KAKO JE SRBIN PROTERAO CRNOGORCA IZ BEOGRADA! Sve britve, noževi i štake udarile na DŽABALEBAROŠE!
Autor: Glas Javnosti
Beogradski fudbal je svoju najveću renesansu, pre svega u osnivanju novih klubova, doživeo u godinama nakon Prvog svetskog rata, onom iz koga smo izašli kao pobednici i stvorili novu južnoslovensku državu. Elan i optimizam leteli su do neba, a sam Beograd je neslućeno bujao od predratnih 60.000 stanovnika za samo nekoliko godina je porastao četiri puta, do oko 250.000 građana
Mladost Beograda je prosto eksplodirala u sportu, a pre svega u najpopularnijem fudbalu, pa je svaki kraj imao po nekoliko klubova. Posebno je interesantno da su i sva zanimanja oko svojih esnafskih organizacija ima svoje fudbalske klubove, pa su bili pravi derbiji između trgovaca, šofera, tapetara, šeširdžija, frizera, ali i oficira i glumaca. Fudbalske utakmice su bile ujedno i najposećenije zabave za narod, a dobri igrači su postale prve naše zvezde u štampi, maltene bez konkurencije. Štampa je bila jedini razvijen medij, a sportske redakcije u njima su najviše uticale na veličinu tiraža.
Ne treba biti posebno pronicljiv pa pogoditi da su trgovci, kao poslovično preduzimljivi i platežno najvitalniji, imali najviše svojih klubova. Prvo je, odmah 1918. godine, osnovan Trgovački podmladak, koji će sedam godina kasnije skratiti ime u Trgovački. Igrali su u plavo - crvenim dresovima, stigli i do prestižnog Prvog razreda, a postojali su do početka Drugog svetskog rata, kao i većina klubova toga doba. Takođe, poznati klubovi trgovaca bili su i Admira, Anastas, BTO, pa Mitić, po istoimenoj velikoj trgovačkoj kući .
Brojna populacija pekara imala je svoj fudbalski klub Pekar. Osnovali su ga zvanično 1930. godine, mada su i pre toga nastupali u prijateljskim utakmicama. Imali su brojnu publiku , ali nikada i svoje igralište, navodno zbog nesložne uprave. Takođe, iz istog razloga, često su upadali u materijalne probleme, pa su se fuzionisali sa drugum klubovaima, ali se i vraćali izvornom imenu Pekar. Klupska boja ima je bila crvena, što kao nije bilo slučajno, jer su pripadali takozvanoj levičarsko - radničkoj zajednici. Najviše su se takmičili u Trećem razredu. Najpoznatiji igrač bio im golman Svetislav Radulović, koji je kasnije prešao u šampionski BSK . I oni su prestali sa radom početkom Drugog svetskog rata, mada se njihovo ime koristilo i u socijalističkoj Jugoslaviji, pa i posle nje.
NE PROPUSTITE
Vozači ili šoferi, kako su ih više zvali, bili su jedno od perspektivnih zanimanja, pa su i oni 1933. godine, osnovali svoj fudbalski klub i najvali ga Šoferski. Igrali su na Zvezdari, na mestu današnje Mašinske škole. Takmičili su se u Dugom razredu, gde su jednom bili i vicešampioni. Taj uspeh su ostvarili baš 1938/39, da bi i oni početkom Drugog svetksog rata stavili katanac na klub. Beleži se da je kasnije u Beogradu, 1952. godine, osnovan i klub Mladi šofer, ali trajao je tek sedam narednih godina.
Obućari su navijali za svoj Boston, inače fudbalski klub radnika istoimene fabrike obuće, kod Đeram pijace, osnovan 1933. godine. Najveći uspeh im je bio prvo mesto u Drugom razredu, a nestali su u vrtlogu Drugog svetskog rata.
Fudbalski klub zaposlenih iz Ortopedskog zavoda „Rudo“ zvao se Ortopedija, a osnovan je 1937. godine . Takmičio se u Četvrtom razredu. Fuzionisao se kasnije sa FK Heroj, pa su dalje njihovi igrači nastupali pod tim imenom. Inače i danas postoji klub Heroj Polet, koji se takmiči u Drugoj srpskoj ligi.
NE PROPUSTITE
Popularan je bio i klub Figaro koji je opkupljao berbersko - frizerske radnike, osnovan 1936. godine. Klupska boja u početku plavo - bela, kasnije crvena. Najveći rang takmičenja bio im Drugi razred. Postojao je i Tapetar, kao klub taperatskih radnika onovan 1930 godine kod Đeram pijace, ali je već sledeće godine promenio ime u Šumadija. Nije utvrđeno koliko su tadašnje dame pratile Radničko - sportski klub Šeširdžija, koji je osnovan 1936. godine u naselju Vojvoda Stepa, sadašnje Pašino brdo, mada je asocirao na njihov omiljeni modni detalj. Klupska boja Šeširdžije bila je plavo - bela. Bili su jednom prvaci Trećeg razreda, ali su se vremenom fuzionisali i nastavili da igraju pod imenom Slaven.
Glumci su imali svoj klub nazvan Boemija, osnovan 1925. godine pod patronatom Narodnog pozorišta u Beogradu. Zvanično su se takmičili tek nekoliko godina, ali su više igrali propagandne utakmice veselog karaktera u kojima su nastupali glumci i ostali umetnici.
Klub vojnika i oficira Doma garde u Topčideru osnovao je 1926. godine fudbaslki klub Gardist. Takmičili su se u Trećem razredu, a utakmice igrali na svom neregistrovanom igralištu u krugu kasarne u Topčideru, kako im je štampa često spočitavala. Od 1928. do 1930. godine menjaju ime u Oficirski SK, ali se ipak gase dve godine kasnije.
NE PROPUSTITE
Veliku enigmu predstavlja, gledano bar iz današnjeg vremena, šta li je moglo 1921. godine da inspiriše učenike privredne ložionice „Beograd“ da svoj fudbalski klub nazivu Osvetnik, koji je igrao na terenu u Bari Veneciji. Pamti se da je nekoliko njihovih najboljih igrača otišlo u velike klubove, kao što su BSK i BASK, ali su prestali sa radom 1924. godine.
Naravno, ovom poletnom trendu osnivanja fudbalskih klubova u srpskoj prestonici odazvali su se sugrađani drugih nacionalnosti pa su pripadnici jevrejske zajednice osnovali 1924. godine svoj Hakoah, u plavo-belim dresovima, koji je postojao je sve do 1933. godine. Takođe, Klub Čehoslovaka nastanjenih u Beogradu osnovao je 1923. godine svoj Čehoslovački, koji se takmičio samo dve godine.
Za kraj, mada toga ima itekako još, spomenimo i jedan kuriozitet u slučaju kada je 1928. godine osnovan klub Crnogorac, koji je Beogradski loptački podsavez rasporedio u Treći razred grupe Drina. Ali, sad branili se od stereotipa koliko god, ali taj fudbalksi klub Crnogorac se pamti po zaista jedinstvenom slučaju da ih je pomenuta fudbalska organizacija već sledeće sezone brisala iz članstva zbog „nedovoljno aktivnosti“!
Nastaviće se…
(Glas javnosti)
SKINI APLIKACIJU
.png)
