Crkva je bila predviđena za mauzolej, spomen-kosturnicu hiljade srpske dece pomrle u Albaniji i zemnih ostataka izginulih, pobijenih i smrznutih u ratovima 1912-1918. godine. Završena je 1940. godine, a aprilski rat 1941. godine sprečio je i njeno osvećenje.
Godine 1949. komuniste na vlasti naredile su miniranje crkve na Savindan 27. januara.
Posle pedeset godina, ponovo na tom istom mestu novi hram doživljava identičnu sudbinu: prvo biva oskrnavljen, potom zapaljen, da bi na kraju bio miniran i porušen 24/25. jula 1999. godine od strane šiptarskih hordi, a pred očima KFOR-a.
Komunisti su te 1949. godine organizovale školsku decu i narod da sklanjaju šut, da bi posle toga bilo organizovano opšte veselje. Kamenje koje je ostalo od crkve je kasnije korišćeno za zidanje nužnika.
Miniranje crkve je naručio Milutin Folić, visoki partijski funkcioner u Prištini, a 1998. godine je prema projektu arhitekte Ljubiše Folića, njegovog sina, obnovljena crkva. Interesantan je podatak da je Ljubišin sin Milutin Folić bio bivši gradski arhitekta u Beogradu i simoatizer SNS-a. Dakle, komunisti nam ne silaze s grbače od 45. godine.
Hram u Đakovici bio je jedan od najlepših novoizgrađenih hramova. Unutrašnja organizacija prostora predviđala je kombinaciju nekoliko različitih tipova osnova centralnog plana.
Osnovni korpus je u obliku upisanog krsta sa centralnom kupolom i četiri manje kupole u ugaonim, nižim travejima. Time je postignuta duhovna veza sa najvećom crkvom manastira Sv Arhanđela kod Prizrena.
Dodatni bočni prostori daju osnovni oblik slobodnog krsta kao asocijacije na velike apostolione ranohrišćanskog perioda kao što su: Sv. Jovan u Efesu i Sv. Apostoli u Carigradu iz vremena Justinijana. Poprečnim kracima dodate su bočne apside, tako da je uspostavljen kontinuitet sa arhitekturom iz doba Kneza Lazara.
6 sati