Kako nestaju slovenski narodi

Povod za ovaj tekst je jučeranji članak o diskreditaciji srpske dece u srpskoj školu i debilski odgovor ministarstva prosvete roditelju srpskog deteta koje „fura srpsku priču“.

Srpski ministri opravdavaju mondijaliste al` nije ni čudo kad ih i među njima toliko ima ! Ako srpska vlast ne stane na put mondijalizmu onda je sa Srbima gotovo. Aut! Učimo Srbi od majke istorije.

Nas i Rusa 200 miliona! Jok. „Vostani Serbie, vostani Rosia“, vostani ako Boga znaš, inače nas neče biti.

Setimo se reči Generala Nedića:

„Opametite se Srbi jer, Srbije će biti. Srba neće biti“!

Apsorpcija Slovena teče kao prirodan proces slivanja jednog naroda u drugi zbog mešovitih brakova, ratova, demografskih problema, klimatskih promena, a negde je izumiranje naroda rezultat nasilnog nametanja drugačijeg etničkog identiteta. U nekim slučajevima, asimilacija utiče na mali deo populacije i ne apsorbuje potpuno jednu ili drugu grupu. Ponekad se pod uticajem spoljašnjih faktora formira novi slovenski narod sa posebnim kulturnim obeležjima, političkim težnjama i karakterom.


IZVOR: Ustupljena fotografija / Bugarska i Srbija u 13. i 14. veku

Jedan od najranijih primera asimilacije slovenskog stanovništva bili su Sloveni na teritoriji današnje Grčke, naročito poluostrvo Peloponez. Ovaj proces je u potpunosti završen do 11. veka, gde su samo na severu Grčke Sloveni uspeli da zadrže svoj nacionalni identitet. Drugi poznati primer je gotovo potpuna apsorpcija od strane Nemaca. Zbog nedostatka razvijene pisane kulture, a naročito degeneracije slovenskog plemstva u nemačku elitu, germanizacija je išla vrlo brzo.

Rezultat toga je brojnost slovenskog naroda na istoku savremene Nemačke ( teritorija bivšeg DDR-a) svedena skoro na nulu u 14. veku. Samo Lužički Srbi, koji su živeli na obodima strateških puteva, uspeli su da opstanu u veoma malom broju (50 hiljada) do danas. U sličnoj situaciji našli su se i Sloveni istočnih Alpa, čija se etnička teritorija do 14. veka smanjila za dve trećine.

Posledice velike apsorpcije slovenskog stanovništva od savremenih Rumuna i Moldavaca, posebno su vidljive u jezikuovih naroda. Više od 25% njihovog rečnika je slovenskog porekla. U istorijskoj Besarabiji, u antičko doba su živela slovenska plemena Uliči i Tiverci. Tamošnji Sloveni su imali značajan uticaj na formiranje duhovne i materijalne kulture. Sve do 18. veka slovensko stanovništvo je činilo jednu trećinu današnje Moldavije. Zbog velikog broja Rusa u nizu srednjovekovnih dokumenataje ova teritorija je nazvana Rusovlahija.

Pod osmanskim jarmom

Početkom 15. veka su južni Sloveni, potpali pod vlast Osmanskog carstva. Diskriminacija je pojačana nasilnom islamizacijom koju je sprovodio zvanični Istanbul. Među Slovenima su počele da se formiraju posebne etničke grupe koje su se ugledale na Turke (po veri, odevanju, držanju, načinu života) i izgubile svoje nekadašnje znake prepoznavanja. Vremenom su neki od njih potpuno ušli u tursku etničku grupu, dok je drugi deo zadržao samosvest, uglavnom zbog svog jezika. Tako su nastali Turci – Bosanci, Goranci, Sandžaklije (Srbi muslimani), Torbeši (Makedonski muslimani) i Pomaci (Muslimani Bugari), koji su zbog krize i metamorfoza identiteta često postajali žestoki protivnici svog nekadašnjeg naroda, iz kojih su „izašli“ njihovi preci.

„Mi Srbi smo svedoci njihove izdaje. Zato i ratuju protiv nas“. Ovo su reči prvog srpskog predsednika Republike Srpska, Radovana Karadžića.

