Kako je austrougarski kaplar postao predmet obožavanja, a najodlikovaniji srpski general "izdajnik" i "saradnik okupatora"?!?
Autor: Glas javnosti
Kako je moguće da neko o kome znamo sve (i ko je i šta je i odakle je i i gde je završio škole i s kim se družio i gde se borio i gde je službovao) bude proglašen za nekakvu misteriju, "izdajnika" i "saradnika okupatora", dok čovek o kome ne znamo ništa (ni ko je, ni šta je, ni odakle je, ni gde je rođen, ni koliko je imao imena, pasoša, odakle mu nadimak itd.) njega takvog prihvatamo kao faraona, ljubičicu belu, borca za naš narod, oca svih naših naroda i narodnosti i oca Republike Srbije?
Kako je srpski narod nakon Drugog svetskog rata progutao priču o Draži Soluncu kao "izdajniku" i "saradniku okupatora" i austrougarskom kaplaru Titu kao "maršalu" i "heroju" tog rata?
S jedne strane imamo srpskog oficira koji je učestvovao u svim bitkama Balkanskih i Prvog svetskog rata 1912-1918. Povukao se sa vojskom i narodom peške preko Albanije, bio na Krfu, na Solunskom frontu itd. On je iz tog rata izašao, osim teških rana, kao i jedan od najodlikovanijih srpskih oficira i svi su ga upamtili kao takvog. I sad dolazimo do paradoksa da jedan ovakav srpski oficir biva proglašen za "izdajnika" i "saradnika" nemačkog okupatora protiv kog se borio i bio ranjavan itd.
Sa druge strane imamo neprijateljskog austrougarskog vojnika koji je jurišao na Kraljevinu Srbiju boreći se u sastavu po zlu i pokoljima čuvenoj 42. domobranskoj "vražijoj" diviziji iz Zagreba tj. u njenom 25. domobranskom puku. Taj neprijateljski vojnik je od avgusta 1914. prokrstario sva glavna poprišta ratnih okršaja u centralnoj Srbiji—od Ljubovije, Malog Zvornika i Loznice do Krupnja, Bele Crkve, Stolica, Tekeriša, Valjeva, Mionice, Ljiga i Lajkovca itd. I učestvovao je u borbama protiv naše vojske na Ceru, Drini, Gučevu i Mačkovom kamenu i na Kolubari i za to dobio austrijski srebrni orden za hrabrost itd. I sad odjednom on postaje veliki borac za slobodu našeg naroda, maršal itd.
I takva predstava opstaje do dan danas, zahvaljujući našoj eliti koju čine potomci Titovih vlastodržaca u Srbiji i Titovim republikama skrojenim od Srbije.
Kao školovani oficir sa krštenicom, rođen 27. aprila 1893. godine, u Ivanjici, od oca Mijaila, pisara Moravičkog sreza i majke Smiljane—o Draži se zna sve. Od toga da je dobio ime po majčinom ocu Dragoljubu "Draži" Petroviću, domaćinu raškog sela Tisovica, da je imao sestre Milicu i Jelicu, da je Milica umrla od tuberkuloze kao dete, a Jelica završila arhitekturu na Beogradskom univerzitetu, radila u beogradskoj opštini i da su je komunisti streljali 1944. godine čim su ušli u Beograd iza Sovjeta. Da su mu oba roditelja umrli, otac 1896. godine od tuberkuloze a majka 1901. godine. Da je staranje o malom Draži i Jelici preuzeo stric veterinarski major Vladimir "Vlajko" Mihailović koji ih je odgajao u svom domu u Studeničkoj ulici (danas ulica Svetozara Markovića) u Beogradu. Da je decu najviše pazila Dražina baba po ocu Stanica Mihailović, da su i druga dva Dražina strica Dragomir i Velimir bili čuveni srpski oficiri i da je četvrti Dražin stric, Toma, radio kao upravnik telegrafa u pošti u Beogradu. Da je Draža