Tome su svakako doprineli i predstavnici srpstva u Crnoj Gori, kao i brojni „Terazijski Crnogorci“, ambiciozni brđani, željni vlasti i privilegija, balzakovske derastenjakovske prirode, usredsređene na „napredovanje“ u Srbiji, Beogradu i Novom Sadu, zemlji koju mnogi doživljavaju kao terra missionis, potcenjujući domicilno stanovništvo i radeći na sve načine, što tajno a što javno na odvajanju Crne Gore od njenog izvornog, petrovićevsko-njegoševskog, pravoslavnog srpstva, herojskog duha i ratničke tradicije. To s punim pravom govorim, jer sam i sȃm Crnogorac, ali nisam Crveni Hrvat, nego Srbin, koji je svojim očima gledao kontradikornost terazijskih Crnogoraca, kako radi karijere i bogaćenja, obično na račun srpskih poreskih obveznika u brojnim državnim sinekurama, s jedne strane, postaju veliki komunisti, s druge, strastveni radikali i četnici, nekršteni u rodnom kraju zidaju crkve i sarađuju sa svim mogućim kriminalcima i neprijateljima srpskog naroda, prezirući narod i zemlju u kojoj žive i pretvarajući se u krajnje okupatore ovog nesrećnog i napaćenog naroda.
Svima njima duhovni otac i glavni ideolog je dr Sekula Drljević. Čovek s brojnim kontradikcijama (koje karakterišu i brojne terazijske Crnogorce) – od vatrenog Srbina i zagovornika jugoslovenskog ujedinjenja, do radikalnog antisrbina i Crvenog Hrvata.
Veljko Đurić Mišina, napisao je zanimljivu, dobro dokumentovanu, objektivnu kratku informativnu biografiju ovog neobičnog čoveka, čije je političko delo i kontradiktoran karakter postalo paradigmatično.
Ako je u svoje vreme bio jedan od retkih koji su tvdili da Crnogorci nisu Srbi i da su Crnogorcima bliži rimokatolički Hrvati od pravoslavnih Srba, danas to mišljenje deli gotovo pola Crne Gore, koje je pristalo na preumljivanje, latiničenje i odricanje od „zavjeta prađedova“ boreći se upravo za taj isti zavjet. Ta ideologija potekla iz radikalno hrvatske kuhinje, ima isti jezuitski koren u fantazmagoričnim tezama Ante Starčevića, Iva Pilara, Krunoslava Draganovića, Dominika Mandića, Miroslava Krleže i njegovog cnogorskog štićenika Savića Markovića Štedimlije.
S ovim idejama Drljević se susretao još u vreme svog školovanja. Njegova politička misao i misija, iako podstaknuta kontradiktornostima posledica je dubokog građanskog i ideološkog sukoba u Crnoj Gori, prisutnog još od uspostavljanja Crne Gore kao svetovne države, da bi kulminaciju doživela detronizacijom Petrovića na Velikoj narodnoj skupštini srpskog naroda u Podgorici od 13/26. novembra 1918. godine, gde je došlo do revolucionarnog nezadovoljstva kod opoziciono nastrojene klubaške Crne Gore, isto tako ambiciozne i ekstremne, gnevne na svoju političku elitu koja je pobegla u Italiju i Francusku dok su crnogorski ratnici gladovali i robovali po mađarskim i austrijskim logorima. Ali, ovo revolucionarno vrenje nije imalo apsolutnu većinu, mnogi crnogorski oficiri smatrali su da se ovim samoukidanjem Crne Gore kao države čini istorijsko i političko nasilje prema dinastiji i državi, što je dovelo do građanskog rata i surove podele u crnogorskom društvu koje traje do današnjeg dana.
Crna Gora podeljena je na zelenaše i bjelaše, zatim četnike i partizane, milovce i momovce, Montenegrine i Srbe, s kontradiktornim narativom. Primera radi, Montenegrini slave Trinaesti jul, ali baštine vrednosti Petrovdanske skupštine.
U ovim podelama i kontradikcijama, izdvojila se ličnost koja je po duhu i karakteru odgovarala vremenu i tlu s kog je ponikla. Bez sumnje obrazovan i ambiciozan, Sekula Drljević, brzo je postao eksponent antijugoslovenske i prohrvatske politike u Crnoj Gori. Srbin do 1937. godine, kada postaje Crveni Hrvat, jer je dobio ideološku matricu, da bi u toku NDH podržao ustaški režim s kojim je sarađivao u listu „Graničar“ (izlazio u Zemunu od 1941. do 1945) čiji je urednik bio Gustav Krklec.
