Jovan Pejin, istoričar i publicista - Vojvodina 2020: Kako su Hrvati od saveznika nacista i fašista, uz pomoć Čerčila - uskočili  u saveznike antihitlerovske koalicije?(Prvi deo)

Desilo se nešto jedinstveno. Rajh je bio poražen 1945. godine a sa njim i države koje su izvršile agresiju i učestvovale u komadanju Jugoslavije i srpskih zemalja. Jedino NDH nije poraženi niti je potpisala kapitulaciju niti su njeni predstavnici učestovali u mirovnim pregovorima niti im je bilo suđeno za zločin genocida nad Srbima...

Ovo je urađeno uz blagoslov Čerčila koji nikad nije prežalio Austro-Ugarsku monarhiju i činilo mu se da sa Hrvatima može da sarađuje i manipuliše prema Srbiji i Rusiju da spreči da izbije na otvoreni deo Mediterana

Između Avnoja, darovane autonomije,ustavnih amandmana i promena ustava Srbi u južnoj Ugarskoj dobro su znali ko su šta su, ko su im neposredni susedi i ko vodi Ugarsku. Zato su pazili vođeni crkvenom jerarhijom kako se obraćaju Mađarima, čija džentrija nosilac vlasti, je samo sebe smatrala narodom dok su ostali stanovnici bez obzira na poreklo, konfesiju i jezik bili samo “proste seljačine”.

Podstrek srpskim prvacima, malobrojnom plemstvu i nešto jačem građanstvu, za odnos prema vladajućem sloju Ugarske davala je Kneževina Srbija a sa njom Crna Gora da pruže otpor najavljenoj mađarizaciji koja je već trajala od 1718. godine. Novi talas mađarizacije dočekali su ustankom na Uskrs 1848. godine u Kikindi čiji rezultat je bio proglašenje Srpske Vojvodine u Sremskim Karlovcima.

U nevolji u kojoj se našao car u Beču prihvatio je Srpsku Vojvodovinu ili Srpsko Vojvodstvo i sklepao teritorije vojvodstva u kojoj su Srbi bili manjini.

Čim je prošla opasnost car se predomislio. Sklopio je sporazum sa Mađarima, već 1861, Vojvodina po imenu srpska je ukinuta. Srbi su gurnuti u ugarski kotao za mešanje naroda i nisu žalili za njom. Ipak je pesnik Stevan Vladislav Kaćanski napisao pesmu “Gde je Srpska Vojvodina?”, da ih podseti da je postojala.

Pola veka posle ukidanja Srpske Vojvodine u Kikindi se pojavio Srpski narodni crkveni kalendar “Vojvođanin” i podsetio imenom i sadržajem srpski narod u Banatu, Bačkoj, Baranji i Sremu kao građane na politički i nacionalni cilj kada su prvi put u jednom kratkom vremenu bili neformalno ujedinjeni sa Srbijom, jedinstvo koje je simbolizovala zastava Kneževine Srbije i grb koji su zajedno 1848/9 izazvali uzbunu u Beču.

U političkom životu Srba pored crkvene i plemićko-militarističke elite pojavila se građanska elita, preuzima vođstvo naroda sa dr Svetozarem Miletićem i njegovim krugom pristalica i organizuje otpor denacionalizaciji, tačnije mađarizaciji kojoj su bili izloženi svi narodi u Ugarskoj bez ostatka. Ostala je iz ovog vremena poznata anegdota zapisana 1896. godine povodom proslave hiljadugodišnjice “osvajanja domovine” i naseljavanje turkijskih plemena u Karpatskom basenu.Zabeleženo je da su Mađari u nastupu ponosa pitali Srbe, pozivom na tradiciju srpskih seoba iz vremena turskih ratova i Velike seobe 1690, pod Čarnojevićem kada će oni slaviti svoj jubilej doseljavanja i dobijali odgovor:

”Nikad! Mi smo ovde od iskona!”

Borba za održanje završila se novembra 1918. godine prisajedinjenjem Banata, Bačke, Baranje i Srema Kraljevini Srbiji, zemlje i naroda po načelu Jaše Tomića “bez pregovora i bez pogovora”.

Ovako, kao deo Srbije, teritorija Banata, Bačke, Baranje i Srema sa narodom ušli su u Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca. Aktom prisajedinjenja Srbi sa Bunjevcima, koji su tada bili narod, stekli su trajnu političku prednost koja traje i danas u odnosu na savremene autonomaše čija ideja je stranog porekla potekla iz Zagreba iz purgerskog miljea Austrohrvata radi političkog pritiska na Beograd.

