Danas proslavljamo Svetog Savu: Osnivača srpske pravoslavne crkve i simbol duhovnosti

Sveti Sava, rođen kao Rastko Nemanjić oko 1175. godine u oblasti Deževa, blizu današnjeg Novog Pazara, bio je najmlađi sin velikog župana Stefana Nemanje i njegove supruge Ane.

Od malih nogu pokazivao je sklonost ka duhovnosti i obrazovanju.

U mladosti je od oca dobio na upravu oblast Zahumlje, ali je ubrzo napustio svetovni život i otišao na Svetu Goru, gde se zamonašio u manastiru Svetog Pantelejmona, primivši monaško ime Sava. Zajedno sa ocem, koji se takođe zamonašio pod imenom Simeon, osnovao je manastir Hilandar, koji je postao duhovni centar srpskog monaštva.

Zaharije Orfelin bio je jedinstveni autor srpske kulturne istorije

Godine 1219. Sava je izborio autokefalnost (samostalnost) Srpske pravoslavne crkve od Vizantije i postao njen prvi arhiepiskop. Osnovao je više episkopija i manastira, među kojima je i manastir Žiča, koji je postao sedište nove arhiepiskopije. Njegovim radom postavljeni su temelji srpske duhovnosti, prosvete i kulture.

Sveti Sava je preminuo 14. januara 1236. godine u Trnovu, u Bugarskoj, pri povratku sa hodočašća u Jerusalimu. Njegove mošti su prenete u manastir Mileševu, gde su počivale sve do 1594. godine, kada su, po naređenju osmanskog komandanta Sinan-paše, spaljene na Vračaru u Beogradu, u pokušaju da se oslabi kult Svetog Save među Srbima. Na mestu gde su njegove mošti spaljene danas se nalazi Hram Svetog Save, jedan od najvećih pravoslavnih hramova na svetu.

Sveti Sava je autor nekoliko značajnih dela, uključujući "Žitije Svetog Simeona", posvećeno životu njegovog oca, i "Zakonopravilo" (Nomokanon), prvi srpski pravni kodeks koji je regulisao crkvene i svetovne odnose. Njegov književni rad imao je ogroman uticaj na razvoj srpske književnosti i kulture.

Da li se strana imena i prezimena menjaju po padežima

Danas se Sveti Sava slavi kao školska slava i simbol srpske duhovnosti i prosvete. Njegov dan, Savindan, obeležava se 27. januara u svim školama i crkvama širom Srbije i među Srbima širom sveta.

Što se tiče relikvija Svetog Save, njegova desna ruka se čuva u manastiru Mileševa, gde je preneta nakon njegove smrti. Ova relikvija ima poseban značaj za vernike i predstavlja simbol blagoslova i duhovne snage.

Sveti Sava ostaje trajni simbol srpske duhovnosti, prosvete i kulture, čije nasleđe i danas inspiriše mnoge generacije.

Rad Svetog Save na prosvećivanju srpskog naroda započeo je njegovim dolaskom iz Svete Gore u Srbiju, odnosno od prenosa moštiju svog oca, Svetog Simeona, iz manastira Hilandara u manastir Studenicu. Od tog vremena, Studenica je postala centar srpskog crkvenog i prosvetnog života. Sve se počelo okretati oko ličnosti Svetog Save, čiji je lik dobijao sve veću punoću, a ličnost sve veći značaj. U očima naroda, kome se on sve više približavao, stvorena je, na osnovu bogougodnog života Svetog Save, legenda o njemu kao svetitelju koji sve može i čija je molitva čudotvorna. I tako, bez ikakvog preterivanja, Sveti Sava je jedan od najvećih i najsvetlijih ličnosti u istoriji srpskog naroda. On je veliki po svom bogougodnom i bogolikom životu, po svome radu, i po onome što je narod osećao u njegovim delima. Veliki je i nedostižan skoro u svim oblastima našeg nacionalnog i kulturnog života, i to se potvrđuje ne samo u pisanim izvorima i spomenicima, već i u usmenom narodnom predanju, piše na sajtu hrama Svetog Save.




Glas javnosti

SKINI APLIKACIJU