KARADAF, MONTENEGRO ILI CRNA GORA!?

Šta je danas nekadašnji prostor Zete: Karadag, Montenegro ili Crna Gora, ili je jedna od dvije srpske države, priznate na Berlinskom kongresu 1878. godine, koje nastavljaju državno-pravni kontinuitet srpske carevine Nemanjića, i obuhvatala je četiri nahije na prostoru Gornje Zete.

Njenom imenu kumovali su turski okupatori prozvavši je Karadag (Crna Gora) i, kao da su znali da će ona krajem 20. vijeka i u 21. vijeku u potpunosti poprimiti karakter kakav joj nađedoše njeni nesuđeni kumovi koji joj daše dosuđeno ime, te da će u 21. vijek ući i crnja i gora, no što je ikad bila.

No, kakva je bila Crna Gora u vrijeme, dok je imala obraz, čast i poštenje najbolje se vidi iz “Zemljopisa Knjaževine Crne Gore za treći razred osnovne škole“ čiji su autori bili cetinjani Popović i Roganović, izdatom na Cetinju 1895. godine, gdje na strani 35. piše: “U Crnoj Gori žive sve sami čisti i pravi Srbi, koji govore srpskim jezikom, a ima ih oko 300.000 stanovnika. Većinom su pravoslavne vjere, a ima ima nešto malo rimokatoličke i muhamedanske vjere, ali treba znati, da smo svi srpskog porijekla i srpske narodnosti“.

Kakvi su bili nastavni planovi i udžbenici u Crnoj Gori do 1916. godine? U osnovnim školama bili su obavezni sljedeći predmeti: zakon Božji, srpski jezik, slovensko čitanje, račun, geometrija, zemljopis, srpska istorija, poznavanje prirode, krasnopis, pjevanje crkveno i narodno, gimnastika i vojničko vježbanje.

Prema “Zakonu o ustrojstvu gimnazija u Knjaževini Crnoj Gori“, od 30.avgusta 1890. u gimnazijama je bio obavezan sljedeći nastavni plan: nauka vjere, srpski jezik i književnost, latinski jezik, ruski jezik, grčki jezik, staroslovenski jezik, geografija i istorija (opšta i srpska ), matematika, prirodopis, fizika, filozofska propedeutika, crtanje, krasnopis, gimnastika i vojničko vježbanje, pjevanje i muzika. Srpski bukvar zvala se knjiga namijenjena najmlađim crnogorskim osnovcima.

U knjizi Milorada Medakovića “Život i običaji Crnogoraca“, štampanoj u Novom Sadu, na stranici 31. piše: “Jezik – svi su Crnogorci po narodnosti Srbi i svi govore srpskim jezikom. U Crnoj Gori jedan je jezik, niti se čuje drugi jezik osim srpskog…“

Nikada srpska Crna Gora nije pala tako nisko. Ni komunistička Crna Gora nije progonila srpski jezik i srpsku pravoslavnu crkvu. Ni turski okupatori nijesu zabranjivali srpski jezik, on se čak govorio na turskom dvoru u Carigradu. Mnoga dokumenta potvrđuju da se prepiska između sultana i lokalnih turskih vlasti vršila na srpskom jeziku i ćirilicom. A begovi i age su i u međusobnoj komunikaciji pisali ćiriličnim pismom.

Nije slučajno da je dva puta srpska ćirilica zabranjivana u Crnoj Gori. Prvi put od austro-ugarskih okupatora 1916. godine, a drugi put od današnjih vlasti u Crnoj Gori, slugu Vatikana i Novog svjetskog poretka.

Uvijek treba podsjetiti na to da su Crnu Goru stvorili naši preci, koji su bili Srbi i govorili srpskim jezikom. Sve do 1946. godine niko se u Crnoj Gori nije ni pisao ni osjećao drugačije nego kao Srbin. Zato je velika razlika između starih i ovih današnjih novokomponovanih Crnogoraca. Stari Crnogorci iznad sebe su imali Boga, ispred sebe popa i učitelja, a oko sebe braću, kumove i prijatelje. Ovi današnji novokomponovani “Crnogorci“ iznad sebe imaju NATO i Ameriku, ispred sebe buljuk dukljanskih “akademika“, a oko sebe telohranitelje.

Kao što vidimo, Srbima danas u Crnoj Gori ne cvjetaju ruže, naprotiv, strah, poniženje i protjerivanje su srpska svakodnevica u Crnoj Gori. Zuzimaju nam crkve, pljuju po tradiciji, škrabaju po jeziku, proklinju Njegoša i Vuka, izbacuju nas iz medija, proglašavaju za okupatore i zločince…Hapse nam i privode mitropolite i episkope,sveštenstvo i monaštvo. Srpski narod se hapsi i teroriše svakog dana, Dokle? Zašto ćuti naša matična država Srbija i ne okreće glavu na naš status i na naš položaj!?

(Piše Goran Kiković,prof.istorije)

SKINI APLIKACIJU