Trideset godina od devetomartovskih demonstracija: VUK DRAŠKOVIĆ OD SRPSKOG NACIONALISTE DO NATO LOBISTE! (VIDEO)

Pre 30 godina, 9. marta na ulicama Beograda održane su masovne demonstracije protiv režima Slobodana Miloševića. Organizator protesta bio je Srpski pokret obnove, na čelu sa liderom te stranke Vukom Draškovićem.

Ulična pobuna bila je usmerena na borbu protiv režima i uređivačke politike državne televizije koja je bila neobjektivna i u službi propagande tadašnjeg režima Slobodana Miloševića, zbog čega su je zvali „TV Bastilja“.

Preko 100.000 demonstranata, predvođenih liderom SPO Vukom Draškovićem, zahtevalo je smenu generalnog direktora Dušana Mitevića i četiri urednika RTS-a Slavka Budihne, Predraga Vitasa, Ivana Kriveca i Sergeja Šestakova.

U borbi protiv opozicije vlast je koristila  jake policijske snage, pokušala  da građane rastera suzavcem, vodenim topovima, gumenim mecima, konjicom i silom.

Tokom  sukoba demonstranata i policije bilo je povređeno više od 200 ljudi. Poginuo je policajac Nedeljko Kosović. Policija je pucala  i bojevom municijom pa je  ubijen Branivoje Milinović, golobradi mladić od 17 godina. Uhapšen je predsednik SPO Vuk Drašković i zabranjen je rad Televizije Studio B i Radija B92.

Kao odgovor na represiju vlasti  10. marta studenti su krenuli iz Studentskog grada ka Terazijskoj česmi i tako je počela „plišana revolucija“.

Posle nekoliko dana protesta zahtevi studenata su usvojeni, Vuk Drašković je pušten iz zatvora, a ministar policije Radmilo Bogdanović je podneo ostavku.

Rukovodstvo RTV Beograd je smenjeno, a Studio B i Radio B92, nakon zabrane, nastavili su da rade.

Međutim, ono što je možda najviše urezano u sećanje onih koji pamte prve masovne demonstracije u srpskoj prestonici protiv režima Slobodana Miloševića je uloga lidera SPO, Vuka Draškovića.

Drašković je tih godna srpskoj javnosti bio poznat kao velikosrpski nacionalista, zagovornik politike četničkog pokreta i političar koji veliča lik i delo srpskog generala Dragoljuba Draže Mihailovića, koji je bio na čelu Jugoslovenske kraljevske vojske u otadžbini za vreme Drugog svetskog rata.

Vatreni nacionalistički govori lidera SPO probudili su duhove prošlosti i dali nadu potomcima Jugoslovenske kraljevske vojske u otadžbini da će četrdesetogodišnja nepravda  i anatema koju su trpeli za vreme komunističkog režima, konačno biti ispravljena.

Međutim, godine koje su došle posle devetomartovskih protesta 1991. pokazale su da Vuk Drašković i Srpski pokret obnove tada baš i nisu imali najčasnije namere u ispravljanjnu nepravde, već su uzavreli nacionalizam iskoristili u političke svrhe.

Drašković je na Bogojavljenje 1999. ušao Saveznu vladu  koju je predvodio SPS sa izgovorom da je tu da bi sprečio NATO bombardovanje koje je usledilo 24. marta iste godine. Njegovo angažovanje nije sprečilo bombardovanje Srbije koje je trajalo 78 dana,a ubrzo je završio ministarsku karijeru pod Miloševićevim okriljem.

Draškovićevo pomirenje sa Slobodanom Miloševićem podseća pomalo na ono kad je vođa HSS-a Stjepan Radić dobio portfelj od Aleksandra, možda i na ono kad je Nikola Pašić progutao i to što ga je Kralj Milan osudio na smrt. Njegovo pomirenje s režimom eksploatisali su, kritikujući ga, njegovi tadašnji  saveznici iz opozicije, mada, ruku na srce, te reakcije, sudeći po postupcima lidera SPO i nisu  bile mnogo zlurade.

Kada je formirana Demokratska opozicija Srbije u njoj se od svih opozicionih stranaka nije našao samo Draškovićev SPO. Tada je sujeta lidera te stranke bila “veća I jača” od interesa da se sruši jedan režim protiv koga je borbu 9.marta , devet godina ranije započeo, na ulicama Beograda SPO.

Posle petookobarskih promena SPO je bio gotovo klinički mrtav, a reanimiran je ulaskom u Vladu Vojislava Koštunice 2004. godine, u kojoj je Drašković postao ministar spoljnih poslova.

Od “tvrdog” nacionaliste prtedsednik SPO transformisao se u jednog od ključnih NATO lobista. Potpisao je sporazum sa NATO-om o kopnenim linijama komunikacije NATO-a preko  tadašnje teritorije SCG.

Drašković je postao jedan od glavnih zagovornika ulaska Srbije u NATO.

Srpski pokret obnove danas ima dva  poslanika u parlametu koji su deo vladajuće većine izabrani  na poslednjim izborima  na listi “Aleksandar Vučić –za našu decu”.

Zanimljivo je da Draškovićev SPO i danas čini većinu sa strankama kao što je SPS protiv kojih su se borili devedesetih.

Kao “greh” Vuku su neki mediji spočitavali angažovanje njegovog oca Vidaka Draškovića u NOB-u kao partizana koji je, navodno, učestvovao u streljanju Srba u Miljevini.

Na tridesetogodišnjicu od martovskih demonstracija lider SPO izjavio je za srpske medije  da je to datum koji budi I “ponosno I bolno sećanje na pobunu protiv diktatorskog režima u Srbiji, protiv rata, ratnih zločina…”

- Deveti mart je, posle tri decenije i sećanje na “godine koje su pojeli skakavci”, što bi rekao Bora Pekić-  istakao je Drašković.

(Glas javnosti)