Jevrejsko pitanje u Rusiji krajem 19. veka
Autor: Glas javnosti
Rusko "jevrejsko pitanje" je nastalo 1772. godine pod Katarinom Drugom kao rezultat podele Poljske, teritorije sa značajnim jevrejskim stanovništvom . Veliki deo Poljske teritorije je pripao Rusiji. Tada su se pojavili prvi zakonodavni akti koji su regulisali status Jevreja u Ruskoj imperiji. Tokom sledećeg veka, politika vlade prema ovoj versko-etničkoj grupi se kretala od pune jednakosti sa ostalim građanima do strogih restriktivnih mera.
Poznato je da je od 17. veka jevrejima dozvoljeno da žive na teritoriji koja je obuhvatala Besarabiju, Vilnu, Volinsku, Grodno, Jekaterinoslavsku, Kovno, Minsku, Mogiljovsku, Podoljsku, Poltavsku, Tauridsku, Hersonsku, Černigovsku i Kijevsku guberniju. Međutim, ograničenje se nije odnosilo na Jevreje određenih društvenih kategorija: trgovce, lica sa visokim obrazovanjem, zanatlije i vojnike.
Jevrejsko pitanje je uvek bilo težak problem ne samo za Rusku državu, već i za mnoge druge evropske države. Nemoguće je jasno utvrditi razloge za antisemitizam u Ruskoj imperiji, ali činjenica očiglednog prisustva u zemlji je van sumnje.
IZVOR: Ustupljena fotografija / Car Aleksandar III i Jevreji
Jevrejsko pitanje u kontekstu nacionalne politike Cara Aleksandra 3 (otac Cara Nikojaja 2 ) ne može se jednoznačno oceniti. Stroga careva nacionalna politika nije mogla zaobići ni jevrejsko stanovništvo.
Ubrzo nakon stupanja na presto, Aleksandar 3 se, protiv svoje volje, suočio sa jevrejskim pitanjem. Sredinom aprila 1881. godine u gradu Jelizavetgradu (Kremenčugu), a potom i na mnogim drugim mestima, došlo je do antijevrejskih protesta – pogroma, koji su potom izbijali nekoliko meseci. Povod za njih bile su glasine koje su se širile u narodu da su Jevreji krivi za ubistvo cara Aleksandra 2. Vrermenom je dokazano da su i Jevreji uzeli učešće u atentatu na Cara mada ne i ključno.
Ruska vlada i car Aleksandar Treći su optuženi, potpuno bez dokaza, da su odobravali takve nasilne postupke. U stvarnosti, sve je izgledalo sasvim drugačije.
Nakon početka žestokih pogroma kako se govorilo, koji su doveli do razaranja kuća, radnji, krađe imovine i žrtava (u celom periodu umrla su 2 Jevreja i 19 seljaka koji su učestvovali u pogromima), Car je insistirao na preduzimanju oštrih mera. protiv uzbunjivača. Policijske trupe su korišćene da zaustave nemire. Da bi se sprečili takvi nemiri, 14. avgusta 1881. godine pojavio se „Pravilnik o merama za očuvanje državnog poretka i javnog mira”. Oblasni guverneri i ministar unutrašnjih poslova dobili su pravo da smenjuju službenike sa dužnosti, zatvaraju sastanke i štampe, hapse i deportuju bez uzbunjivača.
Posle jevrejskih pogroma, ministar unutrašnjih poslova N.P. Ignjatijev je objavio „Privremena pravila o Jevrejima“, koja su stupila na snagu 3. maja 1882. Ova pravila su značajno ograničila građanska prava Jevreja u provincijama jevrejske naseljenosti. Jevrejima je zabranjeno naseljavanje van gradova i mesta življenja, a obustavljeni su i svi poslovi o prodaji, hipoteci i zakupu na ime Jevreja, kao i punomoćja za nekretnine.
Broj gradova u kojima je Jevrejima bilo dozvoljeno da stalno žive se smanjivao. Jevrejskim zanatlijama i penzionisanim vojnicima je bilo zabranjeno da žive u Moskvi i Moskovskoj guberniji. Zahtev je došao od moskovskog general-gubernatora, velikog kneza Sergeja Aleksandroviča. „Ovo je bila jedna od najvećih masovnih deportacija Jevreja. Za dve godine - 1891.-1893. - više od 25 hiljada Jevreja iz Moskve. Ograničena je i sloboda privredne delatnosti Jevreja. Učinjene su dopune u statutima berzi i kreditnih društava, prema kojima „broj nehrišćanskih članova odbora ne bi trebalo da prelazi jednu trećinu ukupnog broja članova“, a predsednik odbora mora biti „hrišćanin". Jevrejima je bilo zabranjeno da budu direktori gradskih javnih banaka.
Sticanje dobrog obrazovanja za „nehrišćane“ takođe je postalo problematično. Ministarstvo narodnog obrazovanja je 1887. godine utvrdilo procenat za Jevreje u obrazovnim ustanovama. U mestu naseljenosti broj jevrejskih studenata ne bi trebalo da prelazi 10%, u ostalim oblastima carstva - pet, a u ostalim gradovima - tri. Godine 1889. Jevrejima je zatvoren pristup broju advokata porote.
