OVO JE PRAVA ISTORIJA SRBA: Nema govora o nekakvom doseljavanju
Autor: Glas javnosti
Današnja zvanična istorija Srba počiva na priči o doseljavanju nekakvih „Slovena“ na Helmsko poluostrvo (turski Balkan) krajem 6. i početkom 7. stoleća, gde su ovi varvari odmah krenuli da pljačkaju i ubijaju mirno domaće starosedelačko stanovništvo Romejskog carstva (u 16. veku na Zapadu pogrešno i zlonamerno nazvanog „Vizantija“).
Zvanična srpska istoriografija početak istorije Srba računa od 626. godine Hrišćanske epohe, to jest od varvarske invazije Avara, Huna i tzv. Slovena na Carigrad, pa su ti događaji navodno uslovili doseljavanje ovih divljaka na Balkan. Austro–germanski istoričari koji su posle Berlinskog kongresa (1878) lansirali teoriju o doseljavanju „Slovena“ (misli se na Srbe i Hrvate), pozivali su se na krunskog i jedinog svedoka ovog doseljavanja, spis „De administrando imperio” („O upravljanju carstvom“), čije se autorstvo pripisuje romejskom caru Konstantinu Sedmom Porfirogenitu (gr. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος), koji je „u purpuru rođen“ 910, i vladao tada prostranim Romejskim carstvom od 945. do smrti, 959. leta Gospodnjeg.
U spisu „De administrando imperio” („O upravljanju carstvom“) se tvrdi da su se nekakvi Sloveni (sve sa porodicama i stokom) doselili na Helmsko poluostrvo (ili „Balkan“) u vreme vladavine romejskog imperatora Iraklija (gr. Ο Φλάβιος Ηράκλειος, 575–641, vladao od 610. do smrti 641), pa je ovim odrpanim varvarima samodržac iz nepoznatih razloga i pobuda blagonaklono i štedro darivao posede na zemlji Romejskog carstva!?
Izvorni spis cara Porfirogenita iz 10. veka nije sačuvan. Priređivač prvog štampanog izdanja (Constantini Porphyrogennetae Imperatoris Opera, Iohannes Meursius collegit, coniunxit, edidit. Ex Officina Elzeviriana Lugdunum Batavorum, Leiden, 1611), bio je nizozemski klasični filolog i antikvar Jan van Meurs (latinizovano Johannes Meursius, 1579–1639). Meursius je objavio rekonstruisani grčki tekst, kome je dodao svoj prevod na latinski i celoj knjizi dao latinski naslov „De administrando Imperio“, koji se od tada ustalio u istorijskoj nauci.
Stručnom i temeljnom analizom ovog čuvenog spisa koje su vršili nepotkupljeni istoričari, arheolozi, lingvisti, etnolozi i drugi ozbiljni naučnici, utvrđeno je da je reč o trapavoj krivotvorini, a da je pravi autor teksta najverovatnije neki nedoučeni hrvatski fratar s početka 17. stoleća. „De administrando Imperio“ vrvi od faktografskih i gramatičkih grešaka; pisan je na lošem grčkom jeziku kakav se govorio u 16. i 17. veku, što dokazuje da grčki nije bio maternji jezik ovog nespretnog falsifikatora.
I takav kakav je, krivotvoreni spis se dopao politikantskim kvazi-istoričarima bečko–berlinske škole, jer se uklopio u pokret poznat kao „Drang nach Osten“ („Prodor na istok“), osvajanje životnog prostora („Lebensraum“) za arijevsku germansku rasu i širenje – Austrije na srpske zemlje (Bosnu i Hercegovinu) i Nemačke na Poljsku i Rusiju.
Spis „De administrando Imperio“ („O upravljanju carstvom“) je, dakle, krivotvorina prepuna nelogičnosti i neobjašnjenih situacija naduvanih do mere koja odavno nameće određena pitanja kao i potrebu ozbiljnog preispitivanja.
Poslu naučnog preispitivanja ovog važnog srednjovekovnog spisa posvećeno je pristupio Dragoljub P. Antić (rođen 1953), neumorni istraživač protoistorije Srba, koji je u ovoj oblasti objavio više od 500 radova i nekoliko kapitalnih dela među kojima se ističe „Istorija Srba i Rusa“ (prvi deo Sardonija–Beograd, 2010, drugi deo Sardonija–Beograd, 2011)
U izvrsnoj studiji „Utvrđivanje realne dimenzije spisa Konstantina VII Porfirogenita `De administrando imperio`“ (u zborniku „Izmišljeno doseljavanje Srba“, treće ispravljeno i dopunjeno izdanje, Ganeša klub–Beograd, 2012) Dragoljub P. Antić današnjoj zvaničnoj srpskoj istorijskoj nauci postavlja četrnaest zdravorazumskih pitanja:
1. Kuda su nestali toliki brojni narodi sa Helmskog poluostrva (Balkana) tokom samo nekoliko vekova, i zašto to istorijski izvori ne beleže?