Nova država Kraljevstvo Srba, Hrvata i Slovenaca bila je izložena spoljnim napadima revizionista, poraženih Centralnih sila koje su odbijale, na čelu sa Nemačkom da prihvate nove granice u Evropi. U okviru ovih pritisaka spolja pojavilo se u zemlji nacionalno pitanje Srba i Hrvata u zajedičkoj državi.

Beograd, opterećen rešavanjima posledica ratova 1912-1918. godine nije imao razumevanje za nerealne i prekomerne zahteve Hrvata zaostalih društveno i politički više vekova u odnosu na Srbe. Nije imao razumevanje za velikohrvatsku pomamu Stjepana Radića, frankovaca i Austrohrvata koje su od svog osnivanja podržala KPJ ilegalna partija bez većeg uticaja u javnom životu zemlje.

Genocid NDH tokom Drugog svetskog rata

Rastrzana nacionalnim sukobima, Jugoslavija je ušla u rat 6. aprila 1941, napadom sila Osovine kojima se već prvog dana priključio hrvatski narod vođen Hrvatskom seljačkom strankom i Čistom katoličkom akcijom i njihovom paravojskom i iza leđa Jugoslovenske vojske već 10. aprila proglasio Nezavisnu državu Hrvatsku. Rat se završio 17. aprila kapitulacijom Jugoslovenske vojske.

Jugoslovenska kraljevska vlada izbegla je iz zemlje u pratnji jedne grupe vazduhoplovaca i mornara i nastavila rat u okviru savezničkh snaga antihitlerovske koalicije. U zemlji je organizovan otpor od ostatka kraljevske vojske oslonjene prvenstveno na srpski narod. Rat je nastavljen u Jugoslaviji već mesec dana posle potpisivanja kpitulacije. Istovremeno sile Osovine organizovale su uređenje posednutih teritorija zajedno sa novim saveznikom NDH i sprovele subjugaciju Jugoslavije kao države. Teritorija savremene Vojvodine podeljena je između Mađarske koja je posela Bačku i Baranju dok je NDH okupirala Srem, a Banat je bio pripojen Srbiji sa folksdojčerskom autonomnom upravom u Petrovgradu/Velikom Bečkereku, savremenom, još uvek, Zrenjaninu.

Otpočeo je genocid nad Srbima u NDH, pojednačna i kolektivna likvidacja Srba u Sremu sa centrima u Vukovaru, Sremskoj Mitrovici i u Rumi, Zemunu i drugim mestima. Okupirana teritorija od Mađarske nije zaostala. U Bačkoj i Baranji pored redovne vojske i žandarmerije u zločin nad Srbima uključili su se pored domaćih Mađara, folksdojčeri i Rusini unijati a bilo je i drugih sa vrhuncem u zimu januara 1942, u južnoj Bačkoj. Paralelno sa događajima u Sremu i Bačkoj odigrali su se zločini u Banatu od folksdojčera i okupatorske policije uz učeće manjinaca Mađara i manjoj meri Rumuna. Isto je počinio i bugarski okupator u južnoj Srbiji predvođen emigrantima vmrovcima pristiglim iz Sofije i Moskve. Njima su se pridružili i Arbanasi pod zaštitom Italijana.

Otpor nije prestao kapitulacijom kraljevske vojske. Oficiri koji su odbili poniženje zarobljeništva sklonili su se ispred okupatorskih organa u šumu a jedna grupa se okupila na Ravnoj Gori u centralnoj Srbiji.

Oficiri su započeli organizovanje otpora nepunih mesec dana posle kapitulacije. Dva meseca kasnije posle napada Rajha na SSSR pojavili su se komunisti na ustaničkoj sceni, isti oni koji su u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovine , ali i Beogradu, dočekali nacionalsocijaliste „saveznike“ Kominterne prijateljski. Sada su i komunisti otpočeli pripreme na ustanak. Provodili su vreme pripremajući doček sovjetskih padobranaca u nameri da pomognu bratskoj Crvenoj armiji koja se tada povlačila u rasulu, trpeći teške udarce zajedno sa narodom dok su oficiri okupljeni na Ravnoj gori pripremali mrežu za nastavak gerilskog rata protiv Osovine. Ustanicima JVuO priključili su se ustanici okupljeni oko KPJ koja je kasnije izrasla u Narodnooslobodilačku vojsku Jugoslavije.

Oficiri Jugoslovenske vojske, koji su odbili da se predaju neprijatelju već u maju 1941, rekli smo, stvorili su jezgro pokreta otpora, kasnije nazvanu Jugoslovenska vojska u otadžbini za razliku od onih formacija Jugoslovenske vojske koje su se našle van zemlje. Oba pokreta već u novembru 1941. godine ulaze u sukob i postaju meta kombinatorike interesa velikih sila, Velike Britanije pod čijim okriljem je boravila Jugoslovenska vlada u Londonu, SSSR-a pod čijim okriljem i uputstvima Kominterne delovala KPJ,KPH i KPSl. i SAD.

