Jovan Pejin, istoričar i publicista - Vojvodina 2020: Od filma "Veliki transport" do uloge pesnika Miroslava Mike Antića i unuka preseljenika iz Like Nenada Čanka (2.deo)
Autor: Glas javnosti
Oslonjeni na političko iskustvo Živana Berisavljevića, nekadašnjeg člana PK SKJ Vojvodine, koji čak pominje internacionalizaciju "vojvođanskog pitanja" koje u suštini ne postoji, pošto postoji samo u njegovoj glavi, ne u Vojvodini...
Istorija Vojvodine, njenog političkog i kulturnog života od 1945. godine uporno je falsifikovana i još uvek se falsifikuje. Ovim falsifikatima koji više liče na sociologiju svojim sadržjem nego na studije istorije, pokušano je i pokušava da se sakrije srpska suština Vojvodine. U ovoj nečasnoj raboti između dva rata istakao se Dušan Duda Bošković, a može da mu se pridoda i Vasa Stajić sekretar Matice srpske a zatim članovi KPJ Koča Kolarov i Bogdan Čiplić koji su se uključili u "principijelnu" borbu protiv velikosrpske buržoazije u suštini protiv srpskog naroda i Jugoslavije kao celine. Zato treba odrediti ono šta se dešavalo u društvenopolitičkom životu Vojvodine od 1935, kada se pojavio Vojvođanski front rečenog Dušana Dude Boškovića i svemu onom drugom što se dešavalo do 31. Jula 1945. godine kada je Vojvodina izvučena iz njenog prirodnog okruženja i darovana joj politička autonomija u odnosu na Srbiju kojoj se prisajedinila bez pregovora i bez pogovora.
Posle završetka ratnih sukoba i smirivanja stanja čudna "principijelnost" izbila je na videlo, naročito iz tek formirane partijsko-policijsko birokratske klase koja je prerasla u rukovodeću i tvrdila za sebe da je izabrana od "mase".
Svet nije postojao pre njih!
Predstavnici ove "nove klase" sastavljene od partijskih sekretara, raznih činovnika u državnom aparatu bez obzira na poreklo na ideološkoj osnovi su razvijali misao o razvoju društva i ulaska u komunizam usput razarajući srpsku tradicionalnu nacionalnu,duhovnu i političku kulturu. U okviru ovakvog društvenog kretanja javilo se "vojvođanstvo" sa prezirom gledaju Srbi starinci kao "vojvođanerstvo" zbog priče o specifičnosti Vojvodine.
Vrhunac ove specifičnosti bio je tzv. Februarski ustav Vojvodine 1974. godine na osnovu federalnog ustava kada je pokrajina postala jednaka republici, odnosno stekla je samostalnost sa mogućnošću izlaska iz republike, ako je do toga stalo njenoj birokratiji i iz federacije ili pripajanje drugoj republici u okviru federacije.
Pokrajinska birokratija je ubrzano radila, pozivajući se na NOB-u, na stvaranju utiska o posebnosti Vojvodine uz svestranu podršku mađarske i drugih manjina oslonjene na podršku matičnih država. Angažovani su i filmski umetnici toliko strasno da je izbila velika finansijska afera oko filma "Veliki transport". Angažovani su i drugi. Pesnici i pisci su počeli da slave Vojvodinu stvorenu po ustavu 1974. Slikar i pesnik Miroslav Mika Antić napisao je prigodnu pesmu "Vojvodina" koja po duhu liči na sve samo ne na onu koju su stvarali srpski narod i njegovi duhovni i politički vođi u skladu sa zavetom svetog kneza Lazara obnova države i ujedinjenj naroda. Samo po naslovu odnosi se na Vojvodinu.
Osnovna poruka je podrška njene posebnosti van matice. Drugim rečima trebalo je da na književnom planu stvoriti "vojvođanski duh" u skladu sa mišljenjem Partije, stavovima zauzetim na kongresima i plenumima i naravno druga Tita a dodatno i stavovima malih partijskih vođa i partijsko-policijske birokratije na lokalnom nivou.
Biti Vojvođanin krajem šezdesetih i sedamdesetih godina 20. veka postalo je "napredno"i "pravilno".
Погледајте ову објаву у апликацији Instagram
Cilj političke nomenklature u Novom Sadu bio je potpuno odvajanje od Srbije. Za ovaj politički iskorak pored Stevana Doronjskog Franje, kao ključne ličnosti, koji je u periodu posle 1945, i kasnije pokazivao netrpeljivost prema Srbiji da je čak i Ranković to primetio, a zatim i Nikola Kmezić. Naročito je ovaj pokret pojačan za vreme partijsko birokratske diktature Boška Krunića kada je autonomaško ludilo dostiglo vrhunac.
Ovaj novi "vojvođanerski" duh podržan od političke nomenklature u Novom Sadu naročito se uvrežio na Poljoprivednom fakultetu u Novom Sadu odakle je krenula i ideja o osnivanju Vojvođanske akademije nauka i umetnosti a zatim našla uporište i na drugim fakultetima. Javila se i ideja "Vojvodina republika" koju su prihvatili i neki članovi Demokratske stranke u Novom Sadu i Beogradu uz podršku pripadnika "nove klase" nastale iz redova partijsko-vojnopolicijske birokratske nomenklature, njihovih potomaka i raznih prišipetlja koji su se uvukli u pokrajinsku vlast. Ovaj politički pokret se delom završio 1988. godine , oktobra meseca narodnim pokretom tolerisanom od vrha SKS i novog SPS u Beogradu.
Odmah posle uklanjanja brozovske nomenklature u Novom Sadu nezadovoljni stari kadrovi "nove klase" pokrenuli su svoj podmladak i u skladu sa usvojenim višepartijskim sistemom, započli organizovanje raznih separatističkih nevladinih organizacija, partija i pokreta koji su pošto nisu uživali podršku države kao SKJ ostali na marginali društvenih zbivanja. Istovremeno sa ovim republikansko-autonomaškom propagandom javila se nemačka propaganda o regionima u srednjoistočnoj Evropi sa granicama regiona koji se poklapaju sa bivšom granicom Austro-Ugarske monarhije i sa nekim novim regionima koji su se poklapali sa ratnim ciljevima Centralnih sila postavljenih još 1908. godine.
Pojavila se ideja o povratku prava Vojvodine koja su joj naturana u etapama posle 1945. godine. Postavljen je zahtev da se obnovi ustavno stanje proisteklo iz feruarskog vojvođanskog ustava 1974. Zahtev da se obnovi sudska, zljakonodavna i izvršna vlast i policija pokazuje da se radi o kvislinzima.
Podmlađena "nova klasa" vodi antisrpsku politiku kao vrhunac političke mudrosti.
Cilj ove "mudre" propagande koju prate izjave o politčkoj realnosti da Vojvodina nije održiva u Srbiji pošto se radi o evropskoj regiji i odriču njenu srpsku nacionalnu podlogu.
Zanimljivo je da oni govore i pišu o ravnopravnosti svih naroda i narodnosti u Vojvodni, ali ne i Srba koje diskriminišu u korist nacionalnih manjina koje čine negde oko 18 odsto stanovništva pokrajine.
Navešćemo nekoliko pobornika atonomije koji su bili i još uvek su činioci autonomaštva bez obira šta se sve odigralo u pokrajini od 1988, do 2020. godine.
Oslonjeni na političko iskustvo Živana Berisavljevića, nekadašnjeg člana PK SKJ Vojvodine, koji čak pominje internacionalizaciju "vojvođanskog pitanja" koje u suštini ne postoji, pošto postoji samo u njegovoj glavi, ne u Vojvodini, i spominje istorijski dogovor dva entiteta, ne kaže koja jer ni jedan nije postojao kada su KPJ,KPH, KPSl. U koaliciji sa HSS osnovali Avnoj i 1942, i 1943. godine radili na izvlačenje NDH iz statusa člana Osovine protivnika antihitlerovske koalicije radi prelaska na stranu antihitlerovske koalicije i dobijanja statusa ratujuće strane protiv Osovine. Podršku mu je bez ostatka pružio svrgnuti partijsko-birokratski diktator Boško Krunić, a sa njim Stanko Pihler, profesor Pravnog fakulteta Novom Sadu koji je izjavio pretećim tonom: "Vojvođansko pitanje, po mnogo čemu je drugačije od kosovskog, zapravo je odavno ključno pitanje Srbije....Ako Srija ne reši vojvođansko pitanje rešiće ga neko drugi." Ne možemo sasigurnošću da kažemo ali možemo da pretpostavimo da je mislio na "Salcburšku" inicijativu kneza biskupa Salcburga iz 1942, a možda na "Salcburšku deklaraciju" o Vojvodini iz 1953. godine ili čak, da se ne zaboravi, na Hitlerovu Princ Eugen štat, u koju se uklapa velikonemačka ideja Vojvodina evropski region.
Sve "bolji od boljega"
Javili su se i drugi mislioci, sve "bolji od boljega", da ih ne nabrajamo koji brane Vojvodinu od onih čije je nacionalno političko nasleđe i Srbije kao države. Čak su pomenuli i tzv. Sandžak, Rašku oblast sa znatnim brojem stanovnika muslimanske veroispovesti na koju je Beč računao 1917. godine i uvrstio u svoju kombinatoriku razbijanja Srbije.
Nesmemo zaboraviti unuka preseljenika iz Like, Nenada Čanka, političara u pokušaju koji se "afirmisao" posle oktobarske katastrofe 2000. godine izborom za predsednika pokrajinske skupštine. Pored niza besmislica koje je izgovorio isti je učinio politički iskorak decembra 2002. godine, kada je učestvovao u manifestaciji "Srijem Hrvatskoj" u Zagrebu pozdravljen od prisutnih ustaša, a dodatno 2008, izjavom da Srbija mora da se devcentralizuje i dao predlog koji se potpuno poklapa sa okupacionom podelom njenih teritorije između Austro-Ugarske i Bugarske, što je sve u skladu sa Salcurškom inicijativom iz 1942. Od 1988. godine stav o stepenu autonomije Vojvodine postao je predmet opravdanosti njenog partijsko-političkog izdvajanja iz Srbije na još uvek nivou njenog opstanka kao posebne teritorije nacionalnih manjina i Srba.
Nepoznato je da je igde postojala ovakva autonomija nacionalnih manjina i naroda koji je stvorio, branio i odbranio državu.
Pitanje autonomije je političko pitanje Srbije, posebno Srba u Vojvodini zbog politike KPJ/SKJ vođene u Republici posle 1945. Godine koja je bila spolja gledano partijsko-političko nasilje kao vid svođenja mišljenja oca carice Marije Terezije, cara Karla VI Habzburškog da "treba uvek nastojati da Srba bude što manje".
Srbi u Vojvodini – starinci smatraju da je legalno da postoji politički stav da je paradržavnost autonomije nepotrebna kao i sama autonomija koja im ograničava pravo na pun politički, nacionalni i kulturni život u nacionalnoj državi kakva je Srbija kojoj su se njihovi preci sa teritorijma Banata, Bačke, Baranje i Srema prisajedinili 1918. godine ";bez pregovora i bez pogovora".
(Glas javnosti)
SKINI APLIKACIJU
.png)
.png)
