici da razmisli o hitnom uvođenju naddržavnih i nadnacionalnih “novih evropskih pravnih normi” za regulisanje nastalih sporova, te da su tako uspostavljene naddržavnost i nadnacionalnost omogućile Nemačkoj i Vatikanu da pola godine kasnije, bez posebnih formalnosti, priznaju “osamostaljenu” Sloveniju (da se Hrvatskom ovde ne bavimo).
Uz podsećanje da smo, svojevremeno, čuli od Milana Grola, malo političara, malo pozorišnog delatnika, da se “svi izjašnjavaju za Jugoslaviju ako se drukčije ne može”, list “Slovenec” je 27. jula 1914. godine, uoči austrougarske objave rata Kraljevini Srbiji, objavio pesmu “Bojni grom”. Jedina poruka te tvorevine glasila je “Srbe na vrbe”, a njen autor Franjo Nojbauer, rimokatolički sveštenik koji je službovao u Sremu, morao je čučnuti da bi taj “proizvod” istresao iz sebe i ostavio ga svojim isto(ne)mišljenicima da ga uzimaju u usta zarad povremene upotrebe.
Kad su brozovići sredinom jeseni 1944. godine došli u Beograd, JahačuSaČelaKolone dalo se da naredi kako “za Srbiju neće biti milosti, Srbija nema čemu da se nada”, tako da je, nešto kasnije, Edvard Kardelj, nekima poznat kao Eduardo Kardeli, decenijama nedodirljivi Slovenac, uveravao svoje nezadovoljne “idejne pratioce” da je Jugoslavija za njih tek “usputna stanica na putu za Europu”.
U međuvremenu, svako ko je (kao što se desilo ovome potpisniku) zalutao u Ajdovščinu, u Sloveniji, “đe niti je splake ne potoka / niti zemlje posijat pšenicu”, iz prve je mogao zapaziti da je tamo, u skladu s onom ČelnoJahačkom naredbom, “usejan” najveći mlin otet Vojvodini Srbskoj.
Slovenačka psovka "Prokleti Bosanac"
Dok beše na odsluženju vojnog roka, pre šezdesetak godina, ovaj potpisnik čuo je bezbroj puta da, kad se neki vojnik-Slovenac nešto naljuti na nekog od neslovenačkih vojnika, njegova uobičajena “psovka” bila je: “Prekleti Bosanac”.
Pre pedesetak godina, mnogi zidovi po Sloveniji bili su ukrašeni parolama u vidu pitanja ispisanog krečom (ponekad i visine metar-dva, u zavisnosti od zidnog prostora) - KAM GRE SLOVENSKA CESTA. Pitao sam jednoga svog rođaka, fakultetski obrazovanog, stalno nastanjenog u Sloveniji (majka mu je Slovenka), kakvoga su smisla te parole. Reče da su slovenski putovi nikakvi, nikakviji od putova po Srbiji, a moj odgovor da su po Vojvodini, na primer, za razliku od Slovenije u kojoj se čak i do mnogih usamljenih šumskih kuća dolazilo asfaltom, ulice po selima, čak i onima sa pet-šest hiljada stanovnika neasfaltirane, kad padne kiša, neprohodne su. Mislio je moj rođak da se šalim, ali kad je desetak godina kasnije došao, po kišnom vremenu, da me poseti u jednom od takvih sela, nije mogao doći sebi od onoga što ga je snašlo - ni pociglanim trotoarom nije se moglo kretati ljudski.
Pokušaj Republike Srbije da se otrese brozovskog terora uspostavljenog i stvaranjem dveju autonomija, jedne na Kosovu i Metohiji, šiptarski separatisti, oni koji su tamošnje “narode, narodnosti i etničke grupe” predstavljali u saveznim i republičkim državnim i partijskim organima, zloupotrebili su šiptarske rudare u Trepči i saterali ih u rudničke jame da tamo, krajem februara 1989. godine, protestuju i štrajkuju glađu zbog nagoveštaja da bi kosovskometohijska autonomija mogla biti ukinuta. Podršku tome protestu pružile su slovenačke “strukture” (i hrvatske, ali je to za ovu priliku nebitno) velikim antisrbskim mitingom solidarnosti u Ljubljani, u Cankarovom domu, a zarad podrške na licinom mestu, u Trepču je stigao i slovenački predsednik Milan Kučan, onaj koji je Drugi svetski rat preživeo blagodareći činjenici da se, kao detence, uz roditelje i još desetak hiljada Slovenaca, u Srbiji spasao od Hitlerove poruke da mu se sve slovenačko načini spet nemško, opet nemačko.