Otpor u Jugoslaviji 1941-1945, prošao je u nametnutom sukobu Srba i Srba. Vojska lojalna izbegličkoj vladi u Londonu vodila je gerilski rat protiv Osovine i NDH i vojske KPJ,KPH i KPSl, koja se u međuvremenu pojavila. Srpski narod se našao na udaru svih oružanih snaga Osovine.

U međuvremenu, Jugoslovenska vlada nije priznala subjugaciju. Desio se pradoks SSSR je priznao subjugaciju prekidom diplomatskih odnosa sa vladom u izbeglištvu a time neformalno na kratko i NDH. Revizionistička politika zemalja bivših Centralih sila na čelu sa Nemačkom je zadovoljena je a time i Kominterna sa članicama zagovornika revizije granica u Evropi a posebno Jugoslavije.

Najveći deo teritorije Jugoslavije, Osovina je darovala NDH koja se pojavila kao ratujuća strana aprila 1941, prelaskom hrvatskih pukova zajedno sa oficirskim korom na stranu agresora i time dali najznačajniji doprinos raspadu jugoslovenskog severozapadnog fronta i brzog slamanja snaga otpora.

U ovim događajima Hrvati kao narod sa svetovnom, političkom i duhovnom elitom odigrali su ključnu ulogu oslonjeni na "hrvatsko državno pravo koje u suštini ne znači ništa, ideje u novom poletu posle formiranja ustaškog pokreta 1928, a naročito ojačane nakon pojave knjige Mladena Lorkovića "Narod i zemlja Hrvata" 1939. godine čiji sadržaj je ojačao "pravašk" duhovni milje u Zagrebu na Sveučilištu i šire u klerikalnim krugovima.

Ovakvo stanje duha trajalo je u Zagrebu i teritorijama severozapadne Hrvatske severno od reke Kupe do zime 1941/1942. Tada je u habzburškom revizionističkm centru u Salcburgu namesništvo kneza biskupa Salcburga, odgovornog samo papi, u trenutku kada je Vermaht bio poražen pod Moskvom zajedno sa svojom intelektualnom elitom shvatio da je Rajh izgubio rat i da je vreme u pitanju kada će se to desiti.

Namesništvo kneza biskupa Salcburga pokrenulo je akciju prema krugovima okupljenih oko revizionističkih elita u zemljama oslobođenim od Habzburga radi dobijanja podrške za stvaranja jedne katoličke federacije u srednjem Podunavlju posle poraza Rajha u koju bi bila uključena i Vojvodina. Ustaški Zagreb je bio upoznat sa ovom idejom preko svoje purgerske austrohrvatske "čaršije". Upoznati su bili rezidenti britanske i službe Kominterne koja je 1940 iz Brisela preseljena u Zagreb, a preko ove i SSSR. Upoznati su bili i vrhovi KPJ, KPH i KPSl. koji su inače radili na razbijanju Jugoslavije u okviru delovanja Kominterne i njenog programa da se na Balkanu izgrade male države i nove nacije a Srbija svede na njene predkumanovske teritorije odričući pravo Srba kao naroda na ujedinjenje.Postoji pretpostavka da se i Pavelić složio sa ovakvom idejom radi spasavanja NDH, budući da je i sam napisao raspravu o problemu Srednje Evrope i objavio na francuskom jeziku. Istovremeno preko rimokatoličkih krugova pokrenuta je akcija radi izvlačenja Hrvatske iz okrilja Osovine. Glavnu ulogu Britanci su dodelili KPJ,KPH i KPSl, Hrvatskoj seljačkoj stanci delu koji je bio nezadovoljan Pavelićem i hrvatskim demokratama, budući da je Čerčil i njegov politički krug bio sklon da se obnovi jedna katolička federacija u srednjem Podunavlju, pošto su smatrali da nove posthabzburške granice u Evropi posle 1918. godine nisu dobre.

