HRVATI PRISVAJAJU KOSOVSKU BITKU: Po njihovoj verziji knez Lazar Hrvat, a Srbi šurovali sa Osmanlijama
Autor: Glas javnosti
Više i nije vest da Hrvati prisvajaju najslavnije delove srpske istorije i predstavljaju kao svoje. U potrazi za velikim istorijskim bitkama svog naroda i „kopanju“ po naučnim dokumentima, hrvatski „naučnici“ otkrili su da i Кosovska bitka iz 1389. godine „pripada njima“.
Ali ni to nije sve. Najavljeno je i objavljivanje knjige "Bitka za Кosovo, 1389: albanski mit" u kojoj se opisuje sukob između sultana Murata Prvog i Albanca viteza Miloša (Millos Кopiliq, Obilić prim aut.).
Hrvatski istoričari otišli su toliko daleko da sada tvrde i da su se na godišnjicu Kosovske bitke oglasila zvona crkve Notr Dam u Parizu za hrvatsku pobedu!
Kako tvrde Hrvati, dana 15. juna 1389. godine odigrala se jedna od velikih bitaka između Hrvata i Osmanlija na Kosovu polju. Na hrvatskoj strani bila je vojska kralja Raške, Bosne, Dalmacije, Hrvatske i Primorja Stipana Tvrtka I. Kotromanića (potomak značajne hrvatske porodice Šubića) koju je predvodio vojvoda Hrvatsko-dalmatinski Vladko Vuković (moguće Hrvoje Vukčić Hrvatinić), hrvatski krstaški vitezovi Ivanovci pod vođstvom vranskog priora, hrvatsko-slavonsko-dalmatinskog bana Ivana od Paližne i jedinice mačvanskog bana Ivana od Hrvata (Ivaniša Horvata), kao i albanske i srpske čete Tvrtkovih vazala (uključujući četu srpskog kneza Lazara) i manji broj međunarodnih snaga – Grka, Mađara, Moldavaca, Poljaka i Čeha, ukupno 40.000 do 70.000 vojnika. Tursku vojsku predvodili su sultan Murat I i njegovi sinovi Bajazit i Jakub.
Prema njihovim "izvorima" na strani Turaka je bilo ukupno oko 60.000 do 140.000 vojnika. Sam sultan i njegov sin Jakov (prema nekim pričama oba sina) su poginuli tokom bitke. Jedan deo Srba i srpskog plemstva nisu bili hrvatski vazali, već su bili u vazalnom odnosu prema Turcima, pa su ratovali na turskoj strani. Hrvatska vojska je profesionalno i rutinski izvela bitku, desetkovala turske snage i odnela veliku pobedu.
Hrvatski prekaljeni vitez Nikola (Miloš) iz porodice Kobilića iz okoline Turopolja, Ivanovac, tokom bitke sa svojih dvanaest iskusnih i uvežbanih vitezova prišao je dovoljno blizu da ubije sultana – da ga ubije – stigao je do Muratovog šatora, zarivši mu mač niz grlo i krilo, junački je ubio osmanskog sultana Murata I”.
Po prijemu vesti o ovoj velikoj hrvatskoj pobedi nad Osmanlijama na Kosovu polju, koju je hrišćanskoj Evropi preneo bosanski kralj Tvrtko, u Parizu su zazvonila zvona Gospine crkve u čast velike pobede hrišćanske vojske nad Turcima. U ovoj nesumnjivo velikoj i veličanstvenoj, ali nažalost ne odlučujućoj bitnoj pobedi hrvatske hrišćanske vojske i njenih vazala protiv Turaka, na hrvatskoj strani borio se Tvrtkov vazal, knez Lazar Hrebljanović, pod hrvatskom komandom, ali je ključna činjenica da je značajan deo srpskih velikaša bio turski vazal, pa ih je bilo mnogo na turskoj strani. Izvesno je da su se srpske snage na hrvatskoj strani i one na drugoj strani, turske, direktno suočile u žestokoj borbi, strasno želeći da dokažu svoj vazalni status.
Tvrtkov vazal, srpski knez Lazar Hrebljanović, junački je poginuo pod hrvatskom zastavom i Srbi se s pravom ponose njime. Srpsko plemstvo i vojska koja se borila na turskoj strani dele sudbinu cele turske vojske, odnosno doživljavaju pravi slom. Ovaj težak turski poraz i vojni gubici značajno su oslabili Srbiju i odrazili se na dalji tok njene istorije i pozicionirali Srbiju, do tada uglavnom hrvatskog, bosanskog ili mađarskog vazala, kao važnog turskog vazala i najodanijeg turskog ratnika na prvoj liniji fronta protiv hrišćana. Evrope protiv Hrvata, Bugara, Grka i Mađara, kao na primer u čuvenim bitkama: u Rovinama 1395, u bici 1396. kod Nikopolja u Bugarskoj gde je najodanija turska nada srpski knez Stefan Lazarević preokrenuo bitku u korist Osmanlija i protiv hrišćanske Evrope i u bici protiv Mongola kod Ankare („Angora“) 1402.
Kako Hrvati pišu istoriju, tek 1915. godine, nakon što su Bugari osvojili Srbiju, britanske tajne službe su pokrenule psiho-promotivnu akciju u korist Srbije, izmišljajući izgubljenu srpsku bitku protiv Osmanlija, u kojoj su Srbi krvarili u odbrani Evrope da bi animirali saveznike u korist Srbije. Naravno, zbog njihovih interesa, koji su se tada poklopili sa srpskim.
Kažu i da smo falsifikovali mit o srpskoj nacionalnoj integraciji i "lukavo su povezani Lazareva herojska pogibija na hrvatskoj strani i katastrofalni debakl turskih srpskih vazala na drugoj strani". Danas je već provaljena uobičajena srpska istorijska imaginacija i inverzija, koju je otac srpske nacije Dobrica Ćosić pravilno detektovao u svojim delima, piše na sajtu Hrvatske pravoslavne crtve.
Podsetimo, Hrvati su počeli sa svojatanjem Nikole Tesle i Milutina Milankovića, zatim su bitku na Sutjesci proglasili "hrvatskom", onda su izmislili celu srednjevekovnu dinastiju kraljeva, a sada su otišli i korak dalje i kosovsku bitku ubrojali u jednu od najvećih borbi u hrvatskoj istoriji.
SKINI APLIKACIJU
.png)