U kojim je količinama bio “oplemenjen” slovenački antisrbizam, pokazaće nam i neke pojedinosti pozajmljene od Živomira R. Podovca, generalštabnog pukovnika i njegovog teksta “Zašto se ćuti o slovenačkim zločinima iz 1991”, objavljenog 10 juna 2013. godine:
“Logor u napuštenom rudniku Dol pri Hrasniku – zarobljene starešine i njihove porodice (žene i deca), vojnike na odsluženju vojnog roka, civile, vezanih ruku na leđima, pobunjenici dovoze kamionima furgonima sa isključenom ventilacijom, trpaju u rudničke liftove, spuštaju u okna puna vode, prašine i gasova i tu ostavljaju. Lica ‘na obradi’ trpaju u napuštene prljave prostorije, sa betonskim podom, po 150 osoba u prostor veličine 14h6 metara, bez vode i hrane, ćebadi za spavanje! Oduzimaju im sve: novac, nakit, lična dokumenta, govoreći ‘državi koja ratuje sa drugom državom, trebaju sredstva za rat’.
Logor Kranj – oko 40 vojnika JNA razdvojili po nacionalnoj pripadosti... Onda je nastalo sadističko ižiljavanje nad mladićima (19-20 godina starosti!) Srbima, Makedoncima i Crnogorcima: tuča u gomili motkama, bejzbol palicama, metalnim šipkama, debelim šumskim lancima, svim i svačim, šutiranje čizmama i cokulama... Jedan vojnik... ubijen na licu mesta! Nenaoružane ubijali metkom u potiljak...
Oduzimali im stvari kao u fašističkim logorima Dahau i Aušvic, vojnicima srpske, crnogorske i makedonske nacionalnosti pregledali i vadili zube pod pozlatom... Vojnici, uhvaćeni na prevaru, svučeni u pidžame, mučeni, a potom utovareni u teretne vagone za Beograd, uz natpis “Stoka za Srbiju”... Na podsećanja o ulozi Srba u spasavanju Slovenaca u Drugom svetskom ratu, prezrivo bi odgovorili: “To je bilo za tada, ovo je sada!”... Isto je govorio i... Milan Kučan... na pitanje novinara...
Postupci kojima su, bez presedana, kršene odredbe međunarodnog humanitarnog prava prema civilima:
Kidnapovanje vozača kamiona sa šleperima i postavljanje pred jedinice JNA. Ako se vozači suprotstave, ubijani su uz povike: ‘Ubij stoku, ubij bandite, ako neće na barikade, da ih pobijemo ovde na parkingu!’
Kada su vozači 27/28. jun 1991. kod mesta Trebnje, pokušali da pobegnu, na njih je otvorena vatra... U toku 26. juna na austrijskoj granici, zaustavljena je kolona od preko sto kamiona, jugoslovenskih i stranih, i pod oružjem naterani da vozilima prepreče put. Oni koji su pokušali da napuste vozila ubijeni su na licu mesta...
...U Vipavi – preko 300 civila, žena i dece, porodica pripadnika JNA mesec dana je zatvoreno u stambenim zgradama, bez hrane, vode, isključena i struja. Na one koji su pošli po hleb i vodu, pucali suslovenački snajperisti.
U Ljubljani – naselje Kosede, pripadnici Teritorijalne odbrane i MUP Slovenije su iz vojnih zgrada izveli žene, decu i penzionere, postrojili ih u stroj za streljanje, psihički i fizički maltretirali uz otvaranje vatre iz oružja!
U naselju Zvezda u Šentvidu hapšeni su civili koji su ulazili ili izlazili iz zgrada gde su stanovala vojna lica, a potom odvođeni u logore!
Pred kasarnu u Mariboru – pobunjenici su doveli žene i decu vojnih lica i civilnih lica na službi u JNA, sa uperenim cevima pištolja u glavu, naterali da pozivaju svoje očeve i muževe na predaju!
Na putu za kasarnu Šentvid – privatno vozilo... pobunjenici su namerno usmerili na postavljenu minu. Mina je raznela automobil. Dve osobe teško su povređene, a u Univerzitetskom kliničkom centru Ljubljana nije im pružena pomoć!
Na svim graničnim prelazima koje su pobunjenici zauzeli, civili, službenici Savezne uprave carina, su... tučeni, izvođeni na streljanje, vezivane im oko vrata trake za davljenje, pucano iz pištolja sa cevima uz uho...
U Sežani minirana stambena zgrada pripadnika JNA. Vezanim i premlaćenim ženama, deci, starim penzionerima... Oficir, dezerter iz JNA, stavljao im nož na grlo i urlao: ‘Sve ću vas poklati!’ Poslao je automobil sa ozvučenjem koji je, celi dan 30. juna, gradom emitovao poruku: ‘Srbi, napustite Sloveniju! Bićete poklani!’ Posle prebijanja, seksualnog napastvovanja, pljačke svega iskidanja odeće, gušeći ih u furgonima bez ventilacije, slao ih u logore u rudnicima! Bebi Srpkinje su isključili inkubator, a potom je sa majkom porodiljom izbacili na ulicu: nazovilekari su ubili bebu!
