PROBUDI SE SRPSKI RODE I NARODE

Da smo mi ozbiljan narod, danas bi sve u državi Srbiji i u srpskom narodu trebalo da stoji.

I danas bi sve u srpskom narodu trebalo da bude u crnini i žalosti za našim jasenovačkim mučenicima ubijenim na pravdi Boga na najbrutalniji i najokrutiji način od kad je sveta i to samo zato što su rođeni kao Srbi i kršteni u SPC.

Danas bi svaki Srbin trebalo da se seća najvećeg stratišta srpskog naroda, hrvatskog logora Jasenovac!

Gde su studenti i ostali Srbi da idu peške da odaju poštu stotinama hiljada pobijenih na najbrutalniji način Srba u Jasenovcu?

Na današnji dan, 7 meseci nakon ulaska Titovih partizana u Beograd i 16 dana pred zvanični završetak Drugog svetskog rata, izvršen je proboj logoraša u hrvatskoj fabrici smrti logoru Jasenovac.

Pošto logoraše Jasenovca niko nije oslobađao u već "oslobođenoj" Jugoslaviji i pošto je logor smrti Jasenovac nastavio da radi punom parom, preostali preživeli logoraši su shvatili da će ih njihovi hrvatski tlačitelji spaliti ili baciti u Savu pre nego što logor prestane sa radom.

Videvši da im Tito i partizani ne dolaze u pomoć, odlučeno je da logoraši sami izvrše juriš i na taj način, rizikujući svoje živote, pokušaju da možda spasu neki život.

Zato je na današnji dan 1945. godine, više od 600, od preostalih 1073 logoraša, zatočenih u jasenovačkoj Ciglani, izvršilo proboj golim životima i bez oružja kada su shvatili da ih čeka sigurna smrt.

Proboj je preživelo samo njih 117. Istog dana, proboj je izvršilo i 147 zatočenika u jasenovačkoj Kožari, od kojih je preživelo samo njih 11.

Međutim, jasenovački logor i pored proboja preživelih zatočenika nije u suštini prestao sa "radom" sve do 4. maja 1945. godine, dakle samo pet dana pred zvaničan kraj Drugog svetskog rata.

U danima između proboja logoraša 22. aprila i 4. maja 1945. godine, kada konačno Titovi partizani ulaze u kompleks logora, ustaše su danima spaljivale preostale leševe, uništavale arhivu, dizali logorske zgrade u vazduh, uništavajući nesmetano svaki trag postojanja najstrašnijeg logora u istoriji čovečanstva, fabrike smrti Jasenovca.

Prvi maj 1945. godine u čitavoj zemlji je svečano paradama i cvećem proslavljen komunistički Praznik rada, dok su u isto vreme ustaše ostavljene da u Jasenovcu uništavaju svaki trag o postojanju te fabrike smrti!


Najveća sramota Titove vlasti je to što je Jasenovac radio punom parom praktično do samog zvaničnog završetka Drugog svetskog rata, koji je okončan 9. maja 1945. godine.

Znači, Jasenovac je nastavio sa "radom", iako su sovjetski tenkovi doveli Tita na vlast i oslobodili većinu zemlje još septembru i oktobru 1944. godine.

Niko, počev od Tita i svih njegovih partizana, prstom nije mrdnuo kako bi sprečio odvođenje i ubijanje Srba, iako su efektivno držali vlast u zemlji 7 meseci nemo posmatrajući "rad" treće najveće nacističke fabrike smrti po broju žrtava u Evropi.

Štaviše, i tokom trajanja Sremskog fronta i nakon odlaska Nemaca u grupe armije F sa Sremskog fronta (padom Beča) 13. aprila 1945. godine, Tito nije naredio napredovanje njegove vojske NOVJ prema Jasenovcu.

Da ne pominjemo čitave 64 brigade na području Hrvatske, tzv. NOV Hrvatske, koje su bile najbrojnija formacija Titove vojske još od sredine 1943. godine i koje sve vreme stoje iza leđa Jasenovca. Ta formacija NOV Hrvatske nikada nije prišla bilzu Jasenovcu.