Britanci su bili upoznati sa opstrukcijom koju je Juraj Krnjević, potpredsednik Hrvatske seljačke stranke vršio u jugoslovenskoj vladi izazivanjem stalnih sukoba, pa im se ideja habzburškog centra u Salcburgu činila dobrom radi izvlačenje Hrvatske iz rata na strani Osovine . Ideja umrlog kneza biskupa Salcburga Sigismunda Vajca o obnovi katoličke srednjeevropske federacije proširilo je namesništvo akcijom na terenu, koja se poklopila sa odlukom Broza da u Zagreb pošalje Ivana Krajačića Stevu s ciljem da obnovi i ojača veze koje su uvek postojale na ličnom planu sa pojedincima elite HSS i demokrata, koji su posle oduševljenja stvaranjem NDH vrlo brzo prešli u neformalnu opoziciju prema Paveliću i ustašama. Drugi korak bio je poziv demokrati dr Ivanu Ribaru koji je boravio u Beogradu da pređe u Zagreb.

Prvi predsednik Narodne skupštine Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca posle prvodecembarskog akta ujedinjenja tri naroda 1918. godine dr Ivan Ribar prihvatio je poziv da uzme učešće u ovom preduzeću, koje je u suštini izvlačenje iz rata NDH na strani Osovine i njeno priključenje antihitlerovskoj koaliciji. Organizaciju preseljenja iz Beograda u Zagreb pripremio je njegov sin Ivo Lola Ribar, visoki funkcioner KPJ. Po dolasku u Zagreb u kojem je dr Ivan Ribar proveo oko dva meseca, otišao je na slobodnu teritoriju koju su držali partizani. Obavio je postavljeni zadatak. Razgovorao je sa svojim prijateljima demokratama i elitom HSS koje je lično poznavao i znao da su protiv režima Ante Pavelića. Njegova akcija tekla je paralelno sa akcijom Ivana Krajačića Steve koji se slobodno kretao po Zagrebu čak u uniformi ustaškog pukovnika i ostvarivao kontakte sa političkom i vojnom elitom.

Misija ove dvojice, pa i samog Broza koji je primećen na Pantovčaku 16. jula 1942, sa pratnjom "osam oboružanih ljudi" u vreme ustaško-nemačke ofanzive na Kozaru dala je rezultat. Uspeli su da okupe deo nezadovoljnih demokrata, haesesovaca i klerika koji su pratili propagandu Saveznika i znali da se nešto sprema za postpobednički period koji je već bio izvestan i na osnovu iste smatrali da je dobro se pridruže kao građani pokretu pod vođstvom KPJ i KPH kojima se već pridružio dr Ivan Ribar.

Zašto smo sve ovo takoreći naširoko pomenuli? Treba otvoriti pitanje kako se tokom 1942-1943. godine politička elita koja je bila zadovoljna stvaranjem NDH pojavila kasnije kao elita Federalne države Hrvatske posle drugog zasedanja Avnoja i bila neformalno podržana od dr Juraja Krnjevića člana jugoslovenske vlade već tada uveliko nemoćne i bez uticaja kod Saveznika bez obzira što je njena vojska u zemlji JVuO i njeni izbegli vazduhoplovci u sastavu britanskog RAF-a izvodili uspešne borbene akcije protiv Vermahta.

Pitanje se odnosi na činjenicu kako je političku moć preuzela KPJ sa austrohrvatskim strankama i članovima koje su bile okupljene oko levog krila HSS?

Austrohrvati, kompromitovani genocidnim zločinima svog naroda nad Srbima i Jevrejima, njihova intelektualna politička elita, potražili su utočište u KPH, koju je vodio Andrija Hebrang, osvedočeni frankovac i KPJ sa Brozom, u mladoti frankovac, kako tvrdi Dedijer, na čelu isturajući ispred sebe činjenicu da su bili u opoziciji u NDH.

Okupljeni u Bihaću, novembra 1942, a zatim u Jajcu, takođe novembra 1943. nametnuli su nov federalni koncept uređenja Jugoslavije posle oslobođenja i pobede nad Osovinom i njenom saveznicom NDH. Na ovaj način obezbedila je ova koalicija političku i nacionalnu premoć Hrvata u novoj federanoj državi kao federaciji Srba, Hrvata, Slovenaca. Ozvaničili su dehumanizaciju Srba u Južnoj Srbiji i Crnoj Gori i tako stvorene nove nacija Makedonaca i Crnograca, prema velikohrvatskom konceptu Stjepana Radića, frankovaca i stava Kominterne.

Izvršili su takođe pripremu za formiranje federacije balkanskih naroda da se Srbija svede na granice 1912. godine i ponište sve vojne, diplomatske i političke pobede srpskog naroda raskošenog po Balkanu. Pored rečenog, glavni cilj Avnoja za koaliciju KPJ, KPH i HSS bio je da izmeni ulogu Hrvata od saveznika nacista i fašista u saveznike antihitlerovske koalicije i stvori veštačka simetrija kroatonacističkog pokreta ustaša sa JVuO, legalnom vojskom jugoslovenske vlade u Londonu.