Naravno, sve ove mere imale su negativne posledice po jevrejsko stanovništvo. Do kraja 19. veka, prosečan životni vek novorođenog Jevrejina bio je 39,0 godina, Baškira - 37,3 godine, a Rusa - 28,7, odnosno 10,3 i 8,6 godina manje. Relativno niska stopa mortaliteta obezbedila je više stope prirodnog priraštaja među Jevrejima i Baškirima u odnosu na Ruse. Za 1795.-1897. broj Jevreja se povećao sa 750-800 hiljada na 5 miliona - otprilike 6,7 puta. Takva stopa rasta - 1,9% godišnje - nije poznata nijednoj nacionalnosti u Rusiji. Zahvaljujući ovome, u 19. veku udeo Jevreja u stanovništvu Rusije je porastao sa 2 na 4,15%, uprkos činjenici da su Zakavkazje, Kazahstan i Centralna Azija pripojeni Rusiji. Krajem 18. veka. Jevreji su bili deveti po brojnosti narod u Rusiji (posle Rusa, Ukrajinaca, Belorusa, Poljaka, Litvanaca, Letonaca, Tatara i Finaca), a početkom 20. veka. - peti, ispred Finaca, Litvanaca, Letonaca i Tatara. Pismenost među Jevrejima je bila mnogo veća nego među Rusima i drugim slovenskim narodima. Što se tiče pismenosti na jidišu, ona je bila skoro univerzalna među muškarcima, zbog činjenice da je ogroman broj dečaka prošao osnovnu jevrejsku versku školu (čeder). Očigledno je pismenost na jidišu među ženama bila prilično visoka, ali o tome nema pouzdanih podataka. Iznenađuje da su Jevreji čak i po pismenosti na ruskom jeziku bili superiorniji od samih Rusa, kao i od Ukrajinaca i Belorusa. Godine 1897. pismenost među Jevrejima je bila 31,2%, među ženama - 16,5%, a među tri slovenska naroda - 29% i 8,2% respektivno.18%.
Dakle, položaj Jevreja u Ruskom carstvu krajem 19. veka može se oceniti dvojako. Jedna strana je oštra politika usmerena na smanjenje građanskih sloboda jevrejskog stanovništva, a druga strana pitanja može biti i uzrok i posledica prve. Jevreji su, uprkos oštroj politici i diskriminaciji, bili uspešniji narod u ekonomskom smislu od Rusa.
K.P. Pobedonoscev, mentor Aleksandra Trećeg, video je opasnost za Rusiju u „tihom napredovanju” ruskog jevrejstva, koje je postepeno uspostavljalo kontrolu nad sve većim brojem sfera javnog života . Ova činjenica je na mnogo načina izazvala mržnju među širokim slojevima stanovništva.
Što se tiče Cara Aleksandra III, jedan broj istoričara mu pripisuje direktnu judeofobiju. Da li je to bilo tačno, teško je reći.
Međutim, ma kako se car odnosio prema Jevrejima, on je odlučno zaustavio monstruozni talas jevrejskih pogroma koji se dogodio u jesen 1881. godine i koji je imao posebno tragične posledice u jugozapadnim gubernijama Rusije. Čini se da sam Aleksandar III nije imao nikakve lične predrasude prema Jevrejima. Pod carskom vlašću je Anton Rubinštajn vodio konzervatorijum. Car je visoko cenio rad jevrejskog slikara M.A. Vrubela i I.I. Levitana.Car je bio prijateljski nastrojen prema jevrejskim industrijalcima i trgovcima i nije ih video kao pretnju ruskom identitetu.
Nacionalna politika Rusije krajem 19. veka nije bila samo hir suverena. Zakonodavni sistem države je predstavljao instituciju , iako je car imao poslednju reč. Na sastanku sa ministrima je vagano sve - za i protiv.
Jevreji koji su živeli u mestima stalne naseljenosti su sebe nazivali - idn, sa jidiša - „Jevrej, čoveče“. Pošto su bili potomci Jevreja koji su u istočnu Evropu došli iz srednje Evrope, po njima su dobili ime Aškenazi. Sama ova reč nalazi se u izvorima još od 14. veka - tako se na hebrejskom zvala teritorija moderne Nemačke, gde su, prema legendi, živeli potomci Askenaza, jednog od Nojevih praunuka.
