Umnožavanje HRVATA i nestajanje SRBA zapadno od Drine od 1846. do danas: Jednu trećinu Srba ćemo PROTERATI, jednu POKATOLIČITI i time pohrvatiti, a jednu ćemo UBITI!

Promena brojčanog odnosa Hrvata i Srba u vreme 2. svetskog rata je prevashodno uslovljena Srbocidom hrvatske države 1941-1945, dok je promena na kraju 20. veka rezultirala iz masovnih ubistava i „velikog ratnog zločina, najmasovnijeg etničkog čišćenja pri ovim ratovima, izvršenog od strane Tuđmanove Hrvatske“.

Činjenica da je Srbija samo u 1. svetskom ratu izgubila jednu četvrtinu svog stanovništva ili više od milion ljudi, pri čemu je gubitak na muškarcima između 18. i 35. godine života iznosio 58,5%, kao i stotine hiljada u 2. svetskom ratu govori za ukupne srpske gubitke u 20. veku, ali ne doprinosi razumevanju drastičnog preokreta u procentualnom odnosu Hrvata i Srba zapadno od Drine pre ovih događanja, počevši sa 1846. godinom, u kojoj su Srbi bili daleko, naizgled nedostižno brojniji od ovih svojih suseda.

Taj za Srbe porazni trend se potom u 20. veku forsirao prevashodno golim, otvorenim fizičkim i psihičkim nasiljem, njegovi nosioci su u jednoj ruci držali nož (tj. pre „srbosjek“, malj i sl.) a u drugoj „križ“.

Promena brojčanog odnosa Hrvata i Srba u vreme 2. svetskog rata je prevashodno uslovljena Srbocidom hrvatske države 1941-1945, jednim od tri velika genocida u Evropi sredinom 20. veka, dok je promena na kraju 20. veka rezultirala iz masovnih ubistava i „velikog ratnog zločina, najmasovnijeg etničkog čišćenja pri ovim ratovima, izvršenog od strane Tuđmanove Hrvatske“ (uz masivnu podršku „NATO-demokratija“), kako je to proterivanje Srba iz današnje Hrvatske svojevremeno okarakterisao istaknuti švedski političar Karl Bilt.

Nasilje nad srpskim versko-nacionalnim identitetom zapadno od Drine, od 1846. pa do svetskih ratova, sprovodilo se drugačijim metodama, bilo je mnogo suptilnije i „mekše“, obavljalo se dakle bez ratnih ili genocidnih ekscesa – i bilo je isto tako veoma uspešno.

Nekoliko lingvističkih i istorijskih podataka iz rane istorije Srba

Pogledajmo prvo kratko nekoliko podataka iz rane pisane istorije Srba, da bismo

a. dodatno pojasnili brojčanu nadmoć Srba na Balkanskom poluostrvu 1846.

i

b. da bismo razumeli zašto su npr. čehoslovački slavista Pavel Šafarik (1795-1861.), kao već i nemački naučnik Gotfrid Vilhelm fon Lajbnic (1646-1716.) zastupali stav da je „Srb“ prvobitno ime svih Slovena.

Dosadašnja saznanja o etimologiji ovog pojma glase:

a. Ime Srba se po svemu sudeći, izvodi iz indoevropskog „srp“ (ili srb), što znači „rođak, saveznik, pripadnik istog plemena“;

b. u poljskom jeziku se ovaj jezički koren danas nalazi npr. u izrazu „pasierb/pasierbika“ a u slovenačkom „paserbok“ za „polubrat, polusestra“;

v. u ruskom „pasjerbat“ za „dojiti“;

g. u ukrajinskom „priserbiti“ za „priključiti se“;

d. u latinskom „sorbeo“ za „teći, piti“;

đ. u engleskom „surf“, u nemačkom „schlürfen“ za „srkati“, itd.

e. Zaključno, srpski etnonimi (Serbitz , Zerben, Serba, Sirbis, Serbitz, Altscherbitz), znatno stariji od 1.000 godina, kao i prezimena (Serbe, Serba, Sorbe, Sarb, Sirb, Zerbe) nalaze se naročito često u današnjoj Nemačkoj a npr. i nemačko ime za grad Zerbene (Dzērbene, opština Cēsis) u Litvaniji glasi „Srbi“ (Serben).