Različiti od njih su slovenski Turci koji su svesno postali deo turske nacije i prešli na turski jezik. Prema nekim procenama, u današnjoj Turskoj ih ima oko 2 miliona. Uglavnom žive u Istočnoj Trakiji (evropski deo zemlje gde su Sloveni većina od 13. veka) i čine deo starosedelačkog stanovništva Istanbula. Posle oslobođenja Bugarske i Srbije od osmanskog jarma, jedan deo Turkmena se vratio hrišćanstvu i slovenskoj samosvesti.

U Dunavskoj monarhiji

U Austrougarskoj je germanizacija bila zvanična politika. Nemci su činili samo 25% ukupnog stanovništva države, a Sloveni – celih 60%. Asimilacija je vršena uglavnom uz pomoć škola i raznih pseudoistorijskih teorija, po kojima su Česi, na primer, Nemci koji su prešli na slovenski jezik, Slovenci su „stari Nemci“ itd. I mada ova politika nije donela opipljive rezultate, koje su njeni ideolozi očekivali, ipak je uspela da germanizuje dobar deo zemlje.


IZVOR: Ustupljena fotografija / Izvor Svete vode 

Nisu zaostajali ni Mađari. Od svog pojavljivanja u Evropi uspeli su da zauzmu izvorne slovenske zemlje, kao i da u svoj sastav uključe ogroman broj Rusina, Slovaka i Srba. One Slovene koji su izdali svoje korene i dobili položaj u Ugarskoj državi, usvajajući kulturu, mađarski jezik i samosvest,nazvali su Mađaronima, što je omalovažavajući naziv za bivše saplemenike. Pritisak se posebno pojačao sredinom 19. veka. Ugarski vladari su širenje svog jezika učinili „glavnim alatom“asimilacije podaničkih naroda. Mađari su uspeli da asimiluju veći deo slovenske inteligencije i deo seljaka. Tako je, na primer, nacionalni mađarski pesnik i narodni vođa Šandor Petofi (Aleksandar Petrović) bio pola Srbin. U Mađarskoj još
uvek postoje kompaktne grupe hrišćana istočnog obreda (unijati ). To su isti oni bivši Sloveni-Rusini koji su izgubili svoj maternji jezik.

Početkom 20. veka Bugari u Grčkoj su prošli asimilaciju. Zbog želje grčke vlade da ih otrgne od Bugarske, pismo ovdašnjih Slovena je prevedeno na latinski. Tokom Drugog svetskog rata proces asimilacije slovenskog stanovništva u Evropi je poprimio dramatični karakter. Vlada Trećeg rajha je donela program „Konačnog rešenja češkog pitanja“, koji je predviđao germanizaciju zapadnih Slovena. Poznati češki pisac Milan Kundera ovako opisuje istoriju svog naroda iz tog perioda:
 
„Uvek su hteli da nam dokažu kako nemamo pravo na postojanje, da smo Nemci koji govore slovenski“.

Slični planovi asimilacije su postojali i u odnosu na druge nacionalnosti – Poljake, Slovake, Slovence i druge.

Od početka Drugog svetskog rata na Kosovu se sprovodi albanizacija. Vlast “odozgo“ je ukinula slovenske završetke prezimena „ić“. Albanizirana su mnoga srpska imena . Torturi su podvrgnuti muslimanski Sloveni i Goranci, dok su Srbi jednostavno pobijeni ili proterani. Etnos Rafčana je primer još nedovršene albanizacije. Ova grupa sada ima albanski identitet. Svojim maternjim jezikom smatraju južnoslovenski jezik koji se naziva „rafčan“ ili „našen“.


IZVOR: Ustupljena fotografija / Izvor Svete vode 

Proces međuslovenske asimilacije, može se smatrati posebnim vidom asimilacije jednog naroda drugim. Svojevremeno, da bi ojačalo državu, Rusko carstvo je vršilo rusifikacije u Poljskoj i na drugim periferijama. Boljševici su po dolasku na vlast počeli da vode dijametralno suprotnu politiku derusifikacije.

Tako bi, na primer, škole, instituti, pozorišta, pa čak i table u bivšoj Novorosiji i Maloj Rusiji sada trebalo da postoje isključivo na „filmu“. Ukrainizacija je dostigla takve razmere da je bilo nemoguće dobiti posao bez znanja ukrajinskog jezika. Ukrajinski jezik praktično niko od stanovnika nije znao, a zbog izbegavanja kurseva jezika po fabrikama, otpuštani su sa posla.

