Za razliku od tumačenja zvanične istoriografije, jugoslovenski komunisti se nisu borili za slobodu, nego su koristili rat za revoluciju. Upravo onako kako su učinili njihovi učitelji i preteče u Sovjetskom savezu.
Ono što je rešilo pitanje Drugog svetskog rata u Jugoslaviji je dogovor Velikih sila o podeli interesnih sfera. Konkretno – ulazak sovjetske vojske na teritoriju Kraljevine Jugoslavije omogućio je uspostavljanje revolucionarne vlasti. Da nije bilo domaćih i naoružanih komunista, Sovjeti bi doveli svoje partijske drugove na vlast upravo onako kako su učinili u Mađarskoj, Bugarskoj, Rumuniji, Čehoslovačkoj, Poljskoj i istočnom delu Nemačke.
Ovako, na vlast su došli domaći komunisti koji nisu prihvaćeni od srpskog naroda kao oslobodioci, ali su čvrstom rukom i pranjem mozga novim generacijama kroz prosvetu, kulturu i vojsku utuvili Srbima u glavu da su ih oslobodili partizani na čelu sa drugom Titom.
Dogovor Velikih sila i SAD oko toga da se interesna sfera zvana Jugoslavija prepusti SSSR, podrazumevala je jedan vrlo važan, presudan detalj – da jugoslovenski komunistički pokret otpora “na čelu sa maršalom Titom” preuzme vođstvo u toj državi. A Josip Broz je bio igrač Kominterne, najopasnije terorističke organizacije u Evropi u 20-om veku. Kao takav, on se držao onoga što je u Kominterni i naučio i na taj način je vodio državu – kao terorističku grupu. Setimo se krize oko Trsta, stavljanje Ozne “mača revolucije” pod kontrolu njemu najodanijih ljudi, bilo da su to Ranković ili Krajačić, terorističko preuzimanje privrednih i prirodnih resursa, slanje grupa ili pojedinaca u inostranstvo radi likvidacije političkih protivnika, stalno vanredne okolnosti, reforme reformi u privredi i vojsci…
Jedan miris nedržavlja u državi.
To je bila Brozova Jugoslavija.
A to je, na žalost, ostala Srbija kada su se svi vajni kadrovi te službe, htedoh reći države, pod pritiskom Zapada, u ratovima i bez njih, povlačili prema Beogradu, gde su ih njihove kolege dočekale raširenih ruku….
Srbija je, dakle, jedini ostatak Kominterne u Evropi.
Zato nama Srbija danas izgleda kao komunističkija i od same Rusije. Sam pojam “društvena svojina” koji nije svojstven i nije ni postojao u drugim komunističkim zemljama, pa “samoupravljanje” i slično, sve to precizno pokazuje na Kominternu kao majku te i takve nakazne državne tvorevine, koja je još uvek opstala u Srbiji.
A i ko će danas, kada su generacije bile sluge takve države kroz univerzitete i ustanove kulture, da prizna pravo poreklo, pravi izgled ove države?
Uostalom, simulakrum je jedna od osnovnih karakteristika terorističkih organizacija. Pretvarati se da si nešto drugo da bi se stvorila bolja pozicija za ostvarivanje terorističkog čina.
A zamisliti da takvoj jednoj organizaciji pripadne cela jedna država…. Pa, naravno da će sve ustanove te države postati jedan opšti simulakrum. E, to je razlog zašto kod nas ljudi iz nauke i politike toliko lažu. Lažu o svom poreklu, o svojim karijerama, uspesima, politici, ustanovama, i neprestano sami sebe uveličavaju…
I onda nije čudo što se dođe do Ovaj.