 

Tu se nalazi osnova istraživanja lužičko-srpskog naučnika Hajnc Šuster-Ševca, koji je utvrdio jezičku, smislenu ligaturu između ove dve grupe pojmova (piti/srkati i istoplemenik), naime, da je izraz „Srb“ semantički izveden iz njihovog prajezika, iz pojma surbh/sirbh/serbh, što je prvobitno značilo dojiti/srkati/piti/teći, te da označava „brata ili sestru po majčinom mleku“, dakle pripadnika istog plemena, istog roda i naroda

Sloveni, to bi prema gornjim lingvističkim činjenicama smelo da važi kao u dovoljnoj meri diskutabilna postavka, ulaze pre uže nacionalne diferencijacije u istoriju, po mogućstvu pod imenom Srba, kao „braća i sestre po majčinom mleku“ i istoriografija ih sve do 5. veka smešta između Severnog i Crnog mora, Karpata i Dona, gornjeg toka Volge i Odre na zapadu.

Klaudije Ptolomej (100-160.) piše međutim ne samo o Srbima („Serboi“) u 2. veku posle Hrista, koji obitavaju na donjem toku Volge, već i o njihovom gradu Serbition ili Serbinou na mestu današnje Gradiške na severozapadu Bosne.

Vizantijska istoriografija ih naziva Serboi, ponekad i Rašani, ali interesantno je da ih izjednačuje i sa Tribalima, koje je pak Herodot već u V veku pre Hrista smeštao u oblast Kosova Polja i doline Morave. Po ovom „ocu istorije“ (Herodot), dakle, Srbi bi trebalo da su preko 1.000 godina ranije naseljavali Balkansko poluostrvo, nego što to današnja istoriografija postulira.

Vizantinci mnogo kasnije beleže i da se Dušan Silni krunisao za cara „Romeja i Tribala“ („βασιλέα έαυτὸν ἁνηγόρευε ῾Ρωμαίων καὶ Τριβαλλῶν“)

U 15. veku piše vizantijski hroničar Laonik Halkokondil o Tribalima (= Slovenima? Srbima?) da su oni „najstarije i najveće pleme čitave zemljine kugle“.

Od 6. veka se pominju Srbi u Raškoj, pri čemu se može poći od toga da je tada gore pomenuta uža nacionalna diferencijacija već bila evidentna. Njihova kneževina pod Velikim županom Višeslavom egzistira od druge polovine 8. veka a pod Velikim županom Vlastimirom polovinom 9. veka „doživljava svoj procvat“. Ova državna tvorevina je bila pod snažnim uticajem, faktički pod protektoratom Vizantije, kao i stalni predmet trvenja i sukoba između velikih sila Vizantije i Bugarske.

Franački anali („Annales regni Francorum“) beleže da Srbi 822. naseljavaju „veliki deo provincije Dalmacija“ („Sorabos, quae natio magnam Dalmatiae partem obtinere dicitur…“), pri čemu se radi o antičkoj provinciji Dalmacija, koja se prostirala od jadranske obale pa do Save na severu, danas Hrvatska i Bosna i Hercegovina.

Jedan rukopis iz 9. veka, iz germanski naseljenih oblasti, („Geographus Bavarus“) govori o Srbima kao „moćnom plemenu, koje poseduje 50 gradova severno od Dunava i od kojih potiču sva druga slovenska plemena“.

Arapski geograf i putopisac Al Masudi (Abu al-Hasan Ali ibn al-Husain al-Masʿūdī, 895-957.) pominje u jednom opisu slovenskih plemena Severne i Centralne Evrope Srbe, kao „jedno pleme, koga se sva okolna plemena plaše“.

Učeni vizantijski car Konstantin Porfirogenit (913-959.) konstatuje srpsko prisustvo od Beograda do Soluna a na zapadu u Travuniji (oko današnjeg Trebinja), Paganiji (Neretljani) i Zahumlju, dakle u Bosni.