Desilo se nešto jedinstveno. Rajh je bio poražen 1945. godine a sa njim i države koje su izvršile agresiju i učestvovale u komadanju Jugoslavije i srpskih zemalja. Jedino NDH nije poraženi niti je potpisala kapitulaciju niti su njeni predstavnici učestovali u mirovnim pregovorima niti im je bilo suđeno za zločin genocida nad Srbima.

Antihitlerovska koalicija nije priznala NDH kao državu ni posle subjugacije Jugoslavije. NDH je objavila rat saveznicima Jugoslavije kao međunarodno priznata i kao takva bila ratujuća strana. Čerčil je prihvatio kroatokomunističku KPJ i odluke Avnoja kao skupštine Srba, Hrvata i Slovenaca demokrata i komunista kao simbol otpora Kraljevine Jugoslavije čija vlada je bila smeštena pod njegovo okrilje. Prihvatio je velikohrvatski, tačnije austrohrvatski koncept uređenja države bez obzira što su Hrvati bili kompromitovani genocidom nad Srbima i u sukobu sa demokratskim svetom. Prihvatio je izvlačenje Hrvatske iz ratujuće koalicije Osovine i novu Federalnu državu Hrvatsku koja je formirala vladu u Splitu, njeno uključenje u rat na strani Saveznika antihitlerovske koalicije a sa njom i novoformirane organe otpora ZAVNOH, ZAVNOBiH-a, ZAVNOCG-e, ASNO Sandžaka kao osnove interesa Velike Britanije da se sačuva ideja ili obnovi Podunavska federacija koju je predložio knez biskup Salcburgasa svojom habzburškom družinom.

Ovo je urađeno uz blagoslov Čerčila koji nikad nije prežalio Austro-Ugarsku monarhiju i činilo mu se da sa Hrvatima može da sarađuje i manipuliše prema Srbiji i Rusiju da spreči da izbije na otvoreni deo Mediterana. Ulazak Sovjetske vojske u velikim delom oslobođenu Srbiju koju je držala JVuO i oslobođenje Beograda kojoj se pridružila NOVJ bio je odlučujući činilac za kasnij razvoj događja.

Sa formiranjem redovne NOVJ počelo je organizovanje vlasti radi obračuna sa unutrašnjim neprijateljima KPJ i organizovanja vlasti u ratnim uslovima sa namerom da se pretvori po završetku rata u civilnu vlast.

Organizacija je sprovođena prema odlukama dva zasedanja Avnoja. Iz Srbije izdvojene su Crna Gora i Južna Srbija kao posebne republike i izvršen dehumanizacija Srba na rečenim teritorijama prglašenjem nove crnogorske i makedonske nacije. Vojvodina je takođe izdvojena prvo formiranjem Vojne uprave za Banat, Bačku i Baranju 8. oktobra 1944, pre oslobođenja Beograda na čije čelo je posavljen general Ivan Rukavina dotle načelnik Glavnog štaba NOV Hrvatske a zatim, pored Sovjetske vojske, došao je Četvrti hrvatski korpus. Srem nije bio uključen u nadležnost Vojne uprave nego su u Sremskoj Mitrovici formirani organi AP Vojvodina koja je bila u nadležnosti privremene vlade Demokratske federalne Hrvatske u Splitu a posle proterivanja ustaša maja 1945. godine, iz Zagreba.

Ovakvom organizacijom oslobođenih teritorija na severu Srbije učinjeno je da Vojvodina prekine svaku vezu sa odlukama narodnih skupština u Novom Sadu i Rumi novembra 1918. godine.

Naredba da se formira Vojna uprava za BBB a potom formiranje APV i spajanje njihovih organa vlasti narušen je identitet Vojvodine od KPJ i KPH i ova praksa je posle sledila sve do oktobra 1988.godine kada je prekinuta ali nije spravljena.

Nametanje autonomije sada Vojvodine sa novim identitetom, Vojvodine Hrvata, nacionalnih manjina i Srba značilo je njeno izdvajanje iz Srbije ostvareno proglašenjem ujedinjenja Vojvodine i Srbije 31. jula 1945. godine. Ovim činom "ujedinjenja" Srbi su stavljeni iza nacionalnih manjina i postali okupatori sopstvene zemlje, sopstvenih spomenika kulture, crkava i grobalja. Zatim je sledilo formiranje "nove klase", partijsko-policijske birokratskog sloja ljudi iz redova preseljenika partizanske mase prvaka ove populacije male prosvećenosti, sada ideološki ostrašćene posle pretrpljenog genocida. Preseljenici, ponosni na svoje partizansko učešće u ratu, odmah su počeli da se ponašaju prema srpskom starinačkom stanovništvu u Vojvodini kao Mađari posle organizovanja Društva za pomađarovanje 1871. godine udarili su, sledeći preporuke partije da grade "novog čovjeka", na kulturu, imovinu i Srpsku pravoslavnu crkvu. Srbima je odrečeno pravo na jedinstvo Republike a odrečen je status konstitutivnog naroda i Bunjevcima sa Šokcima koji su oni ostvarili 1918. godine prisajedinjenjem Kraljevini Srbiji. izloženi dehumanizaciji naredbom da ne postoje od 14. maja 1945. godine.

