Zapad ne pamti saveznike nacista: Srbocidni narodi nagrađeni, a Srbija ponižena
Autor: Glas javnosti
Žarko Vidović (1921–2016) bio je srpski istoričar umetnosti, filozof, estetičar, esejista i svedok epohe, čije se delo i svedočenje vezuju za pitanja identiteta, kulture i istorijske sudbine srpskog naroda.
Rođen je u Sarajevu, gde je završio gimnaziju, a tokom Drugog svetskog rata bio je mobilisan u vojsku Kraljevine Jugoslavije, zarobljen od Nemaca i poslat u logor u Nemačku. To iskustvo, kako je sam govorio, obeležilo je njegovo razumevanje totalitarizma i ljudske sudbine. Nakon rata studirao je istoriju umetnosti u Beogradu, a akademsku karijeru gradio je u oblasti estetike i istorije umetnosti, posebno u okviru Filozofskog fakulteta u Sarajevu.
Vidović je bio široko obrazovan i bavio se raznovrsnim temama: od antičke i hrišćanske kulture, preko estetike i umetnosti, do društvenih i političkih pitanja savremene Srbije. U javnosti je posebno poznat po svojim kritičkim esejima o jugoslovenskoj ideologiji, istorijskim mitovima i mestu srpskog naroda u evropskom kontekstu. Njegova dela, poput knjige „Srbi u Jugoslaviji i Evropi“, ostavila su dubok trag u intelektualnim raspravama.
U javnom diskursu Vidović se često izdvajao kao mislilac koji je govorio „protiv struje“ – kritikujući prećutkivanja i zablude posleratne Jugoslavije, posebno ideologiju „bratstva i jedinstva“ koja je, prema njegovom tumačenju, prikrivala istinu o stradanjima Srba u Drugom svetskom ratu.
Žarko Vidović ostao je upamćen kao autentičan svedok 20. veka, čovek koji je spojio iskustvo logoraša, filozofa i intelektualca, a svojim javnim nastupima i spisima snažno je uticao na razmišljanja o srpskom nacionalnom pitanju i kulturnom identitetu.
Žarko Vidović je u svojim analizama jasno uočio kako se tzv. „srpsko pitanje“ oblikovalo pred očima Zapada, maskiranog u sintagmu „međunarodna zajednica“. On je ukazivao da je posebna pažnja tih foruma bila usmerena na Jugoslaviju, ali i na narode koji su tokom Drugog svetskog rata bili saveznici nacističke Nemačke – u prvom redu na Hrvate i Albance. Ključna tačka njegove misli jeste da se posle rata izbeglo formalno sklapanje mira sa tim nemačkim saveznicima, čime je srpski narod ostavljen u položaju u kojem se nije našao nijedan drugi evropski narod.
Vidović naglašava da te saveznice Nemačke nisu vodile rat protiv zapadnoevropskih država, pa ih ni jedna od njih ne pamti kao okupatore ili ratne neprijatelje. Umesto toga, njihova ratna politika bila je usmerena na progon i genocid nad Srbima – zauzimanje srpskog životnog prostora, istrebljenje i masovna proterivanja. Takva istorijska činjenica, smatrao je Vidović, dovela je do toga da su narodi koji su činili zločine nad Srbima izbegli pravu kaznu, a Srbija ostala trajno opterećena njihovim nasleđem.
Na unutrašnjem planu, ovaj proces imao je dramatične posledice. Raspad Kraljevine Jugoslavije 1941. godine Vidović povezuje sa nastankom kvislinške NDH, koja je već 10. aprila – četvrtog dana rata – objavila Jugoslaviji rat. U poratnoj Jugoslaviji, međutim, istina o ovom događaju bila je potisnuta i prekrivena ideološkom matricom „bratstva i jedinstva“. Umesto da se suoče sa posledicama svoje uloge u ratu, kako tvrdi Vidović, upravo su „srbocidni narodi“ bili nagrađeni, dok je srpski narod ponovo postao talac tuđe istorije i tuđih interesa.
Glas javnosti
SKINI APLIKACIJU
