ONA JE PRVA SRPSKA GLUMICA KOJA SE SLIKALA OBNAŽENA: Olga Ilić 1900. godine pozirala u providnoj haljini! (FOTO)
Autor: Glas javnosti
Ime Olge Ilić ostaće zauvek upisano u istoriji srpskog filma kao glumice koja je na samom početku 20. veka uradila ono što mnoge njene koleginice nisu smele ni šest decenija kasnije.
Glumačku karijeru započela je i završila u Nišu. Zvali su je srpskom Sarom Bernar.R
Rođena je u Solunu kao Olga Gašparović, vanbračna kći Francuza Gastona Santa i majke Marije Gašparović. Najranije detinjstvo, do sedme godine, provela je u francuskom samostanu. Tada joj umire otac i ona sa majkom odlazi u Niš.
Njena majka radila je tada u niškom hotelu „Evropa” i tu je četrnaestogodišnja Olga odigrala svoju prvu pozorišnu ulogu, ulogu mladog slikara Stefana u predstavi Trnje i lovorike. Prvu pravu veliku ulogu odigrala je godinu dana kasnije, u petnaestoj godini, prilikom gostovanja mnogo starijeg i iskusnijeg glumca Ljube Stanojevića. Igrala je Dezdemonu u Otelu.Po prirodi radoznala i nemirnog duha, Olga se pridružuje cirkusu „Fiori”, ali sa ovom trupom ne ostaje dugo, već se ubrzo i opet na kratko, oprobava u „Pikolo teatru”, pozorištu lutaka. U ovom pozorištu upoznaje glumca Kostu Ilića i udaje se za njega. Od tada pa nadalje nastupa kao Olga Ilić, odnosno Ilićka.
Sa svojim mužem Kostom Ilićem Olga je od 1896. do 1898. bila član nekoliko putujućih družina i gradskih pozorišta u Varaždinu i Šapcu. Konačno, 1898. godine dobija angažman u Narodnom pozorištu u Beogradu. U narodno, pozorištu Olga ide iz važne u važniju ulogu, od Ofelije u Hamletu do Esmeralde u Zvonaru Bogorodičine crkve. Publika je pozdravlja ovacijama, ali zbog sukoba sa koleginicama i skandala sa 'skaradnom fotgrafijom" fotografa Milana Jovanovića koji su je pratili, ona ne uspeva da dobije stalni angažman, pa u martu 1900. godine napušta Narodo pozorište i potom nastupa u beogradskim revijalnim pozorištima „Vesele večeri“ Koste Delinija (1900), “Orfeum“ Brane Cvetkovića (1901), „Veselo pozorište“ Mihaila-Mike Bakića (1903).
Olga Ilić odlučuje da se vrati u Niš, gde se, u pozorištu „Sinđelić”, današnjem niškom Narodnom pozorištu, upušta u nešto što je dotad na sceni uradila samo slavna Sara Bernar: igra najzahtevniju mušku ulogu ikad napisanu — danskog princa Hamleta. Zapisi kažu da ga je odigrala „vrlo inteligentno i psihološki produbljeno govorila tekst”
Tokom 1912. godine nastupala je u Osiječkom kazalištu pod imenom Olivera Sant (uzimajući prezime svog oca), a naredne, 1913. godine, na poziv upravnika Branislava Nušića, postaje članica novoosnovanog Narodnog pozorišta u Skoplju.
Kako u to vreme traje Drugi balkanski rat, bugarske vlasti interniraju Olgu, da bi je potom angažovale za priredbe u korist srpske sirotinje.
Posle oslobođenja, srpske vlasti su ova Olgina nastupanja protumačile kao služenje okupatoru. Uhapšena je i optužena za veleizdaju.Tri meseca čamila je u podrumu skopskog zatvora. Na zalaganje prijatelja, među kojima je bio i njen, tada već bivši muž i pod pritiskom javnosti i pozorišne publike, Olga je oslobođena optužbi i ponovo je postala članica Narodnog pozorišta u Skoplju, gde je odigrala i svoju poslednju ulogu Koštane, ali vreme provedeno u tamnici i nepravda koja joj je naneta ostavili su na nju dubok trag.
U sezonama 1930/31. i 1931/32 član je Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, a od 1932. do 1934. godine je ponovo u pozorištu „Sinđelić” u Nišu, gde je proslavila 35-ogodišnjicu umetničkog rada ulogom Lukrecije Bordžije u istoimenoj Igoovoj drami. Ovaj jubilej predstavljao je ujedno i njen oproštaj sa scenom.
(Glas javnosti)
SKINI APLIKACIJU
