MIROSLAV STOJANOVIĆ: Da nije bilo Nemaca ne bi bilo ni bombardovanja! (FOTO)

Zašto je Nemačka tako izričito želela da učestvuje u napadu NATO-a na SR Jugoslaviju 1999?

Jedno od objašnjenja nudi nemački autor Matijas Kincel u knjizi “Put u rat: Nemačka, NATO i Kosovo”. Posebnu ulogu, po njemu, u tome igrala je činjenica da su Nemci iz istorijskih razloga bili kivni na Srbiju i Jugoslaviju. Srbi su doprineli nemačkom porazu u dva svetska rata, a formiranje „veštačke tvorevine Jugoslavije” dovođeno je u neposrednu vezu s nemačkom kapitulacijom. Nemačka je, konstatuje Kincel, bila „latentno motivisana da izbriše simbol nemačkog poraza sa geografske karte…“

Uoči svake godišnjice početka NATO agresije na Saveznu Republiku Jugoslaviju, uvek se iznova potrže intrigantno pitanje nemačke odgovornosti za prvi „nemački rat” posle Drugog svetskog rata. Zašto kažemo „nemački rat”? Postoji snažno uverenje da bez nemačkog učešća, iz razloga koji nisu isključivo vojne prirode, NATO agresije i ne bi bilo.
Foto: Printscreen Youtube

Nemačka nije, međutim, prinudno ušla u ovaj rat. Nemački politikolog i istraživač Matijas Kincel tvrdi u knjizi Put u rat: Nemačka, NATO i Kosovo (objavljena i na srpskom, Službeni glasnik, 2021) da je njegova zemlja želela taj rat. I da su neki njeni zvaničnici, ministri – a reč je o Klausu Kinkelu, šefu diplomatije u vladi demohrišćanskog kancelara Helmuta Kola, Joški Fišeru, ministru spoljnih poslova u kabinetu socijaldemokratskog kancelara Gerharda Šredera, i Rudolfu Šarpingu, ministru odbrane u istoj vladi – „istrajnije i bezobzirnije” insistirali na ratu i nemačkom učešću u njemu čak i od ratobornih Medlin Olbrajt, Ričarda Holbruka i Tonija Blera!

Rat na Kosovu, i za Kosovo, kako na Zapadu vole da označavaju, dakako ciljno, dugo potiskivan iz medijskog i političkog vidokruga, lansirao je ovoga puta u političku orbitu indirektno rat u Ukrajini i cinični odnos velikih sila prema pitanjima nacionalnog (državnog) suvereniteta i problematičnim humanitarnim intervencijama.

U vreme kada je po nemačkom ujedinjenju Bon (država se još nije bila „preselila” u Berlin) sve učestalije nastupao s manje obzira i uzdržanosti, među paradoksima i apsurdima nemačke spoljne politike, a s naglašenijim političkim ambicijama, nesporno je najveći bio da su zemlju prvi put posle Hitlera u rat – ovaj put protiv Savezne Republike Jugoslavije, odnosno Srbije – uveli (dotad) zakleti pacifisti, socijaldemokrate i zeleni, predvođeni „šezdesetosmašima”, kancelarom Gerhardom Šrederom i Joškom Fišerom, šefom diplomatije i kancelarovim zamenikom.

Reč je o strankama koje su u vreme Vijetnamskog rata i potom razmeštanja američkih (nuklearnih) raketa srednjeg dometa „peršinga” na zapadnonemačkom tlu, kao odgovor na sovjetske rakete „SS 20″ s istočne strane, dizale naciju na noge: u žestokim protestima protiv rata na ulice velikih gradova, i posebno oko američke vojne baze u Ramštajnu, samo u jednom danu izlazilo je i po milion učesnika snažnog mirovnog pokreta.

Oblačenje uniforme i militarizacija
Ta vremena su minula. Nemačka je početkom 1999. opet „navlačila uniformu”. Započinjao je proces militarizacije njene spoljne politike, s angažovanjem vojnika Bundesvera i tamo gde su se njeni lideri, u času ponovnog nemačkog ujedinjenja, zavetno zaklinjali da nikad, ni po koju cenu, to neće učiniti.

„Kancelar ujedinitelj” Helmut Kol poručivao je uznemirenim susedima i svetu da će se ubuduće „s nemačkog tla širiti samo mir”.

Istoričar po obrazovanju, sa svežim sećanjima na strahote Drugog svetskog rata i nacističke zločine počinjene u nemačko ime, Kol je, kad smo upravo mi bili u pitanju, bio još izričitiji i direktniji: postoje, upozoravao je, područja u Evropi, a u ta područja „sigurno spada Jugoslavija”, gde se ne može zamisliti angažovanje nemačkih vojnika, to je "jednostavno, akt političkog razuma".
Miroslav Stojanović, urednik spoljnje rubrike "Poltike" u penziji

Ostatak teksta možete pročitati OVDE: