Retko kad se desi da se na jednom mestu samo tokom jedne godine iznedri toliko vanserijskih talenata. Klasa profesora glume Minje Dedića i asistenat Vladimira Jevtovića na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu je jedna od takvih.
Iz škole prof. Dedića izašli su glumci, koji su svojim umećem obogatili srpsku kulturu. Sigurno je da bi mnogi od antologijskih srpskih filmova i pozorišnih predstava sasvim drugačije izgledali bez jedne Sonje Savić, Žarka Lauševića, Branimira Brstine.
Te 1978. godine glumu su upisali Gordana Šuvak, Olivera Ježina, Zoran Cvijanović, Žarko Laušević, Suzana Petričević, Vladimir Ilić, Dubravka Živković, Sonja Savić, Svetislav Goncić, Branimir Brstina i Andreja Maričić.
Sonja je bila gotovo najuspešnija glumica sa ove klase. Ostvarila je uloge u brojnim filmovima i osvojila mnoge prestižne glumačke nagrade. Savićeva se nakon 2000. godine sve manje pojavljivala u javnosti, preminula je septembra 2008. godine i iza sebe ostavila ostvarenja koja više govore od reči.
Legendarni profesor glume i reditelj, koji je obeležio “zlatno doba” Beogradskog dramskog pozorišta, Miroslav Minja Dedić preminuo je 1. marta 2015. u Beogradu.
Rodjen je 1921. godine u Gornjem Milanovcu, a 1940, s 19. godina, postao je član studija Umetničkog pozorišta u čijim je predstavama na Kolarčevom univerzitetu u Beogradu učestvovao od početka rata 1941. godine.Posle oslobođenja, neko vreme proveo je u novoosnovanom Narodnom pozorištu Crne Gore na Cetinju i u Dramskom studiju Narodnog pozorišta u Beogradu. Studije režije započete na državnom Univerzitetu pozorišne umetnosti u Moskvi, Dedić je završio u Beogradu, na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, diplomskom predstavom “Noći gneva” Armana Salakura u Beogradskom dramskom pozorištu.
Na Akademiji za pozorište Dedić je radio od njenog osnivanja, najpre kao asistent Huga Klajna i Tomislava Tanhofera, a zatim i kao profesor u čijim su se klasama školovali neki od najboljih srpskih glumaca. Postavio je kao reditelj više od 40 naslova, najviše u Pozorištu “Boško Buha” i Beogradskom dramskom.
Zajedno sa Sojom Jovanović i Predragom Dinulovićem, tokom pedesetih godina prošlog veka, učinio je da Beogradsko dramsko pozorište postane svojevrsni centar za oblikovanje tada savremenog scenskog izraza kroz predstavljanje najnovijih komada svetske dramaturgije. Tokom tih „zlatnih godina“ Pozorišta na Krstu režirao je kultne predstave poput „Noći gneva“ Salakrua, Krležinih „Legendi“, „Zločina i kazne“ Dostojevskog i po prvi put predstavio tekstove savremene američke dramaturgije „Silazak Orfeja“ i „Mačka na usijanom limenom krovu“ Tenesija Vilijamsa, postavljajući standarde za sva buduća tumačenja ovih komada.
.png)
.png)
