KRVAVA SRPSKA SVADBA: UBISTVO srpskog svata i PALJENJE srpske zastave bio je pokazatelj kakva SUDBINA čeka Srbe u NEZAVISNOJ BOSNI!

1. mart 1992. - Pored zakonski neuspelog referenduma, ovaj datum obeležilo je i tragično ubistvo srpskog svata Nikola Gardović, oca mladoženje Milana i svekar neveste Dijane Tambur, ranjavanje pravoslavnog sveštenika Radenka Mikovića, dok su ubice, koje muslimanska vlast u Sarajevu nije ni pokušala da pravično kazni, spalile srpsku zastavu.

Venčanje Milana Gardovića i Dijane Tambur je obavljeno u 14.30 časova u hramu Preobraženja Gospodnjeg, na Pofalićima. Venčanje je obavio prota Voja Čarkić. Nakon venčanja, svatovi su se uputili u Dom svete Tekle u dvorištu Stare crkve na Baščaršiji u Sarajevu, gdje je pripremljen zakazani svadbeni ručak.

Pošto je saobraćaj za putnička vozila u centru Sarajeva jednosmeran i paralelan sa tramvajskim, svatovi su put od crkve na Pofalićima do Stare crkve prošli u automobilima, ulicama Vojvode Putnika i Obalom Vojvode Stepe do Vijećnice, gdje se nalazio najbliži parking. Nakon što su parkirali putnička vozila kod Vijećnice, stotinak svatova je pešice krenulo ka Staroj crkvi. U neposrednoj blizini prilikom ulaska svatovske kolone u dvorište Stare crkve, pored svatova se zaustavilo belo putničko vozilo marke „golf“ u kome su se nalazila četiri kriminalca, a među kojima je bio Ramiz Delalić zvani Ćelo.

Kriminalci su izašli iz „golfa“ i nasrnuli na mladoženjinog oca, starog svata Nikolu Gardovića, koji je obavljao dužnost barjaktara sa ciljem da mu oduzmu svatovsko znamenje, zastavu Srpske pravoslavne crkve (trobojku sa krstom). Tom prilikom je Ramiz Delalić zvani Ćelo (kasnije komandant 9. muslimanske brigade) pucao iz pištolja i smrtno ranio mladoženjinog oca Nikolu Gardovića, dok je njegov saučesnik ranio sveštenika SPC Radenka Mirovića (mladoženjinog zeta).

Odmah nakon otvaranja vatre, zločinci su pobegli odnoseći sa sobom zastavu Srpske pravoslavne crkve koju su spalili. Sa njom su spalili i nadu o zajedničkom životu. Ovaj događaj je najbolje pokazao srpskom narodu kakva ga sudbina čeka u nezavisnoj i suverenoj BiH.

Nikola Gardović je preminuo od nanesenih rana nekoliko minuta kasnije u kolima hitne pomoći. Kantonalno tužilaštvo u Sarajevu pokrenulo je sudski proces protiv Rasima Delalića tek početkom 2006. godine, 14 godina kasnije. Međutim, on nikada nije osuđen jer je ubijen dve godine kasnije u Sarajevu.

Svedoci su kao napadače, osim Delalića, prepoznali i Suada Šabanovića iz Zvornika i Muhameda Švrakića iz Sarajeva. Muhamed je, inače, sin osnivača zloglasnih “Zelenih beretki” Emina Švrakića. Četvrti napadač je bio Taib Torlaković, koji je kao i Ćelo, nakon rata ubijen u mafijaškom obračunu u Sarajevu.

Kako je poznato, odmah nakon početka ratnih sukoba u Sarajevu Delić je postavljen za komandanta Devete muslimanske brdske brigade Armije BiH. Tadašnji predsednik takozvanog ratnog Predsedništva BiH, Alija Izetbegović, nagradio ga je "za zasluge" tako što mu je na poklon dao pištolj sa posvetom.

Kako se priseća jedan od srpskih svatova, Aco Jovančić, tog tragičnog 1. marta 1992. godine srpski svatovi su svoje okupljanje započeli u sarajevskom naselju Alipašino polje. U skladu sa tradicionalnim srpskim običajima, domaćini Gardovići ponosno su okačili srpsku trobojku na balkon svoga stana, međutim, netrpeljivost i neprimereni, zluradi komentari muslimanskih komšija je bilo nemoguće ignorisati. Još tada je desetak njih, koje Aco naziva banditima a ne komšijama, pokušalo da skine srpsku zastavu sa njihovog balkona, ali su ih svatovi i domaćini sprečili u nameri.

Zločinci su se slobodno šetali nakon ubistva, dok je porodica Gardović bila primorana da se iseli iz Sarajeva posle ovog zločina.

Najstariji sin Jovan Gardović postao je sveštenik hrama Aleksandra Nevskog u Beogradu, mlađi Milan je otišao u manastir Krka, a najmlađi Arsenije je završavao Bogosloviju u Beogradu. Sestra Nada se udala za sveštenika u Zvorniku, a brat Dragan, jedini zanatlija u porodici i ratni invalid, preselio se s porodicom takođe u Zvornik.

Od referendumskog pitanja "da li ste za državu ravnopravnih građana, naroda BiH - Muslimana, Srba, Hrvata", pa do današnjeg negiranja svega srpskog (Republike Srpske, srpskog jezika, istorije, kulture...) čini se da se od te tragične 1992. godine nije odmaklo ni pedalj.

(Glas javnosti)

SKINI APLIKACIJU