u Beogradu završio osnovnu školu, završio prva tri razreda Treće muške gimnazije u Njegoševoj ulici a sledeća tri u Drugoj beogradskoj gimnaziji koja se nalazila na mestu današnje zgrade Politike. Da je stupio u 43. klasu Niže škole Vojne akademije u Beogradu i posle šest meseci, 1. marta 1911. godine bio je unapređen u čin pitomca-kaplara, a posle dve godine, 1. septembra 1912, u čin pitomca-podnarednika. Da je u septembru 1912. njegova 43. klasa Niže škole vojne akademije je krenula u rat protiv Turske, a odmah potom, početkom 1913, i u rat protiv Bugarske itd. Da se nakon rata ranjavanja i odlikovanja 1920. godine oženio sa Jelicom Lazarević, ćerkom pukovnika Jevrema Brankovića koja je prethodno bila udata za profesora književnosti Radivoja Lazarevića koji umire od tifusa 1915. godine, da ih je upoznao Jelicin rođeni brat i Dražin najbolji drug iz 43. klase Niže škole vojne akademije Borivoje–Bora Branković i da su Draža i Jelica izrodili četvoro dece: sinove Branka 1921, Ljubivoja 1922. i Vojislava 1924. i ćerku Gordanu 1927, da je službovao i Skoplju, Sarajevu, da je kao najbolji oficir poslat u Francusku u najbolju vojnu školu na specijalizaciju, da je službovao kao vojni ataše Kraljevine Jugoslavije u Sofiji i Pragu. Da je imao kuću u Bregalničkoj ulici u Beogradu i baštu sa najukusnijim trešnjama koje su brala komšijska deca (među kojima i legendarni srpski pevač Cune Gojković). Da je lepo pevao i bio član hora Prvo beogradsko pevačko društvo. Da je znao francuski, nemački, češki i bugarski jezik itd. Da je sa ponosom slavio svoju Krsnu Slavu Svetog Nikolu itd. Ceo Beograd, vojna organizacija i saborci su ga znali kao "Draža" kako su ga od milošte zvali od nadimka kog je nasledio od dede, dok je tokom Drugog svetskog rata postao "čiča" (isti nadimak koji je nosio i legendarni politički lider Srba u Austrougarskoj Svetozar Miletić) i kao "čiču" ili "čiča Dražu" ga je sav srpski narod znao i upamtio.
A u građanskom ratu, koji je izbio u sred nemačke okupacije, Draža je imao protiv sebe austrougarskog kaplara Josipa Broza o kome praktično ništa pouzdano ne znamo. Ne znamo ni da li je to pravi Josip Broz koji je po svedočenjima izgubio prst za strugom kao mašinbravarski pomoćnik. Neki su govorili da je Broz po rođenju bio Jevrejin, neki da je Mađar, a bilo je i verzija u kojima je predstavljen kao Nemac. Na primer američka Agencija za nacionalnu bezbednost (CIA) smatrala je da je Tito bio ili Rus ili Poljak, zbog naglaska sa kojim se borio da priča srpski jezik. Za njega je vezano petnaest datuma rođenja i šesnaest verzija o izboru za generalnog sekretara CK KPJ. Ni do danas nije pouzdano utvrđeno ni kada je postao član KPJ, ni ko ga je u članstvo primio, niti ko ga je preporučio. Ne znamo ni kako je od zarobljenika na ruskom frontu postao učesnik komunističke revolucije. Ni koju je pravu ulogu odigrao u Španskom građanskom ratu, niti šta je radio za vreme staljinističkih čistki u moskovskom hotelu Luks. U partijskim dokumentima KPJ, Broz je izgleda bio taj koji je bio zavođen pod imenima "Georgijević" i "Zagorac". Postoji i priča o tome kako je davao direktive svojim podrđenima po principu: "Ti-to, ti-to, a ti-to...", pa je to radio