Nacionalne manjine uprkos hipoteci koju su nosili zbog saradnje sa okupatorima posebno sa ustašama za vreme okupacije, dobili su političko prvenstvo u skladu sa politikom "bratstva-jedinstva". Zbog nasilnog političkog potiskivanja i diskriminacije Srba i Bunjevaca izbilo je nezadovoljstvo i omraza prema preseljenim partizanima i njihovim potomcima.

Autonomija je izmišljena u vrhu koalicije KPJ, KPH i HSS koju su vodili austrohrvati, oni koji su od 1918. godine zalagali za formiranje federacije Srba, Hrvata i Slovenaca i posebnost Vojvodine i BiH koje su mogle da biraju da li će sa Hrvatskom ili Srbijom. Takođe zalagali su se za nacionalnu posebnost Južne Srbije, koju su proglasili za Makedoniju povlačenjem granice kroz živo telo srpskog naroda deleći porodice i teritoriju, a zatim Crne Gore.

Pored secesije drugih srpskih teritorija, autonomije u Srbiji smišljene su da bi se ponizila Srbija i vojno-političko diplomatski uspesi srpskog naroda. Vojvodina je zamišljena u HSS kao autonomija Hrvata, nacionalnih manjina i Srba čime je legitimitet srpskog naroda na teritorije doveden u sumnju.

Suštinski, razbijanje Srbije se odvijalo u skladu sa akcijom kneza biskupa Salcburga i njegovog naslednika u prohabzburškom centru koji je obnovio ideju podunavske rimoatoličke države koju je prvi lord admiraliteta Vinston Črčil imao na umu i nije bio daleko od stava Hrvata pa i takvih kao dr Ivan Ribar pravnik koji je zajedo sa Brozom izvršio komadanje srpskog prostora na zasedanjima Avnoja i pri uređenju zemlje posle ratnih dejstava 1945. godine.

Autonomiji Vojvodine perfidno su udareni temelji naredbom Broza od 8. oktobra 1944. godine, dok sve teritorije Banata, Bačke, Baranje i Srema još nisu bile oslobođene, uspostavom Vojne uprave. Srem je i dalje bio negde između nadležnosti KPH i novoustanovljenog pokrajinskog centra APV u Sremskoj Mitrovici i Federalne države Hrvatske sa sedištem u Splitu koja je radila na povraćaju okupiranih teritorija od Mađara, i pružala se prema Istri, Dalmaciji i Dubrovniku. Komandant Vojne uprave za BBB bio je general Ivan Rukavina, španski borac, prethodno komandant Glavnog štaba NOV Hrvatske iz poznate ustaške porodice sa vojskom IV hrvatskog korpusa koji je doveden u Vojvodinu radi osiguranja hrvatskih interesa dok se front tek organizovao na prostoru zapadnog Srema. Ovakvom organizacijom oslobođene teritorije na severu Srbije prekinuta je svaka veza sa odlukama Velike narodne skupštine Srba, Bunjevaca i ostalih južnih Slovena i Narodne uprave u Novom Sadu.Vojna uprava BBB i APV 1944, prekinula je identitetski koren Vojvodine izvršavanjen zadatka KPJ i ova praksa važila je sve do narodne pobune oktobra 1988. godine.

Istovremeno vršen je izgon preostalih folksdojčera koji se nisu povukli sa Vermahtom i kažnjavani saradnici okupatora u senci ovih događaja izvršen je pokušaj naseljavanja Pavelićevih kolonista u Srem i Bačku na imovinu izbeglih folksdojčera budući da su se vlasnici Srbi vratili na svoju imovinu odmah po oslobođenju i isterali uzurpatore sa svoje imovine.Desio se paradoks. Dok je rat još trajao i bila velika pomeranja naroda KPJ i KPH u koaliciji sa HSS su pokušale da promene demografsku sliku Vojvodine koja je bila ozbiljno već narušena genocidom nad Srbima i njihovim proterivanja kao i naseljavanjem Mađara iz Erdelja u Bačkoj i ustaških kolonista u Sremu.

