DOSTA VIŠE S LATINICOM! Ne može SRPSKI NAROD u svom jeziku da izdržava i VOJSKU - SRPSKU ĆIRILICU I PARAVOJSKU - HRVATSKU LATINICU!
Autor: Glas javnosti/Borbazaistinu
Ako danas neko normalno piše srpski jezik i njegove lingvističke varijante (hrvatski, bosanski – bošnjački i crnogorski jezik) hrvatskom nacionalnom latinicom, onda je to neki Hrvat, Bošnjak ili Crnogorac (zovu ih i Milogorac) koji taj jezik i njegove lingvističke varijante uglavnom pišu hrvatskim nacionalnim pismom. . U drugim slučajevima taj jezik danas pišu uglavnom svi antisrbi. Nema danas gotovo nijednog tzv. drugosrbijanca u Srbiji koji srpski jezik pišu srpskim pismom, jer antisrbi svih “fela” tradicionalno ne podnose srpsku ćirilicu, kao ni Srbe ni njihov jezik.
Naveden katastrofalan poraz srpske ćiriličke vojske kojoj (pod ovim uslovima) vidno preti potpuno uništenje (teže od puta kroz Albaniju) ne bi se mogao dogoditi bez, pod komunistima, zloupotrebe srpskih lingvista serbokroatista, a od 1992. godine svesnog ili nesvesnog (neupućenog) delovanja srpskih lingvista koji nisu ništa neophodno i važno učinili ni u osavremenjivanju ni u nužnoj restandardiazciji srpskog jezika iz vremena srpskohrvatskog jezika i u neizbežnoj prirodnoj odbrani ćirilice od zatiranja koje se danas, posle Jugoslavije, u Srbiji i pogoršali o ubrzalo.
Srpski lingvisti se još od pre Vuka, a ni posle njega nisu nijednom okupili da se ozbiljno dogovore šta im je i kakav zadatak da obave kako bi bi se na najbolji, naučno-stručan način učevni jezik (ono što se zove i nadjezik) učinio najviše moguće takvim kakav će omogućiti najbržu, najlakšu i najbolju međusobnu komunikaciju celokupnog srpskog naroda po ugledu na najprestižnije narode u svetu, kao i njegovo objedinjaaavnje.
Srpski lingvisti u jezičkim institucijama, ali i lingvisti koji se srpskim jezikom bave i izvan jezičkih institucija (lektori u novinskim kućama, na TV, u izdavačakim kućama, u asocijacijama svake vrste gde se mora voditi računa o upotrebi normiranog, standardnog, književnog, tačnije rečeno – učevnog srpskog jezika u opštu korist srpskog naroda (jer se učevni jezik mora ozbiljno učiti u svim vrstama škola) nalaze se već dugo pred velikim zadatkom – da se ozbiljno pozabave svim ili dugo zapostavljanim važnim pitanjima ili pitanjima koja su loše rešavana još od Vukove reforme, a onda tek posebno loše od vremena komunističke vladavine u Jugoslaviji koji su i lingvistiku, kao preciznu nauku, gotovo u mnogo čemu kao matematiku, dugo (zlo)upotrebljavali za njihove političke potrebe u smislu produžavanja njihove već stvarno dosta duge vladavine.
Zato su srpski lingvisti, zamislite u 21. veku (!), pred zadatkom da se kolektivno ponovo opredele u tome koje je srpsko pismo. To se uglavnom zna u poslednjih hiljadu godina da su Srbi ćirilički narod (osim onog dela srpskih katolika koji su s ćirilice prešli na latinicu i koji su konačno nešto milom, a češće silom priključili hrvatskom narodu.
Taj (pravoslavni, ćirilički) srpski narod trpeo je nasilno polatiničavanje vekovima, zabranjivana mu je ćirilica i nametana latinica, posebno uspešno u vreme spomenutih komunista i danas u Srbiji i svuda među Srbima, gde vlada tuđe pismo u statusu paravojske ili parapisma, tj. ćirilice samo kao alternativnog otpisanog pisma s mnogo manjim procentom od normalne upotrebe ćirilice kao apsolutno suverenog pisma, što mu i danas obezbeđuje narodna ustavna obaveza, ali nju ne uvažavaju još ni lingvisti (u pravopisu i struci ni vlast u Ustavu.
U aktuelnom Ustavu (2006) odluka jee potpuno ispravna u smislu stopostotne upotrebe ćiriličkog pisma u jeziku Srba, isto kao što je to svako pismo u punoj suverenosti u svim drugim prestižnim jezicima. Ali, i lingvisti i vlasti i posle 16 godina od takve većinske narodne odluke ne poštuju odluku većine naroda u Članu 10. Ustava Srbije, kao da, izgleda, veruju da kod nas Ustav ne važi za lingviste i vlast, kad je reč o srpskom pismu u srpskom jeziku. Zato srpski lingvisti u starom pravopisu (1993-2023) još drže u našem jeziku i vojsku (srpsku ćirilicu) i paravojsku (hrvatsku abecedu — gajicu) koje narod ne može više obe da izdržava, pa se događa da se, neupućen od srpskih lingvista i vlasti, odluči za parapismo.