Prema njemu, „najbrojniji (zapadno od Drine, prim. autora) bili su Neretljani i Bosanci, tako nazvani prema rekama Neretvi i Bosni, koje protiču kroz njihovu zemlju.“

Prva srpska kraljevina je pak nastala u 11. veku u Zeti (Duklji), pod Mihajlom Vojisavljevićem, sinom Velikog župana Stefana Vojislava. Mihajlo je bio Veliki župan 1052-1077. a od tada pa do 1081. kralj. Krunu mu je poslao papa Gregor VII, koji je posle Velike šizme gledao – kao i svi njegovi naslednici – da privilegijama i svojim „ekskluzivnim pravom vladanja vladarima“ (falsifikovana „Konstantinova darovnica“) privuče sebi sve pravoslavne vladare sa druge strane sada nove konfesionalne granice na Balkanskom poluostrvu.

Prezviter Dioklej piše u 12. veku da je Srbija („Transmontana“, srpski „Zagorje“) podeljena u dve provincije, na Bosnu zapadno i Rašku istočno od Drine.

Pomenimo još da su Srbi, prevashodno iz Slavonije i Vojvodine, u 18. veku a na poziv carice Ane osnovali u Rusiji svoje autonomne oblasti Novu Srbiju, koja je opstala 1752-1764. i Slavenosrbiju 1753-1764., u prvo vreme kao odbrambene vojne garnizone Ruskog carstva a potom kao normalno nastanjene regione. Oni su potom bili asimilisani od strane Rusa

 

Brojčani odnos Hrvata i Srba zapadno od Drine 1846-1847.

Detaljna etnografska karta Austrijske carevine iz 1846. broji ukupno 813.300 Hrvata i 2.624.000 Srba na svojoj državnoj teritoriji, kao i 5.183.000 „Italijana i romanizovanih Srba“, koji naseljavaju – pored severnog dela današnje Italije, tada u sastavu habzburške države – čitavu obalu Istre i Dalmaciju, gde Hrvata inače uopšte nema, uopšte se ne pominju. Čak i Slovenci su tada sa 1.167.300 ljudi bili znatno brojniji od svojih istočnih hrvatskih suseda.

Karta dalje jasno razlikuje između Hrvatske, Slavonije i Dalmacije, što se odražavalo i u zvaničnoj tituli austrijskog cara Franca Jozefa I. u odnosu na ove habzburške pokrajine (kralj Dalmacije, Hrvatske i Slavonije) a hrvatska staništa su grupisana oko Zagreba, ograničena između Varaždina na severu i Gospića na jugu, slovenačkih oblasti na zapadu i Slavonije na istoku. I u Slavoniji su, inače, Srbi 1790. bili većina, tako da je tu npr. bila osnovana Kraljevina Slavonija (1745.), koja je na svom vrhuncu 1849-1868. bila apsolutno nezavisna od Ugarske i Hrvatske.

Zaključno, kako Hrvati tako i Slovenci su tu klasifikovani kao podgrupa Iliro-Srba. To je inače sasvim odgovaralo stavu nemačke nauke u 18. i 19. veku (Bartenštajn, fon Taube, J. Šniker, itd.), koja je „pojam ilirstva vezivala za srpski narod (…) pisalo se o mnogobrojnom ilirskom „rascijanskom“ srpskom narodu rasejanom po čitavom Balkanu“ a samo usput su se pominjali „Hrvati, unijati (što po prirodi stvari znači da su dotični pounijaćeni pravoslavci, koji se već računaju kao pohrvaćeni) i neunijati.“

Što se tiče Jadranske obale, od značaja je i sledeće istorijsko svedočanstvo:

Austrijski nadvojvoda Ludvig Salvator je putovao po Dalmaciji i zaleđu Jadranskog mora, i svoj etnografski interes izrazio slikajući narodne nošnje, na koje je permanentno nailazio u ovim krajevima pri kraju 19. veka.

Radilo se isključivo o Srpkinjama i Srbima iz Imotskog, Doljana, sliva Neretve, Orebića, sa ostrva Paga, iz Karlobaga, Sinja, Knina, Vrlike, Metkovića, Splita i Kaštela, Zadra, Dubrovnika, itd. kao i iz Crne Gore. On je to ugradio u knjigu sa 45 litografija u boji, koja je izašla u Pragu 1870-1878. godine.

Njegov komentar ovog dela glasi:

„Nijedan narod na zemljinoj kugli ne može se ponositi posedovanjem nošnji sa tako lepim formama i farbama, kao što su to Južni Sloveni (…) Među južnoslovenskim plemenima, koji se rasprostiru u velikim oblastima, ne postoji međutim nijedno koje pokazuje tako bogatu raznovrsnost svojih nošnji, kao što je to srpski narod, koji nastanjuje čitavu Jadransku obalu od Rijeke do severne granice Albanije (podvučeno od strane autora).“

Istovremeno se da konstatovati da je s druge strane tadašnjeg razgraničenja Balkanskog poluostrva, u Bosni i Hercegovini kao delu Osmanskog carstva, broj Hrvata bio po svemu sudeći neznatan, zanemarljiv dok ubedljivu većinu stanovništva čine Srbi. Kao „Turska Hrvatska“ („Türkisch Croatien“) označava se na ovoj drugoj etnografskoj karti Austrijskog carstva iz 1847., naime, omanji severozapadni granični prostor BiH i to samo na potezu Kamenica-Ostrovica-Stari Majdan-Jajce, mada i tu etnografska struktura govori o apsolutnoj srpskoj većini.

O izvesnom hrvatskom prisustvu npr. u Travniku, Livnu, Gornjem Vakufu, itd. mogao bi teoretski da govori – teoretski, jer su katolici bili i Slovenci, Mađari, Italijani, itd. – podatak da je „tu bilo katolika“, bez nacionalnog tj. etničkog predznaka dotičnih.

Asimilacija većine kroz manjinu?
U srpskoj istoriografiji se po pravilu polazi od toga da je odlučujuće redukovanje srpskog nacionalnog korpusa počelo turskim osvajanjem u 14. i 15. veku, i sledstvenom viševekovnom islamizacijom, čiju masovnost potvrđuje današnja struktura stanovništva u Bosni i Hercegovini, u Raškoj oblasti, itd.

Pri tome se, međutim, gubi iz vida da je Srba zapadno od Drine svojevremeno bilo u najmanju ruku isto toliko, koliko i istočno od iste, i da su oni još mnogo duže vremena bili izloženi prozelitskom pritisku Vatikana i njemu odanih papofilnih svetovnih vladara – zar je čudno da se nekadašnji odnos od 1:1 promenio i danas iznosi približno 1:6? I to uprkos enormnim gubicima Srbije u 1. svetskom ratu od preko 1.000 000 ljudi i stotinama hiljada u 2. svetskom ratu?

Da su Hrvati, kao uostalom i mnogi drugi (verovatno svi) narodi, svesno težili da asimilišu druge, nepripadnike sopstvenog naroda nije ništa novo. To nam potvrđuje npr. i jedan primarni istorijski izvor iz vremena 2. svetskog rata, citirajući iz intervjua, koji je tada vodeći hrvatski političar Vlatko Maček 10. avgusta 1940. dao jednom nemačkom novinaru:

„Dr Maček je izrazio svoje zadovoljstvo što je konačno opet jedan Nemac došao do njega. Onda je sledilo nekoliko ogorčenih izraza u vezi sa zapostavljanjem i zaobilaženjem Zagreba. Izrazio je čuđenje – zašto se „nacionalni princip“, koji se u Nemačkoj toliko visoko ceni, ne primenjuje i na Hrvate, te da je Berlin poklonio isuviše mnogo pažnje Beogradu i svoju politiku usmerio pre svega prema srpskom centralizmu (…)

Potom je rekao, dok su Srbi ponosni na to, kako kažu, da je nemoguće jednog ne-Srbina napraviti Srbinom, dr Maček je neverovatno gord jer je Hrvatima uspelo da u okolini Esega pohrvate čitava nemačka sela.

Sa izrazom pravog uživanja na licu objasnio mi je dr Maček da se kulturna nadmoć Hrvata nad Srbima ogleda upravo u tome da je Hrvatima uspelo ono što su pre njih samo Mađari uspevali, naime da asimilišu Nemce. Tu se u njemu javlja Sloven, koji sa gorljivošću konvertita pokušava da pretvori svakog stanovnika te zemlje u ono što je on, kroz slučaj ili izbor, postao (podvučeno od strane autora) (…)“

Jedna stvar je, međutim, asimilisati nekoliko nemačkih sela u svojoj većinskoj oblasti a sasvim druga učiniti to kao ubedljiva manjina (jedna trećina do jedne petine većinske populacije) sa par miliona ljudi drugog naroda, koji uz to

a. pripadaju sasvim drugoj hrišćanskoj konfesiji i u određenom smislu antipodu rimskog katoličanstva, i

b. koji uz to u Habzburškom carstvu imaju čak neuporedivo viši socijalni status od Hrvata:

„Srbi, koji danas žive u Hrvatskoj, potomci su slobodnih hrišćanskih seljaka-ratnika (…) koji su se već u 16. veku naselili u graničnom području prema Osmanskoj carevini, na „Vojnoj granici“ ili „Krajini“. Oni su ranije bili direktno podređeni Ministarstvu rata u Beču i obavezni na stalno služenje u graničarskim trupama, stoga oslobođeni svih nameta, bili su dakle slobodni.

Hrvatski seljaci, koji su živeli u njihovoj zaleđini, bili su naprotiv zavisni od svojih mađarskih gospodara i njima se upravljalo iz Budimpešte a ne iz Beča. Slobodni srpski seljaci-ratnici su uvek pomalo s visine gledali na svoju neslobodnu hrvatsku braću (…)“

Teško, dakle, da su Hrvati u tadašnje vreme, kao obespravljeni podanici i zavisni kmetovi svojih mađarskih gospodara, bez sopstvene države – za razliku od vremena 1941-1945. („Jednu trećinu Srba ćemo proterati, jednu trećinu pokatoličiti i time pohrvatiti i jednu trećinu ćemo ubiti!“) – uopšte bili u stanju da organizuju i sprovedu asimilaciju većinskih, vojnički obučenih i socijalno od njih više stojećih Srba kroz nekakvu hrvatizaciju. Osim toga, fenomen asimilacije socijalno više rangirane većine kroz manjinu je skoro nepoznat u istoriji.

Šta se, međutim, tada moglo desiti?

Ko je mogao i kako da redukuje (= anihilizuje) broj prekodrinskih Srba i to u mnogo većoj meri, nego što je to uradila i genocidna hrvatska država 1941-1945. iz vremena Ante Pavelića i Alojzija Stepinca?

Postoji samo jedan jedini odgovor – ovu metamorfozu mogao je ostvariti samo neko ko je raspolagao enormnom voljom i mogućnostima, logistikom i iskustvom, stručnim i visoko motivisanim kadrom, preobilnim finansijskim sredstvima, milenijumski osvedočenom konsekventnošću pri sleđenju svojim ciljevima i, što je od esencijalne važnosti, bezrezervnom podrškom svetovnih vladara, nadležnih za dotičnu oblast.

Od svih tih preduslova, Hrvati su tada posedovali samo želju/volju/motivaciju.

Odgovor na gornje pitanje u suštini je vrlo jednostavan, to je samo mogao da bude Vatikan, svakako uz zdušnu pomoć tadašnje austrijske države, koja je do samog svog kraja, svog odlaska u istoriju (kao Austro-Ugarska) bila strogo rimokatolički, izrazito papofilno orijentisana.

To je bio isti princip kao kada je Vatikan npr. uspeo da se proširi u čitavoj Centralnoj i Južnoj Americi zahvaljujući španskoj državi („Konkvistador je bio obavezan da o svom trošku i u ime španske krune posedne stranu zemlju, da organizuje naseljavanje civilnog stanovništva i da obezbedi katoličko misioniranje“).