...Sijaset je dokumenata i svedočanstava o povredi međunarodnog prava prema pritvorenim licima, u brojnim logorima, gde su na najzverskiji način mučeni i ubijani civilni službenici saveznih ustanova (Savezni SUP, Savezna uprava carina...), civili neslovenačke nacionalnosti, civili članovi porodica vojnih i civilnih lica na službi u JNA, zarobljeni pripadnici JNA...
Naređivao ih Janša, ministar unutrašnjih poslova, i njegovi ‘komandanti’ a odobravao Kučan i njegovi saradnici u političkom i državnom vrhu”.
I, sad, prirodnim treba smatrati što Institut “Ifimes” pomenut u prvoj rečenici ovoga tekstića “objektivno” predstavlja trenutne (ne)prilike na Kosovu i Metohiji:
- “Analitičari smatraju, da Kumanovski, Briselski i Vašingtonski sporazumi nisu u cijelosti implementirani, jer su potpisnice sporazuma selektivno preuzimale obaveze u skladu sa svojim jednostranim interesima”, što je “analitičarska” podvala jer je Srbija ispunjavala dogovorene obaveze;
- “Srbija je okružena državama članicama NATO-a i svjesna je svoje pozicije. Poučena historijskim iskustvom sasvim sigurno ne želi prva započinjati bilo kakav novi sukob i preuzeti hipoteku i odgovornost za početak sukoba” - čime se sugeriše bezočna laž da je ranije Srbija započinjala ratove;
- Analitičari smatraju, da Srbija ne želi ponavljati greške iz prošlosti. Sukob mogu pokrenuti i drugi ne samo Srbija i Kosovo odnosno Srbi i Albanci”, što bi značilo da je Srbija “u prošlosti” pokretala sukobe;
- “Kosovske vlasti bi morale uključiti sve napore da reintegriraju Srbe u kosovsko društvo i institucije na miran i civiliziran način kao što su Srbi reintegrirani u Hrvatskoj na području istočne Slavonije - posredstvom UN-a”, što će reći da bi trebalo primeniti slovenačko-analitički recept i sačekati da Ujedinjene nacije, to američko služinče, “diplomatskim putem” prepuste Americi (i Nemačkoj) da oružanom silom “razgovara” sa Srbijom i otme joj Kosovo i Metohiju i “reintegriraju Srbe u kosovsko društvo i institucije na miran i civiliziran način”.
Slovenački ifimesi računaju sa takvim raspletom kosovskometohijske krize, što bi opravdalo mnogogodišnje nastojanje slovenačkih vlasti da se Srbima kojih u Sloveniji, kao najbrojnijoj neslovenačkoj nacionalnoj zajednici, ima i svih dvesta hiljada (200.000), ne prizna status nacionalne manjine, te da se u jednom trenutku tamo izbrišu i kao “statistički podatak”. Za razliku od Srba, Italijani, Madžari i Cigani (kojih je znatno manje, ukupno 0,60%), imaju manjinski status .
Sa tim u vezi, zanimljivo je navesti da je popis iz 2002. godine pokazao da u Sloveniji ima 1,98% Srba, ali i 8,90% nedefinisanog stanovništva (https://sr.m.wikipedia.org/sr/%D0%A1%D0%BB%D0%BE%D0%B2%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0). Zna li se da su beogradske “Večernje novosti” pisale 30. avgusta 2013. godine da “Srbi u Sloveniji... gube identitet, jezik, veru i kulturu i da danas većina mladih govori samo slovenački”, da se u Sloveniji “veoma često primenjuje princip da naoko izgleda sve demokratski, ali u proceduri Srbi uvek ostaju bez prava”, te da “na javnim mestima prilikom raznih manifestacija ako Srbi istaknu srpsku zastavu mogu da budu i kažnjeni”, onda s razlogom treba naznačiti da onih 8,90% “nedefinisanog stanovništva” u najvećem broju, skoro svi, jesu Srbi koji u strahu za svoj opstanak u “deželi” kriju svoju nacionalnu pripadnost - baš kao što su se u Brozoviji krili pod oznakom “Jugosloveni”.
Naravno, i Ifimesovi “analitičari” znaju sve to, ali oni pišu to što pišu nalazeći se na začelju ljudske civilizacije.
Isto kao i njihovi fašikratski zapadni mentori.
SKINI APLIKACIJU