toliko često da su ga i prijatelji počeli zvati "Tito". Srpski narod je smatrao da njegov nadimak potiče to akronima (T)ajna (I)nternacionalna (T)eroristička (O)rganizacija, pošto su komunisti bili očevi osnivači modernog terorizma. Izgleda da se tokom skrivanja u Sloveniji pojavljivao pod nadimkom "Rudi"... U Staljinovoj Moskvi dok je bio denuncijator čije su optužbe vodile u smrt i u opštoj prepisci sa Kominternom za vreme Španskog građanskog rata bio je "Valter", u Parizu je bio "Oto", a takođe je po svemu sudeći putovao sa pasošima pod imenom "ing. Slavko Babić", "inž. Ivan Kostanjšek" i "inž. Tomanek", putovao je i sa stranim pasošima kao Englez "Karlson", Šveđanin "Karlson" i Grk "Spiridon Mekas", a postoje i svedočenja da su ga konspirativno zvali "Timo", "Viktor", "Ivica", "Novak", "Stari". Izgleda da se on potpisivao pod pseudonimima "A. Tito", "Dragomir", "Klanjčanin", "F. Valter", "Spiridon", "V. Valter", "Viktorov", "Titerman", "V. Tito", "V. Viek" i "V. Vik" ili inicijalima "T.", "T.T." Pretpostavlja se da je neko vreme pre ulaska u partiju proveo u Smederevskoj Palanci, kao mašinbravarski pomoćnik u fabrici vagona "Jasenica". O njemu postoje verzije koje govore da je poginuo nekoliko puta. Vladimir Dedijer, beleži da je Broz bio ranjen juna 1943. godine, usred nemačkog napada da ga je od sigurne smrti spasao na romantizovan način nemački ovčar Luks, Brozov nerazdvojni ratni drug. Ne znamo ni koliko je Broz brakova imao (pretpostavlja se da se u Moskvi 1920. godine prvi put oženio 14-ogodišnjom Pelagijom Belousovom), ni koliko tačno dece, ni gde je sve živeo i šta je radio. Ne znamo ni otkud jedan neobrazovani mašinbravarski pomoćnik iz siromašne porodice svira klavir, ni ko su mu braća i sestre i otkud njegov brat Martin koji živi u okolini Beča, pa Budimpešte, ni kako se kao jedini komunista tajno sastaje sa papom u sred rata u Vatikanu itd. ni mnoge druge pojedinosti vezane za njegov pravi identitet. Jedino što pouzdano znamo o čoveku koji se nama predstavljao Josip Broz jeste njegov ratni put iz dokumenata austrougarske vojske i to da je bio đak ponavljač.
Masovnim ubistvima i ispiranjem mozga poratnim generacijama u Titovom "besplatnom školstvu", snimanjem više od 600 partizanskih filmova i popularnom kulturom došli smo do toga da mrzimo sebe, mrzimo svoje pretke Solunce poput Draže i obožavamo svoje uništitelje poput Tita. Titovi komunisti su nam zamenili Božić kalendarskom Novom godinom, Božić Batu ili Svetog Nikolu Deda Mrazom, Đurđevdan prvomajskim urankom, Krsne Slave 29. novembrom, Materice 8. martom, srpsku ćirlicu hrvatskom gajicom-latinicom, Kraljevinu Republikom itd. Do skoro niko nije čuo za najmlađeg podoficira na svetu, podnarednika 6. artiljerskog puka Drinske divizije Momčila Gavrića zato što su njega Titovi komunisti zamenili bombašem Boškom Buhom. Isto tako su Miluinku Savić zamenili Marijom Bursać, Albansku golgotu sa Igmanskim maršom, a Solunski front sa Sremskim frontom itd.
Zato se i ne treba čuditi kako i zašto je srpski narod nakon progutao i idalje guta priču o Draži kao "izdajniku" i "saradniku okupatora" i Titu kao "maršalu", "heroju" i "najvećem sinu" našeg naroda.
BONUS VIDEO
SKINI APLIKACIJU
.png)
