Bajke o "Hrvatskim kraljevima"
Autor: Glas javnosti
Pozdravljamo naše prijatelje sa stranice Kraljevina Hrvatska i zarad negovanja "dobrosusjedskih" odnosa, mi Srbi, kao stari kraljevski i carski narod, podsetićemo ljubitelje monarhije u Hrvata na nekoliko vrlo neprijatnih činjenica iz njihove ne tako slavne i velike "povjesti".
Prosto, u svetu krune, tradicije, viteštva, časti i obraza neke detalje ne smemo, kao dobri "susjedi" i ljubitelji istine, tek tako da prepustimo zaboravu!
Prvo, od 1097. pa sve do 1992. nema Hrvatske, preciznije nema države tj. nema njenih osnovnih naznaka.
To je taj "tisućljetnji" san o kome govore mnogi hrvatski romantičarski sanjari od Anta Starčevića do Franje Tuđmana kada sanjaju obnovu hrvatske državnosti.
Te 1097. godine se dogodio strašan poraz Hrvata u Bici na Gvozdu (inače paradoksa radi, danas je to "Petrova Gora" na Kordunu u istorijski potpuno srpskom etničkom kraju Republike Hrvatske) od strane Mađara, koji od tada suvereno vladaju Hrvatskom sve do početka 20. veka.
U Bici na Gvozdu, u spektakularnom porazu, gine i poslednji etnički Hrvat pretendent na hrvatski presto Petar Svačić, koga je do nogu potukla oblasna vojska jednog mađarskog plemića Merkurija iz Podravine.
Druga neprijatna činjenica jeste da nema personalne unije sa Ugarskom, a dokument koji se u hrvatskoj istoriografiji naziva "Pacta conventa", koji su navodno nakon Bitke na Gvozdu potpisali ugarski kralj Koloman I Arpadović i hrvatsko plemstvo o personalnoj uniji Hrvatske i Mađarske, ne postoji.
Najraniji prepis "Pacta conventa" nađen je u biblioteci u Trogiru polovinom 19. veka, kada se većina Hrvata po prvi put upoznaje sa idejom da je uopšte postojala personalna unija između Mađarske i Hrvatske, jer se takva mogućnost nikada nije spominjala ni u jednom mađarskom srednjevekovnom izvoru.
Dugo se verovalo da je taj dokument iz Trogira zapravo "Pacta conventa" iz 12. veka, međutim, čim su se sa tim dokumentom susreli istraživači sa Oksforda, utvrđeno je da je u pitanju istorijski falsifikat tj. da navodni prepis zapravo potiče s kraja 14. veka i da nema nikakve veze sa autentičnim događajima.
Mađarska istoriografija i univerzitetske katedre za istoriju ne samo da ne priznaju postojanje ovog dokumenta, već svaka priča o potpisanom dokumentu "Pacta conventa", u kome mimo svake srednjevekovne logike do nogu potučeno plemstvo postavlja uslove kralju pobedniku kako da on kao osvajač prisvoji hrvatsku krunu, nailazi na podsmeh. Ugarskog kralja Kolomana je toliko zanimala Hrvatska da u njoj nikada nije ni boravio.
Treća neprijatna činjenica jeste da ako ikada odluče da obnove monarhiju, Hrvati najpre moraju da se obrate srpskom kraljevskom Domu Karađorđevića i Karađorđevim potomcima i da njima ponude "hrvatsku krunu".
O kakve li neprijatnosti za ljubitelje hrvatske monarhije!
Naime, kada je na talasu srpske pobede u Prvom svetskom ratu oformljena Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca 1918. godine, austrijska dinastija Habzburg izgubila je pravo na svoje nekadašnje krunske zemlje, koje su nakon Prvog svetskog rata potpale pod druge priznate krune. Pa je tako nekadašnja krunska zemlja Habzburške krune Hrvatska, priznanjem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca pod krunom Karađorđevića od strane svih tadašnjih monarhija sveta, prestala da bude deo krunskih zemalja razvlašćene dinastije Habzburg. U monarhijama, nivo krune i navođenje krunskih zemalja moraju da priznaju druge monarhije da bi se one legitimno navodile.