Iako se za njega ne može reći da je bio ratni zličinac nego samo ideolog, poslednje dane rata surovo je platio. Ubijen je zajedno sa ženom 10. novembra 1945. godine, u Judenburgu, od strane četnika Pavla Đurišića, zbog izdaje crnogorskih četnika i pokušaja da se preformiraju u nekakvu crnogorsku vojsku, što je životom platilo u jasenovačkom logoru preko 776 četničkih komandanata, među kojima i Pavle Đurišić.
Mišina je ukratko izložio Drljevićevu biografiju. Knjiga je pisana pažljivo, ijekavicom, s punom naučnom aparaturom i argumentacijom, uz brojne ilustracije, slike knjiga i dokumenata kao i oslanjanje na gotovo svu raspoloživu građu o ovoj ličnosti. Monografija je pisana popularnim informativnim stilom, s jasnom namerom da se čitalac koji ne zna mnogo o ovoj temi upozna s likom i delom Sekule Drljevića kao i da poveže njegovu ideologiju sa sadašnjom političkom i ideološkom matricom u Crnoj Gori.
Iako nevoljen i nepopularan, u svom vremenu, izbegavan i od onih ljudi kojima je služio, njegov ideološki rad urodiće plodom kada Crna Gora bude dobijala nezavisnost 2006. godine, s očiglednom idejom da se pod plaštom evropeizacije uništi, „dekontaminira“ i crnogorska herojska tradicija, njen romantizam i idealizam, vera u Boga, jer je ta tradicija vezana za srpstvo, pravoslavlje, narodnu epiku i nacionalnu borbu protiv Osmanlija oličenu u Njegoševoj poeziji. Drljevićeva ideologija danas bi bila relikt prošlosti i posmatrala bi se kao naučnoistraživački kuriozitet i ekskluziva, egzotična balkanska folklorna fusnota 20. veka, da crnogorski komunisti s Veljkom Milatovićem na čelu, udovoljavajući Titu, ruše Njegoševu kapelu na Lovćenu i nastavljaju s implantacijom Meštrovićevog projekta paganskog mauzoleja (što je uradio i kralj Aleksandar sa Žrnovom na Avali kada je stvorio masonski mauzolej Neznanom junaku).
Jedino snažno srpsko obeležje Crne Gore, u koju komunisti nisu dirali bila je ćirilica. Crna Gora je najćiriličnija republika bivše Jugoslavije. Sva dokumenta u Crnoj Gori bila su napisana isključivo ćirilicom, dok je u Beogradu carevala latinica. U postkomunističkom vremenu u vreme Mila Đukanovića tome je došao kraj. Iz Zagreba je došao Jevrem Brković i osnovao Dukljansku akademiju nauka koja je promovisala pseudonaučni identitet Crne Gore, ćirilica je zvanično ukinuta i ideologija Sekule Drljevića je postala zvanična ideologija nove Crne Gore.
Čitajući knjigu Veljka Đurića Mišine, današnji Srbin ili Crnogorac (ako još uvek ume da čita ćirilicu) jasno se može uveriti o genezi i dubini određenih političkih ideja. Ideologija Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije je živa, jer su je očuvali crnogorski komunisti i njihovi naslednici, koji su u Beogradu i Novom Sadu stvorili snažnu antisrpsku petu kolonu. Problem nije u tome što je njihova ideja živa u Crnoj Gori, po svemu sudeći ova ista ideologija (zasad kao jaka podzemna struja) sasvim lako –kao dominantna – može zaživeti i u Srbiji (v. Bojan Drašković, Autokolonizacija Srbije i SANU, Gutenbergova galaksija, Bg 2025).
AUTOR: Bojan Drašković
Veljko Đurić Mišina o Sekuli Drljeviću
Lični stav
Autor: Glas javnosti
Autor: Glas javnosti
Istorija je puna kontradiktornih ličnosti, koje su ostavile trag u nedovoljno shvaćenom (anti)srpskom idejnom nasleđu.
Činjenica je da su ideje ličnosti, koje su sa stanovišta jednog vremena ocenjivane krajnje negativno u drugom vremenu oživele i makoliko u početku bile kontradiktorne, postale su najpre deo „proširene stvarnosti“ a potom temelj zvanične državne ideologije i nacionalne politike, tj. tzv. nova stvarnost. A sve prema postmodernističkoj strategiji dekonstrukcije prošlosti (retrofuturizam) i opštoj relativizaciji činjenica (post-istina) i vrednosti (v. SANU i kosovsko pitanje, Glas javnosti, Bg 2921, str. 507)).
Jedna od takvih ličnosti je svakako dr Sekula Drljević, pravnik, advokat, vođa lokalne Federalističke stranke u Kraljevini SHS, sremskokarlovački đak i zagrebački student, ministar Kralja Nikole i jedan od prvih („novih“) Crnogoraca koji se odrekao srpstva i počeo saradnju sa hrvatskim političkim strankama.
Iako potcenjivan, bez političke harizme i velikog uticaja, ambiciozan i inteligentan, Drljević je postao instrument radikalnog hrvatstva i rimokatoličanstva u Crnoj Gori i jedan od ideologa današnjeg crnogorskog političkog kursa, oživljenog kroz dukljansku ideologiju Jevrema Brkovića (crnogorskog Ante Starčevića), Liberalni savez Slavka Perovića, konvertovanog Novaka Kilibarde i, na kraju, kroz zvaničnu političku „filozofiju“ i ideologiju Mila Đukanovića, koja je još uvek u Crnoj Gori živa i aktivna, možda jače otkad je njegova stranka postala opoziciona nego kad je bila na vlasti.
Tome su svakako doprineli i predstavnici srpstva u Crnoj Gori, kao i brojni „Terazijski Crnogorci“, ambiciozni brđani, željni vlasti i privilegija, balzakovske derastenjakovske prirode, usredsređene na „napredovanje“ u Srbiji, Beogradu i Novom Sadu, zemlji koju mnogi doživljavaju kao terra missionis, potcenjujući domicilno stanovništvo i radeći na sve načine, što tajno a što javno na odvajanju Crne Gore od njenog izvornog, petrovićevsko-njegoševskog, pravoslavnog srpstva, herojskog duha i ratničke tradicije. To s punim pravom govorim, jer sam i sȃm Crnogorac, ali nisam Crveni Hrvat, nego Srbin, koji je svojim očima gledao kontradikornost terazijskih Crnogoraca, kako radi karijere i bogaćenja, obično na račun srpskih poreskih obveznika u brojnim državnim sinekurama, s jedne strane, postaju veliki komunisti, s druge, strastveni radikali i četnici, nekršteni u rodnom kraju zidaju crkve i sarađuju sa svim mogućim kriminalcima i neprijateljima srpskog naroda, prezirući narod i zemlju u kojoj žive i pretvarajući se u krajnje okupatore ovog nesrećnog i napaćenog naroda.
Svima njima duhovni otac i glavni ideolog je dr Sekula Drljević. Čovek s brojnim kontradikcijama (koje karakterišu i brojne terazijske Crnogorce) – od vatrenog Srbina i zagovornika jugoslovenskog ujedinjenja, do radikalnog antisrbina i Crvenog Hrvata.
Veljko Đurić Mišina, napisao je zanimljivu, dobro dokumentovanu, objektivnu kratku informativnu biografiju ovog neobičnog čoveka, čije je političko delo i kontradiktoran karakter postalo paradigmatično.
Ako je u svoje vreme bio jedan od retkih koji su tvdili da Crnogorci nisu Srbi i da su Crnogorcima bliži rimokatolički Hrvati od pravoslavnih Srba, danas to mišljenje deli gotovo pola Crne Gore, koje je pristalo na preumljivanje, latiničenje i odricanje od „zavjeta prađedova“ boreći se upravo za taj isti zavjet. Ta ideologija potekla iz radikalno hrvatske kuhinje, ima isti jezuitski koren u fantazmagoričnim tezama Ante Starčevića, Iva Pilara, Krunoslava Draganovića, Dominika Mandića, Miroslava Krleže i njegovog cnogorskog štićenika Savića Markovića Štedimlije.
S ovim idejama Drljević se susretao još u vreme svog školovanja. Njegova politička misao i misija, iako podstaknuta kontradiktornostima posledica je dubokog građanskog i ideološkog sukoba u Crnoj Gori, prisutnog još od uspostavljanja Crne Gore kao svetovne države, da bi kulminaciju doživela detronizacijom Petrovića na Velikoj narodnoj skupštini srpskog naroda u Podgorici od 13/26. novembra 1918. godine, gde je došlo do revolucionarnog nezadovoljstva kod opoziciono nastrojene klubaške Crne Gore, isto tako ambiciozne i ekstremne, gnevne na svoju političku elitu koja je pobegla u Italiju i Francusku dok su crnogorski ratnici gladovali i robovali po mađarskim i austrijskim logorima. Ali, ovo revolucionarno vrenje nije imalo apsolutnu većinu, mnogi crnogorski oficiri smatrali su da se ovim samoukidanjem Crne Gore kao države čini istorijsko i političko nasilje prema dinastiji i državi, što je dovelo do građanskog rata i surove podele u crnogorskom društvu koje traje do današnjeg dana.