Ruska država je od pamtiveka ispovedala netrpeljivost prema Jevrejima. Pre revolucije u velikoruskoj državnosti nije postojao pravni koncept nacionalnosti. Sveruski car je imao podanike: - pravoslavne, muslimane i ljude jevrejske vere. Jevrejima je do kraja 18. veka bilo dozvoljeno da žive u glavnim gradovima i velikim gradovima Rusije samo pod uslovom da se odreknu judaizma i pređu u neku drugu veru, kao i drugu veru priznatu u Rusiji i strance (u praksi, to su mogli biti ne samo Jevreji koji su prekršteni u pravoslavnu veru, već i Jevreji koji su prešli na islam ili katolicizam ili protestantizam). Jevrejima je bilo dozvoljeno da žive samo na teritoriji Maloruskog Hetmanata, koji je 1654. godine ušao u sastav Rusije i, nakon njegovog ukidanja 1765. godine, formirao Černigovsku i Poltavsku guberniju. Godine 1783. Novorosija je zvanično pripojena Ruskom carstvu, formirajući provincije Tauridu i Herson. Jevreji su tu živeli dugo vremena i bilo im je dozvoljeno da ostanu u svojim mestima stanovanja, kao što je moćna struja potomaka Judeo-Hazara iz Evrope povezana sa berzanskim špekulativnim kapitalom Svetskog bankarskog sistema. Kako se Novorosija urbanizovala tako su i jevrejski špekulanti nagrnuli.
Krajem 18. veka, kao rezultat podela Poljske, Zapadna Ukrajina Zapadna Belorusija i Litvanija ulaze u sastav Rusije. Početkom 19. veka Besarabija i veći deo Poljskesu bili pripojeni Rusiji. Na ovim prostorima živeli su i judaisti koji su se identifikovali kao Jevreji. Postali su podanici Ruske imperije. Bilo im je zabranjeno da se naseljavaju istočno od Vitebske, Mogiljovske gubernije, Male Rusije i Novorosije. Ova teritorija dozvoljenog jevrejskog naseljavanja nazvana je Linija stalnog jevrejskog naseljavanja.
Izvan njenih granica u Ruskoj imperiji, ovim Jevrejima je bilo dozvoljeno da ostanu samo kratko vreme i da se nastanjuju u strogo određenim naseljima (getima). Konkretno, u Moskvi, Jevreji koji su došli trgovačkim poslom imali su pravo da žive samo u Glebovskom dvorištu u Kitai-Gorodu. Pod Aleksandrom 2 došlo je do značajnog ublažavanja uslova stalnog naseljavanja. Van Pale naseljenosti postepeno je dozvoljavano da žive Jevreji sledećih kategorija: Jevreji koji su završili visokoškolske ustanove, trgovci prvog esnafa, lekari, farmaceuti, bolničari i akušeri ili studenti ovih specijalnosti. Osim toga, njima je (uključujući i one koji privremeno borave van palete naselja) bilo dozvoljeno da se nastanjuju bilo gdje, ne samo u getima, koji su ukinuti.
U praksi, ne samo Jevreji dozvoljenih kategorija, već i sitni zanatlije i trgovci sada su počeli da putuju izvan mesta življenja i naseljavaju se van nje. Koristeći pomoć od rodbine i poznanika, podmićujući policijske službenike, mnogi Jevreji su 1870-1880-ih otvorili svoja preduzeća u gradovima Ruske imperije iza granice naselja, posebno u Moskvi. Makoćom Ruskog Cara Aleksandra III koga savremena cionistička literatura krsti kao žestokog judofoba, Jevreji su ušli u mnoge ruske organizacije odekle su mogli uspešno da rade na rušenju carstva Cara Aleksandra III.
Pitanje : Kako su i zašto jevreje proterivali iz svih evropskih zemalja osim iz Rusije, literatura nije značajno objasnila. Svedoci smo vrlo vešte jevrejske propagande i veoma, veoma uspešne žalopojke i uvek su jevreji progonjeni i stradalnici. Nije fer što u optužbama najviše pažnje poklanjaju ruskoj carevini i ruskom narodu . Svi drugi narodi , koi su ih proterali , ispadoše bolji i kulturniji od naroda koi ih je prihvatio i spasao od osvedočenih jevro-progonitelja.
Citiramo samo jednog velikana ruskog, Fjodora Dostojevskog tek toliko da pokažemo da pravoslavni svet nije glup ali nije osvetoljubiv.
Fjodor Mihajlovič nije voleo Jevreje: u njegovim delima nećete naći dobre Jevreje među junacima. Oni su uvek patetični, podli, arogantni, kukavički, nepošteni, pohlepni i opasni.
Možda su jevreji zaista taki ali progroma nije nikada bilo osim u knjigama rusomrsca, lažnog velikana pera Aleksandra Solženjicina.
Ako u njegovom delu «2oo godina zajedno» čitate o progonima u Rusiji, onda znajte da se radilo o ratu seljaka carske rusije i jevreja za dominaciju u Zapadnoj Ukraini, to jest, teritoriji bivše Poljske koju su naseljavali Jevreji i poljski unijati, kasnije poznati kao- Benderovci !
Zaključak : 19-ti vek je bio vek jevrejske pripreme za rušenje Ruske Carevine i dolaska jevrejsko-boljševičkog SSSR-a.
Sutra – Dole Ruski Car, živeo Car Lenjin!
Napisao s mnogo muke - Šone Ninin
BONUS VIDEO
SKINI APLIKACIJU
POVEZANE VESTI
KOMENTAR