Nije na odmet ovde podsetiti i da Crna Gora kao nekadašnja kraljevina u slučaju da zaželi da obnovi monarhiju, to može učiniti najpre nudeći nekakvu novu crnogorsku krunu Karađorđevićima. Jer ne samo da je prethodno kapitulacijom ugašena Kraljevina Crna Gora legalno i legitimno postala deo Kraljevine Srbije u novembru 1918. godine, a kasnije i deo Kraljevine SHS i da je kao takva bila priznata od strane svih monarhija sveta, već se i naslednik krune dinastije Petrović-Njegoš, knez Mihailo Petrović-Njegoš, nakon svog punoletvtva u martu 1927. godine odriče zauvek crnogorske krune i nju predaje svojim bliskim rođacima Karađorđevićima. Inače se radi o sjajnoj i izuzetno značajnoj ličnosti srpske istorije i vodećem članu Krunskog saveta kralja Petra II Karađorđevića u izgnanstvu, koji se veoma glasno protivio rušenju Njegoševe kapele na Lovćenu i izgradnji Meštrovićevog mauzoleja.
I četvrta neprijatna činjenica tiče se poslednjeg pokušaja obnove Kraljevine Hrvatske od strane ustaša u sred okupacije tokom Drugog svetskog rata, ali se tiče i toga gde je hrvatska kruna danas. Ovo su inače malo poznati podaci i predstavljaju pravu poslasticu za sladokusce.
Naime, kada su ustaše zauzele vlast u svojoj nacifašističkoj satelitskoj državi, koja je zbog hiljadugodišnjih frustracija nemanjem nezavisne države u svom zvaničnom nazivu morala da sadrži odredbu "Nezavisna Država Hrvatska" (a ne "neovisna"), poglavnik ove nakaradne i zločinačke države nije bio i šef te takve države.
U maju 1941. godine italijanski fašistički duče Benito Musolini je u Rimu naredio Paveliću da u novostvorenoj NDH na čelu mora da stoji italijanski plemić, koji će postati kralj Tomislav II.
Naravno, veliki hrvatski poglavnik pristaje i za kralja NDH proglašen je vojvoda od Aoste Aimone, koji na svečanosti u Rimu 18. maja 1941. godine menja ime u Tomislav II.
Princ Aimone pripadao je sporednoj grani dinastije Savoja-Aosta, a Savoja je bila vladajuća porodica tadašnje Kraljevine Italije. Kraljica Kraljevine Italije u vreme Drugog svetskog rata bila Srpkinja Jelena Petrović-Njegoš, ćerka kralja Nikole i supruga poslednjeg italijanskog kralja Viktora Emanuela III.
Kada je vojvoda Aimone saznao od svog rođaka italijanskog kralja da mu je ovaj namenio da postane kralj Hrvatske, Aimone se grohotom smejao misleći da je u pitanju šala njegovog starijeg rođaka, sklonog zbijanju pošalica. U šali je i prihvatio predlog, međutim, kada mu je rođak objasnio da je u pitanju ozbiljna zamisao, iz poštovanja prema svom vladajućem rođaku i iz osećaja dužnosti prema Italiji, vojvoda Aimone pristaje da postane Tomislav.
S obzirom da se nadao izvesnoj sumi novca za svoj angažman, koja nikako nije stizala i s obzirom na vesti o jezivim masovnim pokoljima Srba i Jevreja u njegovoj "kraljevini" kao i jakom oružanom otporu, Tomislav ne samo da odustaje od krunisanja, koje je trebalo da se održi u današnjem Tomislavgradu odnosno Duvnu, već nije želeo ni nogom kroči na tlo svoje nove države.
I tako je to ostalo sve do 31. jula 1943. godine kada se u osvit kapitulacije Italije (3. septembra 1943.) pisanom abdikacijom odriče vajne "Zvonimirove krune" u Hrvata.
No, najzanimljiviji detalj jeste kome je takav hrvatski kralj Tomislav II ostavio svoju krunu?
To svakako nećete naći u hrvatskim izvorima, no faksimil oporuke i abdikacije vojvode Aimonea je sačuvan i sadrži izuzetno komičan detalj. Naime, vojvoda Aimone hrvatsku krunu ostavlja svom mačoru, koga je smatrao najpogodnijim naslednikom hrvatskog trona.
Dakle, ako ste se pitali gde je hrvatska kruna Tomislava II, ona je data jednoj italijanskoj mački.Odnosno, Tomislav II je abdicirao u korist mačora.
AUTOR: Društvene mreže
Mišljenja i stavovi u Kategoriji "Lični stav" nisu nužno stavovi redakcije "Glasa javnosti"
BONUS VIDEO
SKINI APLIKACIJU
.png)