2. Kako su Srbi uspeli da mirnim putem i bez državne organizacije asimiliraju sve te narode, da im nametnu svoj jezik, a da to prethodno vekovima nije pošlo za rukom moćnom Rimu i Romejskom carstvu na vrhuncu moći?
3. Kako se to stanovništvo tako mirno utopilo u Srbe, da bi potom, posle samo nekoliko vekova, novonastali „konglomerat“ pružio neviđen otpor turskoj najezdi?
4. Kako su ti mirni Srbi, toliko vezani za zemlju, naglo „podivljali“, i 626. godine se doselili na Balkan (čak dva puta u istoj godini menjali stanište), pa opet postali mirno poljoprivredno stanovništvo?
5. Zašto Srbi, ako su već bili tako moćni da gotovo trenutno zavladaju Balkanom i asimiliraju starosedeoce, nisu tokom narednih pet vekova osećali potrebu za ozbiljnom državnom organizacijom?
6. Kako je moguće tumačiti veliku rasprostranjenost slovenskih jezika i njihovu veliku srodnost, ako se istovremeno insistira na tome da se radi o mladim jezicima nastalim u smesi sloveniziranih naroda (čemu je prethodila ekspanzija neverovatno brojnog naroda iz neverovatno malog močvarnog područja „iza Karpata“)?
7. Kako je moguće da su sve te „slovenizacije“ išle po istom receptu i na istom etničkom supstratu, jer su dobijeni veoma slični rezultati na ogromnim prostorima na koje su se slovenski narodi raselili – kako se izričito insistira od strane važećih istorijskih teorija?
8. Kako su mogli nepismeni Sloveni (novodošli na Balkan) da nauče svom jeziku pismene i civilizovane starosedeoce?
9. Kako su to Ćirilo i Metodije na volšeban način izmislili potpuno novo pismo i za fantastično kratko vreme pokrstili i opismenili sve Slovene (po zvaničnoj istoriji tada već rasprostranjene po ogromnom prostoru), da bi posle samo dvadesetak godina njegovi učenici sa istom efikasnošću zamenili novouvedeno pismo još novijim pismom?
10. Kako to da ti isti Sloveni nisu stvorili mnoštvo novih pisama, mnoštvo verskih sekti, i kako to da su (tako tolerantni prema novim uticajima) pružili viševekovni otpor germanizaciji i islamizaciji?
11. Otkud, u tako amorfnom narodu, toliko starih korena u jeziku, običajima i običajnom pravu – a sve slično jeziku, običajima i običajnom pravu u indijskim Vedama?
12. Otkud neverovatno mnogo keltskih reči u srpskom jeziku, ako Srbi i Kelti nikad nisu živeli u dodiru i ako nisu potekli od istog naroda?
13. Otkuda toliko mnogo pojmova vezanih za srpsko ime u mnogim jezicima, pri čemu po pravilu ti pojmovi upućuju na srodstvo, svetlost, slobodu, oštrinu – uvek na nešto uzvišeno?
14. Kako su starosedeoci Helmskog poluostrva (Balkana) više od dvesta godina pružali otpor Rimskoj imperiji, bez ikakvih utvrđenih gradova, a ta ista imperija je potom, sa svim tim gradovima poklekla pred neorganizovanim, nepismenim i slabo naoružanim hordama nekakvih varvara?
Rečito ćutanje
Nažalost, istoriju svuda, pa i kod nas, pišu „licencirani“ moćnici uklopljeni u sistem usmerenog akademskog obrazovanja (Nemci ih nazivaju fah–idiotima). Taj sistem podrazumeva sticanje naučnih titula, finansiranje naučnog rada i istraživanja i objavljivanje naučnih dela koja, po pravilu, ne čita niko osim mentora i recenzenata po službenoj dužnosti (ili za honorar). Zbog toga svi oni ovako postavljena pitanja „nelicenciranih“, ali ozbiljnih i posvećenih istraživača istorijske istine kao što je Dragoljub P. Antić, smatraju gotovo nepristojnim, odgovarajući na njih ravnodušnim ignorisanjem, to jest – REČITIM ĆUTANjEM.
AUTOR: Dragan R. Mlađenović
BONUS VIDEO
SKINI APLIKACIJU
.png)