Vlasti NDH su izvršili izgon i genocid nad Srbima u Slavoniji i Sremu i na njihovo mesto naselile Hrvate iz Zagorja kao i rimokatolike iz Dalmacije, Hercegovine i Bosne.

Katastrofa NDH koja se bližila u proleće 1945. godine izazvala je paniku među ovim kolonistima koju je dodatno pojačala vest o odluci ZAVNOH-a da ustaški kolonisti moraju da napuste imovinu Srba i Jevreja. Aprila 1945, prbojom fronta završene su borbe u Sremu. Nemci folksdojčeri i ustaše koji su poseli srpsku imovinu morali su da se sklone pred vlasnicima , a usled begstva velikog broja folksdojčera ustaški kolonisti isterani sa srpske imovine mislili su da su ogromni kompleksi zemlje ostali iza folkdojčera "slobodni".

Istog meseca, zabeležen je razgovor u Beogradu poverenika za kolonizaciju Sretena Vukosavljevića i hrvatskog poverenika za kolonizaciju kojom prilikom je rečeno da postoji pokušaj da se Hrvati uzurpatori srpske imovine u Slavoniji i Sremu kolonizuju u Bačkoj i Sremu na napuštene prostore folksdojčera. Naseljavanje ovih kolonista trebala je da se izvrši u blizini "hrvatskih" odnosno šokačkih i bunjevačkih naselja čiji stanovnici još nisu znali da su se "nacionalno ponovili" da je predviđeno da postanu - Hrvati!

Da podsetimo, godine 1917. prostori savremene Vojvodine i njenog državno pravnog statusa bili su predmet interesovanja vođe HSS Stjepana Radić što je izazvalo veliko uzbuđenje u Budimpešti zbog izrečene namere o deobi Ugarske kojoj je bilo jasno već tada da je KuK Monarhija izgubila rat.

Stjepan Radić, takođe je u Hrvatskom Saboru uoči dolaska delegacije Države Slovenaca, Hrvata i Srba u Beograd radi proglasa ujedinjenja sa Kraljevinom Srbijom održao govor protiv ujedinjenja a kasnije u polemikama oko uređenja države predlagao federaciju sa idejom o Vojvodini kao federalnoj jedinici da se opredeli da li će sa Hrvatskom ili Srbijom.

Ova igra Stjepana Radića ponavlja se kao nasleđe njegove velikohrvatske misli 1944. od KPH u koaliciji sa HSS na savim drugi način pod okriljem KPJ na čelu sa Brozom sa istim ciljem – demontaža Srbije!

Odigrala se demontaža Srbije u vreme pobede nad nacifašizmom u prisustvu Crvene armije uz pristanak Čerčila koja je obezbedila pobedu NOVJ u Srbiji sa malobrojnom vojskom dovedenom iz zapadnih krajeva Jugoslavije. Teritorija Srbije već je velikim delom bila oslobodila JVuO. Ostrašćeni partizani zbog ustaškog genocida i propagandom protiv monarhije i JVuO, izvršili su uz pomoć Crvene armije brutalnu pacifikaciju monarhista. Britanci su podržali ovo nastalo stanje iz sopstvenih interesa i dugoročnih ciljeva. Računali su na Hrvate, koji su nosili hipoteku izdaje države i genocida nad Srbima koji je još trajao 1944-45.

U Splitu, je formirana vlada Federane države Hrvatske da bi maja 1945, prešla u Zagreb gde su se okupili čelnici KPH i levog krila HSS i demokrata dr Ivana Ribara koji je na zasedanjima Avnoja kao pravnik starog austrohrvatskog kova preuredio Jugoslaviju na osnovu zamisli frankovačkog ideologa dr Iva Pilara kako da se reši južnoslovensko pitanje.

Srpski komunisti u masi iz neprosvećenih sredina disciplinovano su sledili partiju, njen program iz 1928. godine kao internacionalisti doprineli su teritrijalnom i nacionalnom razbijanju Srbije prihvatanjem partijskih stavova KPJ.Poništili su rekonkvistu istorijskih nacionalnih teritorija i ujedinjenje Srba kao naroda 1912-1918. godine. Kroz program partije kojoj su verovali da je nepogrešiva prihvatili su austrohrvatske političke stavove i doprineli razgradnji države, nisu branili Srbiju od Tita koji je vršio reviziju politike stvaranja zajedničke države podržan od Kardelja,Hebranga, Bakarića, Nazora i velikohrvatstva da ponovimo još jednom koje je uneto 1928, u program KPJ na kongresu u Drezdenu i nešto kasnije u program KPH 1937.godine

Napred smo već napomenuli činjenicu o boravku vodećih hrvatskih komunista u Zagrebu 1942-1943, posle proterivanja malobrojne partizanske vojske iz Srbije u zimu 1941-1942, koja se na kraju sklonila u zapadnu Bosnu na prostor bez neke veće strategijske važnosti koji nije ugrožavao komunikacije važne za Vermaht.