Navodimo da su nacisti ,počeli ili nastavili, boljševičku politiku ukrajinizacije okupacijom Ukrajine. Posle završetka Drugog svetskog rata i prisajedinjenja Podkarpatske Rusije Ukrajinskoj SSR, Rusini su nasilno asimilirani, a u pasošima atomatski upisivali nacionalnost „Ukrajinci“. Ubrzano su falsifikovali izvode iz matičnih knjiga rođenih. Evidentiralni su svi stanovnici Zakarpatja kao rođeni u Ukrajini, a ne u Austrougarskoj ili Čehoslovačkoj. Sve škole su hitno prevedene na ukrajinski jezik. U cilju jačanja ukrajinskog uticaja u regionu, država je na svaki način podsticala
preseljenje etničkih Ukrajinaca iz centralnih regiona Ukrajine i Galicije, posebno onih sa pedagoškim obrazovanjem.

Nacionalna politika moderne Rusije gotovo u potpunosti kopira vremena SSSR-a u najgorim oblicima, ne obraćajući pažnju na činjenicu da su se u novim realnostima značajno promenili etnički sastav i odnos nacionalnosti. Retorika prošlosti je i dalje na snazi. Vlasti su se plašile zadiranja u nacionalne interese manjina. Otuda jedinstven i redak u istoriji proces veštačkog uticaja i prisustva nacionalista u društveno- političkom i kulturnom životu države, kao i delimična asimilacija titularnog naroda od strane malih nacionalnosti, što je posebno bilo evidentno. 1990-ih i 2000-ih godina.

Istovremeno su počele da se pojavljuju nove, često potpuno izmišljene nacionalnosti („Sibirci”, „Orci”, „Kozaci” itd). Kopanje za „drugim identitetom” je ušlo u modu. Mnogi Rusi su tražili novu naciju jer je neki pradeda bio Grk ili Jevrejin u njihovoj familiji, a to je bio isplativiji identitet za život u Rusiji).

Rusa u Rusiji je oko 80%

Zbog slabosti politike po nacionalnom pitanju, nepostojanja deklarisane ruske samosvesti, među najvišim rukovodstvom Ruske Federacije nastala je ogromna masa naroda, koja ubrzano gubi obeležja ruskog identiteta. Dobar deo naroda odlučuje da se dobrovoljno asimiluje u druge narode. Na primer, želja velikog broja Ruskinja je da se uda za Amerikance, a ne za Ruse, što šteti ruskom narodu, ništa manje nego prirodni pad stanovništva.


IZVOR: uUstupljena fotografija / Ruskinje sa ikonama oko vrata

Takve žene, „inkubatori multinacionalnosti“, u međunacionalnim brakovima rađaju decu sa često antiruskom identifikacijom. Vlasti i većina medija podstiču multikulturalizam, koji smanjuje broj etničkih Rusa. Inače, u svetu postoje zemlje koje na zvaničnom nivou shvataju opasnost od asimilacije titularnog naroda. Na primer, u Izraelu je uz podršku vlade i jevrejske agencije „Sohnut“ pokrenuta propagandna kampanja projekta „Masa“ čija je svrha da se Jevrejima objasni opasnost od mešovitih brakova.

U gušenju ruskog nartaliteta i nestanku ionako malog broja Rusa u matici uključuju se i muzikanti sa lepim pevaljkama, a mi beležimo tekst pesme „Ameriken boj“

„Ameriken boj, pojdu s taboj,
pojdu s toboj, prašćai Maskva,
Ameriken boj, la, la, la...

Uz ovu pesmu su mnoge lepe Ruskinje pobegle sa nekim šlogiranim Amerikancima jer, eto, „In“ je da se fura iz Moskve. Sve je isto kao u Beogradu. Nas i Rusa 200 miliona! Njet. Malo morgen. Braćo Rusi, manite se votke pa će nešto da bude od vas. Srbi su svoju rakiju turili u buriće pa zakopali u pesak da se ima kad nas bude kao i u vreme Vožda Karađorđa.

U tekstu korišćeni podaci instituta „ slovenskih naroda“ Ruske Akademije Nauka.

Uredio: Vlastimir Ninin