Crna Gora podeljena je na zelenaše i bjelaše, zatim četnike i partizane, milovce i momovce, Montenegrine i Srbe, s kontradiktornim narativom. Primera radi, Montenegrini slave Trinaesti jul, ali baštine vrednosti Petrovdanske skupštine.
U ovim podelama i kontradikcijama, izdvojila se ličnost koja je po duhu i karakteru odgovarala vremenu i tlu s kog je ponikla. Bez sumnje obrazovan i ambiciozan, Sekula Drljević, brzo je postao eksponent antijugoslovenske i prohrvatske politike u Crnoj Gori. Srbin do 1937. godine, kada postaje Crveni Hrvat, jer je dobio ideološku matricu, da bi u toku NDH podržao ustaški režim s kojim je sarađivao u listu „Graničar“ (izlazio u Zemunu od 1941. do 1945) čiji je urednik bio Gustav Krklec.
Iako se za njega ne može reći da je bio ratni zličinac nego samo ideolog, poslednje dane rata surovo je platio. Ubijen je zajedno sa ženom 10. novembra 1945. godine, u Judenburgu, od strane četnika Pavla Đurišića, zbog izdaje crnogorskih četnika i pokušaja da se preformiraju u nekakvu crnogorsku vojsku, što je životom platilo u jasenovačkom logoru preko 776 četničkih komandanata, među kojima i Pavle Đurišić.
Mišina je ukratko izložio Drljevićevu biografiju. Knjiga je pisana pažljivo, ijekavicom, s punom naučnom aparaturom i argumentacijom, uz brojne ilustracije, slike knjiga i dokumenata kao i oslanjanje na gotovo svu raspoloživu građu o ovoj ličnosti. Monografija je pisana popularnim informativnim stilom, s jasnom namerom da se čitalac koji ne zna mnogo o ovoj temi upozna s likom i delom Sekule Drljevića kao i da poveže njegovu ideologiju sa sadašnjom političkom i ideološkom matricom u Crnoj Gori.
Iako nevoljen i nepopularan, u svom vremenu, izbegavan i od onih ljudi kojima je služio, njegov ideološki rad urodiće plodom kada Crna Gora bude dobijala nezavisnost 2006. godine, s očiglednom idejom da se pod plaštom evropeizacije uništi, „dekontaminira“ i crnogorska herojska tradicija, njen romantizam i idealizam, vera u Boga, jer je ta tradicija vezana za srpstvo, pravoslavlje, narodnu epiku i nacionalnu borbu protiv Osmanlija oličenu u Njegoševoj poeziji. Drljevićeva ideologija danas bi bila relikt prošlosti i posmatrala bi se kao naučnoistraživački kuriozitet i ekskluziva, egzotična balkanska folklorna fusnota 20. veka, da crnogorski komunisti s Veljkom Milatovićem na čelu, udovoljavajući Titu, ruše Njegoševu kapelu na Lovćenu i nastavljaju s implantacijom Meštrovićevog projekta paganskog mauzoleja (što je uradio i kralj Aleksandar sa Žrnovom na Avali kada je stvorio masonski mauzolej Neznanom junaku).
Jedino snažno srpsko obeležje Crne Gore, u koju komunisti nisu dirali bila je ćirilica. Crna Gora je najćiriličnija republika bivše Jugoslavije. Sva dokumenta u Crnoj Gori bila su napisana isključivo ćirilicom, dok je u Beogradu carevala latinica. U postkomunističkom vremenu u vreme Mila Đukanovića tome je došao kraj. Iz Zagreba je došao Jevrem Brković i osnovao Dukljansku akademiju nauka koja je promovisala pseudonaučni identitet Crne Gore, ćirilica je zvanično ukinuta i ideologija Sekule Drljevića je postala zvanična ideologija nove Crne Gore.
Čitajući knjigu Veljka Đurića Mišine, današnji Srbin ili Crnogorac (ako još uvek ume da čita ćirilicu) jasno se može uveriti o genezi i dubini određenih političkih ideja. Ideologija Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije je živa, jer su je očuvali crnogorski komunisti i njihovi naslednici, koji su u Beogradu i Novom Sadu stvorili snažnu antisrpsku petu kolonu. Problem nije u tome što je njihova ideja živa u Crnoj Gori, po svemu sudeći ova ista ideologija (zasad kao jaka podzemna struja) sasvim lako –kao dominantna – može zaživeti i u Srbiji (v. Bojan Drašković, Autokolonizacija Srbije i SANU, Gutenbergova galaksija, Bg 2025).
AUTOR: Bojan Drašković
SKINI APLIKACIJU