Ovo je ključni period za Jugoslaviju,kada su Britanci odlučili da podrže pokret kroatokomunističke KPJ na čelu sa Hrvatima koji nisu obećavali snažnu ozbiljnu državu, nego provizorij.

Prihvatanjem KPJ sa Brozom na čelu onemgućen je cilj jugoslovenske vlade u izbeglištvu koja je nameravala da posle pobede nad fašizmom obnovi i učvrsti državu, kazni kvislinge, obnovi parlamentarizam sa jakom vojskom i diplomatijom, uredi sudstvo sa zakonodavstvom i školstvo sa prosvetom.

Britaniji je više odgovarala antisrpska Jugoslavija predvođena Hrvatima.Svoj stav je uspela da nametne SAD krajem rata koja je na čelu sa Ruzveltom smatrala da Hrvate treba kazniti kao narod koji poneseni svojom fiktivnom državnošću u prošlosti su izvršili genocida nad pravoslavnim Srbima i zadovoljili namere Berlina, Beča, Budimpešte i Vatikana. Ovde treba podvući još jednom akciju poteklu iz Salcburga, iz Salcburške biskupije 1942. godine, od okupljenih pristalica Habzburga sa idejom o stvaranju jedne katoličke države u srednjoj Evropi. Program je nastao još 1909 godine po kojem bi se ustanovila Velika Hrvatska dok bi Srbija bila uključena u Austro-Ugarsku a njeni delovi darovani Bugarskoj, Hrvatskoj i novoj državi Albaniji.

U rečenom kontekstu stvorena je Autonomna pokrajina Vojvodina, Hrvata, nacionalnih manjina i Srba kao korak u procesu majorizacije Srba paralelno sa programom vmrovskog cilja makedonske i zelenaškog crnogorske nacije. Ovo je primećeno odmah, ali u diktatorskoj vojnopolicjsko-ideološkoj Jugoslavij kakva je bila od 1945. godine niko nije mogao da pruži otpor,čak ni među omunistima. Samo formiranje pokrajine bilo je u skladu sa politikom, tada već ukinute Kominterne, njenih nemačkih revizionističkih korena i programa, da ponovimo, kongresa KPJ u Drezdenu 1928. godine.

Srbi nisu tražili autonomiju novembra 1918. godine za Banat, Bačku, Baranju i Srem od Srbije, odnosno buduće države koja je bila najavljena. Niti su Bunjevci i Šokci kao narod nešto tražili nego su zajedno sa Srbima bili jedinstveni u stavu da se priključe Srbiji. Nisu je tražili ni oktobra 1944, nego im je nametnuto rešenje preko Vojne uprave za BBB u ime Hrvata i nacionalnih manjina i u njihovo ime je general Ivan Rukavina vršio izgon nemačkih kolonista kao nelojalnih građana Jugoslavije iz njihovih kolonija.

Nametanje ovakve autonomije preko, prvo Vojne uprave i delom zaštite APV iz Splita i Zagreba a potom ustanovljenje vlasti Autonomne pokrajine Vojvodine bila je poruka Srbima i Beogradu da nisu dostojni da vode državu i nacionalne poslove sami.

Potrebno je bilo afirmisati Hrvate i nacionalne manjine koje su ušle u rat na strani Osovine aprila 1941, protiv Jugoslavije i srpskog naroda. To su one snage koje su izvršile genocid u Bačkoj i Sremu i ratne zločine u Banatu u kojima su učestvovali pored folksdojčera i domaći Mađari i Rumuni kao policajci.

Folksdojčeri su se masovno priključili Vermahtu u Banatu a honvedima u Bačkoj u društvu sa mađarizovanim Rusinima unijatima, Slovacima, i pojedinačno Bunjecima koji su čak menjali imena da izgledaju što mađarskije.

Uključivanje Hrvata u rat na stranu antihitlerovske koalicije bio je obračun Velike Britanije sa Srbima zbog razbijanja Austro-Ugarske i uspostavljanja novih granica u Evropi kojima je poremećen poredak stvoren od veliki ratova sa Otomanima i islamom vođenih na velikom prostoru od Kavkaza na istoku do Alpa na zapadu sa moravsko-vardarskom dolinom i srednjim Podunavljem kao centrom.

Zašto je sve ovo rečeno bez nekog reda?

Zašto smo stavili Vojvodinu u središte jedne antisrpske politike?

SKINI APLIKACIJU