Nacionalno-hrvatska uloga pri asimilaciji Srba je pri tome bila, doduše, vrlo angažovana (hrvatski rimokatolički klir, kao „vatikanska pešadija“), ali u suštini minorna, jer isto tako kao što su pokatoličeni Srbi u Istri i Dalmaciji vremenom postajali „romanizovani Srbi“ i u krajnjoj liniji Italijani, tako su i pokatoličeni Srbi u zaleđu Jadranskog mora vremenom postajali „hrvatizovani Srbi“ i u krajnjoj liniji Hrvati, bili utapani u jednu, u Vatikanu i Austriji smišljenu mešovitu naciju sa katoličko-hrvatskim predznakom, (u sociologiji poznatu pod imenom „dogovorna“, jer ona „… svoj nastanak zahvaljuje isključivo jednoj političkoj odluci").

Drugim rečima, „iščezavanje“ enormnog broja pravoslavnih Srba zapadno od Drine je bilo posledica agresivnog i konsekventnog prozelitizma vatikanske hijerarhije i da je mesto događanja bila Španija, isti bi vremenom postali „hispanizovani Srbi“ a potom Španci, u Nemačkoj bi postali „germanizovani Srbi“ a potom Nemci, itd.

Naravno da pogođeni, koji su u pri tome „nestajali“, nisu bili pitani, to se dešavalo kroz razne metode prisile. U tom svetlu, ovaj lokalni deo globalnog vatikanskog delanja na Balkanu se ispostavio – uslovno rečeno – kao srpska „kolateralna šteta“ i hrvatska „kolateralna korist“.

Uslovno rečeno, jer nestajanje jednog naroda se ne može zataškati i proglasiti usputnim tj. nevažnim i to putem ove cinične redefinicije stvarnosti („kolateralna šteta“), nastale i upotrebljavane u odnosu na srpske civilne žrtve u vreme ilegalne NATO-agresije na ostatak srpskih zemalja krajem 20. veka.

Hrvati su, dakle, profitirali iz ove konstelacije snaga zahvaljujući sticaju nekoliko (slučajnih, objektivnih i subjektivnih) okolnosti:

a. Svom susednom geografskom tj. geopolitičkom položaju, koji im je istorija posle Velike seobe naroda po principu slučajnosti dodelila;

b. etničkoj i pre svega jezičkoj srodnosti, koja je srpskim konvertitima psihološki u većoj meri olakšavala prelaz nego npr. pri germanizaciji, mađarizaciji ili italijanizaciji, što je objektivna okolnost, kao i

v. činjenici, da su Hrvati samo jednom gospodaru uvek ostali verni (osim jednom prilikom u IX veku, kada ih je „zli knez Zdeslav“, kako to jezuitski „najlepši i najoriginalniji“ kalendar u Zagrebu 1942. podvlači, privremeno priveo hrišćanskom pravoslavlju,) a to je bio Vatikan, to je bio rimski papa. To je njihov nesumnjivi, subjektivni doprinos ovom procesu.

Ovo poslednje pojašnjava i vatikanski interes ne samo za umnožavanje svoje pastve među Srbima, već i za maksimalno multicipliciranje broja (izuzetno pokornih) Hrvata i maksimalnu redukciju broja (izuzetno nepokornih) Srba.

Uz to, iskustveno je za očekivati, pored ostalog, da će novopečeni – prvo pokatoličeni a potom hrvatizovani – bivši Srbi jednim dobrim delom „sa gorljivošću konvertita pokušati da pretvore svakog stanovnika te zemlje u ono što su oni, kroz slučaj ili izbor tj. prisilu, postali“, da malo prošireno parafraziramo nemačkog novinara, koji je tako okarakterisao istaknutog hrvatskog političara Vlatka Mačeka 1940. godine, u predvečerje Drugog svetskog rata na Balkanu i Srbocida hrvatske države 1941-1945.

(Glas javnosti/Srbija danas)