Foto: Instagram

Ali ono što je ipak najgore i nama potpuno neobjašnjivo, počev od 1941. godine partizani imaju glavnicu svojih snaga u neposrednoj blizini Jasenovca, preko puta reke Save u Bosni, a počev od maja 1943. godine imaju sa druge strane Save čitav Slavonski korpus NOVJ, koji u Slavoniji ne čini ništa. Slavonski korpus sa desetinom hiljada vojnika nikada ne dobija naredbu da napadne ustaše i Jasenovac sa leđa, dok im za to vreme ustaše nekažnjeno ubijaju članove familije. Štaviše, Slavonski korpus čak ne napada ni Zagreb, niti partizani ikada prave proboj u pravcu zapada i Zagreba.

Teško je, usled težine svih ovih činjenica, objasniti paradoks Srba Krajišnika i Srba iz Bosne i Slavonije, koji oduševljeno pristupaju partizanima (i do sredine 1943. godine čine više od 90% partizana) i da oni kao Srbi jurišaju na čelu sa jednim Hrvatom na Beograd i traže da se obračunaju sa svojim sunarodnicima "klasnim neprijateljima" i četnicima, dok im Hrvati pred nosem zatiru porodice u jasenovačkom paklu.

Iako je Tito (uz sugestije Koče Popovića i Peka Dapčevića) lično birao mete "savezničkih bombardovanja" tokom 1944. godine, satirući srpske gradove, Tito nikada nije tražio bombardovanje logora Jasenovac ili pruga, puteva i ostalih saobraćajnica koje su vodile logoraše logoru Jasenovac.


U isto vreme su Tito, Koča Popović i Peko Dapčević tražili i dobili od Britanaca da britanski bombarderi izvrše stravična bombardovanja srpskih gradova poput Leskovca, Niša, Beograda, Podgorice, Nikšića, Kragujevca itd.

Pored toga, nikada nisu zahtevali ni od sovjetske Crvene armije da, nakon "oslobođenja" Beograda, krenu ka Beču preko Jasenovca, Zagreba i Maribora (bližim putem), već su Sovjeti, posle Beograda, pošli pravo na Budimpeštu.

Za razliku od Titovih partizana, sovjetski, američki i britanski vojnici su svoje akcije oslobađanja Evrope prvenstveno usmerili na oslobađanje preostalih zatočenika nemačkih koncentracionih logora, pa su tako redom oslobađani Aušvic, Mathauzen, Dahau, Treblinka itd. Tita i njegove partizane to nije interesovalo.


Foto: Facebook

Jasenovac je bio jedini nacistički logor koji je ostavljen da radi punom parom sve do 5 dana pred zvanični završetak Drugog svetskog rata.

Jasenovac je i jedini logor čiji su zatočenici sami sebe oslobodili, bez bilo čije pomoći i podrške sa strane.

Jasenovac je jedini koncentracioni logor u Evropi koji je potpuno srušen do temelja, tako da nijedna zgrada ili žičana ograda ne ostane i ne podseća na užas najbrutalnijeg i najmonstruoznijeg logora u istoriji čovečanstva.

Uz to, Tito i njegovi partizani su dopustili da većina od jasenovačkih ubica nikada ne odgovara, pa su oni pobegli u Latinsku Ameriku, Australiju, SAD, Nemačku i Španiju, gde su nastavili da žive kao slobodni ljudi i da se bave hrvatskom propagandom.

Za razliku od partizana, hronično nenaoružani četnici kao gerila, nisu bili u mogućnosti da frontalno ratuju protiv trostrukog neprijatelja (Nemaca, ustaša i partizana) u močvarnom, ravničarskom predelu kako bi prišli Jasenovcu.

Zato Draža Mihailović odlučuje da se centar oslobodilačke borbe već krajem 1941. godine prenese na NDH i da se zauzmu što veći prostori u kom žive etnički Srbi, kako bi se na taj način sprečilo odvođenje srpskih civila u Jasenovac i pokolji Srba od strane hrvatskih ustaških krvoloka.

I tako je bilo, gde su četnici držali teritoriju, tu nije bilo ustaških pokolja i odvođenja srpskog naroda u Jasenovac. Gde su partizani držali teritoriju, tu su najveća stratišta srpskog naroda. Uporedite samo dve planine koje su držali četnici i partizani——Manjaču i Kozaru. 


Glas javnosti/ Društvene mreže