"Jugo, Jugo! Zvezdino dete sa druge planete", odzvanjaju i danas kroz misli svakog zvezdaša reči Milojka Pantića kad god u glavi premota film i priseti se jednog od najvećih uspeha u istoriji Crvene zvezde, ali i srpskog fudbala.
Junak tima koji je sa klupe predvodio Vladica Popović, u toj utakmici bio je najmlađi u timu – Vladimir Jugović. Tada 22-godišnji fudbaler je golovima u 19. i 58. minutu najavio veliko slavlje crveno-belih, a tačku na meč postavio je Darko Pančev golom u 72. minutu.
Crvena zvezda je nastupila u sledećem sastavu: Milojević, Radinović, Vasilijević, Jugović, Belodedić, Najdoski, Stošić, Ratković, Pančev, Savićević, Mihajlović.
Kolo Kolo gotovo do nije stvorio ni jednu šansu na ovom meču, a kuriozitet je da od te 1991. pa sve do 2004. nijedna ekipa u finalu Interkontinentalnog klupa nije slavila tako ubedljivo, kao Crvena zvezda tog 8. decembra 1991.
Kada je švajcarski arbitar Kurt Retlizberger označio kraj meča, ispisana je istorija evropskog, ali i svetskog fudbala – 30 godina kasnije, ni jedna ekipa iz istočne, ali ni i iz centralne Evrope nije bila čak ni u prilici da se bori za titulu prvaka sveta.
Crvena zvezda postala je i ostala jedina ekipa iz ovog dela starog kontinenta koja je objedinila evropsku i svetsku klupsku titulu.
Tim koji je pokorio Evropu i svet, na terenu ali i van njega pokazao je da je predodređen da bude deo večnosti, značajan segment fudbalske istorije, a zvezdašima je posle političkih dešavanja koja su usledila i koja su uticala da se ova crveno-bela bajka završi upravo sa uspehom u Tokiju ostalo da se uz setni uzdah i danas pitaju gde bi ovom timu bio kraj u nekim drugim okolnostima.