Dakle, najpre treba srpski lingvisti kolektivno ponovo da nauče i napišu za sve Srbe koje je srpsko pismo i zašto niko drugi, osim srpskih lingvista ne dopušta rešenje pitanja pisma za bilo koji drugi narod i njegov jezik u dvoazbučju, jer je dvopismo za pojedinačan, jedan jezik bukvalno nametnuto samo Srbima u njihovom jeziku šizofreno (u dvojstvu) rešenje pitanja pisma.
Srpska lingvistika (još umnogome dosta „tvrda“ serbokroatistika) kao nacionalna lingvistika – srbistika postoji samo u tumačenju srpskih lingvista pojedinaca. Kada bismo pogledali dela velikih lingvista koji se stvarno i u svemu bave srbistitkom, nažalost morali bismo se zadržati posle 1954. godine do danas na jednom imenu (in memorijam) i na jednom lingvisti (uživo, srećom).
Iz svega toga treba da znamo da zbog toga imamo jedva živ srpski jezik (koji je očajno loše normiran u četiri kolone: 1. srpski ekavski na ćirilici, 2. srpski ijekavski na ćirilici, 3. srpski ekavski na hrv. latinici i 4. srpski ijekavski na hrv. latinici. To je jedini takav „šaren“ jezik na svetu u kome narod ne samo da ne može normalno da se služi svojim učevnim jezikom i pismom nego je, stoga, toliko razbijen da ne može sam sa sobom da se pokupi i objedini kao narod ni u jeziku, a kamoli državi.
Srpski jezik je već od Vuka i njegove preterano radikalne reforme bio predodređen da krene u „izgibiju“ i u jeziku i, pogotovu, u pismu (naravno ćiriličkom) kojega nemamo danas u upotrebi među Srbima više od desetak procenata, a svu drugu srpsku jezičku teritoriju srpski lingvisti, a onda s njima i srpski narod predali smo hrvatskom pismu (koje je i sačinjeno od Hrvata da se konačno zameni srpsko ćiriličko pismo i u tome se uspelo već oko 90 odsto). To znači da samo normalno rešenje pitanja pisma u najavljenom novom pravopisu (suštinsko i prirodno jednoazbučje kao i u svim drugim prestižnim jezicima) MOŽE da reši problem srpskog pisma. Drugo ne može ništa.
Kad se ponovo reši pitanje srpskog pisma – imali smo ga rešeno u praksi sve do Vuka, tačnije do 1850 godine, kad su se Vuk (učitelj iz lingvistike bez ikakve lingvističke škole, ni gimnazijske) i njegov učenik Đura (koji je imao, kao Vukov “đak”m lingvističke škole i koga je Vuk, po svom narečju, zvao “Ćuro”) pristali da se potpišu ispod privatnog Književnog dogovora 1850. godine s Hrvatima u Beču (gde bi tada drugde?) ispod teksta samo na hrvatskoj latinici tom hrvatskom abecedom, čime su, praktično, potpisali pristanak da srpski jezik krene na put polatiničavanja. I zaista je od tada srpski jezik počela da zahvata opšta i jezička i grafička “šizofrenija”. S tim što su se samo Srbi u jeziku i pismu delili, ali ne i Hrvati. Katolicizam je tada zvanično dobio konkretno sredstvo (latiničko) čime će se u praksi moći sprovoditi davno planirano i nasilno polatiničavanje Srba i preotimanje njihovog jezika i njegova preimenovanja i politička nazivanja njegovih varijanata, što se danas uveliko sprovelo.
Tako su Srbi ostali s raščerupanim jezikom kao starom kvočkom kojoj su pokrali piliće i podmetnuli joj latiničko kukavičje jaje koje se izleglo i dalje množilo iz novih kukavičjih jaja. Za sve to vreme i danas srpski lingvisti kao da „nisu bili tu“, nisu bili u srpskom kolektivu, kao da se nisu sabrali, praktično kao da su se predali i u jeziku i u pismu, osim veoma malog broja pojedinaca od onih velikih lingvista (za nas su veliki lingvisti oni koji u jezičkim institucijama rade i zarađuju), ali se još nijednom nisu ozbiljno sastali i dogovorili i s „manjim“ i s „većim“ lingvistima šta treba da rade i kako, zazirući međusobno jedni od drugih da neko nešto nekome ne podvali i da se, možda, neko od njih previše “ne uzdigne” i “ne pročuje”, čuvajući formalno interesno svoju “branšu”.
Nastavi li se malo duže ovakvo, očigledno i nestručnjacima žalosno stanje i u jeziku i u pismu Srba, neko ko je iole stvarno stručnjak za srpski jezik i pismo, može samo da strahuje da se srpski narod ubrzo potpuno ne kolonizuje i stranim jezikom (a u tom slučaju žalićemo i za manjim zlom — hrvatskom latinicom) jer preti najveća opasnost od kolonizacije Srba engleskim jezikom u američkoj varijanti) i pismom, sada već napuštanjem i hrvatske latinice, jer ako ne bude srpskog jezika, neće biti ni u kakvoj funkciji ni hrvatsko ni srpsko pismo, jer engleski nije uveo ni hrvatsku latinicu ni srpsku ćirilicu, nego ima svoju.
(Autor: Dragoljub Zbiljić, jezikoslovac i osnivač “Ćirilice”)
BONUS VIDEO
SKINI APLIKACIJU
POVEZANE VESTI
KOMENTAR
