LAŽNI MIT O IZDAJSTVU VUKA BRANKOVIĆA

Za Boj na Kosovu je vezan i lažni mit o izdajstvu Srpskog velikaša gospodina (gospodin je bila titula u ono vreme) Vuka Brankovića.

On je još punih sedam godina nakon Boja vojevao sa Turcima da bi, na kraju, umro u osmanlijskom ropstvu 6. oktobra 1397. Bajazit I je početkom 1398. dozvolio da se posmrtni ostaci gospodina Vuka Brankovića prenesu na Svetu goru i sahrane u manastiru Svetog Pavla čiji je on najveći dobrotvor bio i gde mu je rođeni brat Grgur bio monah pod imenom Gerasim!

I sada, ako su to istorijske činjenice, a jesu, ostaje pitanje: kome je i zašto bilo potrebno da od blagorodne loze, poslednjeg izdanka svetih Nemanjića, jednoga časnog čoveka pretvara u izdajnika i prokletnika ?!

Izvorni mit o Boju na Kosovu stvorila je i negovala Srpska pravoslavna crkva u okviru koje najznačajnije mesto pripada patrijarhu Danilu Banjskom (1390 - 1400.). Neposredno nakon boja on je sačinio četiri spisa i posvetio ih knezu Lazaru. Nakon toga nastalo je još desetak dela koja dosta precizno iznose tok samog boja, ali i sve ono što mu je prethodilo i sve ono što se nakon njega događalo. Nažalost, zahvaljujući austrougarskoj propagandi i pojedinim Srbima koji su zapravo bili i ostali Vienna  Stallbursche (bečki konjušari) ova su dela potisnuta i sklonjena od očiju javnosti. Ovi Stallbursche su išli čak tako daleko da su srpsku srednjovekovnu književnost nazivali "bolesnom"!

Da u Srbiji nije bilo i da još uvek nema bečkih konjušara sigurno je da bismo svi u školi učili kako je boj otpočeo nakon što su knez Lazar i srpska vlastela u crkvi Samodreža primili pričešće. Učili bismo i da je početak kraja boja otpočeo nakon što je desno krilo srpske vojske, predvođeno gospodinom Vukom Brankovićem, desetkovalo tursko levo krilo predvodeno Jakupom i  otpočelo napad na centralni deo turske ordije iza koje se nalazio sultan Murat.


U pratnji 12 vitezova do Murata se prvi probio Miloš Obilić i sultana prvo ranio kopljem, a potom ga sasekao mačem. Boj je ovim bio okončan, a Turci su se dali u panično bežanje. Na bojnom polju je tako ostala srpska vojska koja ga je počela napuštati tek oko tri sata kada se i knez Lazar sa nekoliko vitezova uputio ka crkvi Samodreža kako bi služio službu Bogu na zahvalnost. Nakon što su se Srbi razišli na Gazimestan (mesto heroja) se vratio Bajazit kako bi preuzeo tela oca i brata kojom prilikom je čuo da je knez Lazar, sa malom pratnjom, u crkvi Samodreža. To je ovaj, treba reči, hrabri ratnik iskoristio kako bi opkolio Samodrežu i ubio srpskog kneza.

Tako je knez Lazar postradao ne u boju već ispred crkve Samodrež posvećenoj Usekovanju glave svetog Jovana Krstitelja.

Boju su, na ovaj način i po ovom sledu događaja, pisali turski hroničari (hodže) ali i trgovci iz Đenove, Firence, Pariza i Marseja koji su ceo tok boja posmatrali sa jednog od obližnjig brda. Upravo su ovi trgovci i proširili priču o veličanstvenoj hrišćanskoj pobedi i slavi srpskog viteštva. U njihovim zapisima se može naći i podatak da su se u boju po prvi put, sa obe strane, koristili topovi koji su, iako dobrano neprecizni, podigli dosta buke i prašine. Ipak, valja znati da je Stefan Lazarević poznat i kao Stefan Visoki, podižući mramorni stub na mestu pogibije svoga oca kneza Lazara na stubu ostavio zapis o datumu Kosovske bitke.